Τη Δευτέρα, στο Σπουδαστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας συμμετείχαν 25 σπουδαστικές ταινίες, που δίνουν έτσι ή αλλιώς την ευκαιρία σε κάθε ενδιαφερόμενο να διατυπώσει το αίτημα της ίδρυσης Ανώτατης Κρατικής Σχολής Κινηματογράφου. Τι υπεκφυγή!.. Εχει πια φτάσει η υπερ-εικοσαετής διατύπωση αυτού του αιτήματος από τον κινηματογραφικό κόσμο να αποτελεί την αντίστροφη όψη στο «νόμισμα» της υπερ-εικοσαετούς εξαγγελίας, από κάθε νέα κυβέρνηση και σχεδόν κάθε νέο υπουργό Πολιτισμού.

Παρ' όλα αυτά η Κρατική Σχολή Κινηματογράφου δεν υπάρχει ακόμη. Και η κινηματογραφική παιδεία στην Ελλάδα εξακολουθεί να στηρίζεται στις 3 ιδιωτικές σχολές, οι οποίες όσο κι αν κάποτε ανταποκρίνονταν, λίγο ή πολύ, στις εκπαιδευτικές ανάγκες της ελληνικής κινηματογραφίας, σήμερα αδυνατούν να καλύψουν το κενό των νέων απαιτήσεων. Ιδίως, το κενό που υπάρχει ανάμεσα στις έννοιες της κινηματογραφικής εκπαίδευσης και της κινηματογραφικής παιδείας.

Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να συμπληρώσει γενικότερη σύγχυση που προκαλεί η παλινωδία της κυβερνητικής «πολιτικής»: Πριν λίγο καιρό - επί υπουργίας της Ε. Παπαζώη - το ΥΠΠΟ αποφασίζει να κλείσει τις τρεις υπάρχουσες, ιστορικές σχολές κινηματογράφου, με το αιτιολογικό της απουσίας νομοθετικής ρύθμισης που να διέπει τη λειτουργία τους. Απουσία, που οφείλεται στο γεγονός ότι το ΥΠΟ δεν την έχει πραγματοποιήσει. Ετσι το ΥΠΠΟ, χωρίς να έχει προχωρήσει ούτε στην αφετηριακή διαδικασία για ένα σχέδιο δημόσιας κινηματογραφικής παιδείας, καταργεί και τη μόνη υπάρχουσα στον ελληνικό χώρο.

Απομένουν ορισμένα ΙΕΚ ταχύρυθμης κατάρτισης, προορισμένα να παρέχουν φτηνά αμειβόμενο προσωπικό για τις «ανάγκες» των κερδοσκοπικών τηλεοπτικών επιχειρήσεων. Αυτά υπάγονται στο υπουργείο Παιδείας και οι τυπικές ρυθμίσεις που διέπουν τη λειτουργία τους είναι «επιμελέστατα» θεσμοθετημένες.

Για συμπλήρωμα, στο ΥΠΠΟ έφτιαξαν και έναν κώδικα κινηματογραφικής «ελληνικότητας», ο οποίος έχοντας ήδη θεσμοθετήσει την κατάργηση της όποιας κινηματογραφικής παιδείας στην Ελλάδα, αποκλείει, πρακτικά, από κάποια «επίσημη ελληνικότητα» τις ταινίες των Ελλήνων σπουδαστών του εξωτερικού, τους οποίους το ΥΠΠΟ, με την πολιτική του, είναι που σπρώχνει μακριά από την Ελλάδα. Ισως όλα αυτά να ξαφνιάζουν ως προβλήματα το νέο υπουργό Πολιτισμού. Αλλωστε, ο Θ. Πάγκαλος ανέλαβε το «αντικείμενο» του πολιτισμού ύστερα από θητεία στο ΥΠΕΞ κι ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος για να γνωρίσει τα θέματα του νέου χαρτοφυλακίου του. Αλλά και η προκάτοχός του, βρέθηκε στην ίδια θέση για ένα σύντομο διάλειμμα ανάμεσα στην ενασχόλησή της με θέματα Αιγαίου (πριν) και θέματα εξωτερικών (μετά), όταν είχε αντικαταστήσει τον προηγούμενο υπουργό, ο οποίος της μεταβίβασε τις αρμοδιότητές του, για να αναλάβει εκείνος την αποστολή της «Ανάπτυξης»...

Και να σκεφτεί κανείς, ότι η διαδικασία της «ειδίκευσης» αρχίζει στα σχολεία από την ηλικία των 16 χρόνων, με τις «δέσμες» και τις «κατευθύνσεις» της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης», που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μήπως, όμως, και ο αρχικός εμπνευστής της «ειδίκευσης» δεν πέρασε από την Εθνική Οικονομία και ύστερα από την Εθνική Αμυνα, μέχρι να αναλάβει την... Εθνική Παιδεία;

Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, δε μοιάζει με υπεκφυγή το να διατυπώνει κανείς το αίτημα της Κρατικής Κινηματογραφικής Σχολής; Σε ποιον να το διατυπώσει; Και σε ποιον να το εμπιστευτεί; Μήπως θα ήταν καλύτερα, οι άνθρωποι του κινηματογράφου, αντί να περιμένουν μια ακόμα εξαγγελία, να δημιουργήσουν τους όρους μιας γόνιμης συζήτησης για το περιεχόμενο του αιτήματός τους;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και δε ζητούν δοτές απαντήσεις, αλλά συμπεράσματα, που να προκύπτουν από συζήτηση. Συμπεράσματα, που προσδιορίζοντας το ζητούμενο και επιθυμητό, να σκιαγραφούν και τους πραγματικούς όρους, χάρη στους οποίους το ζητούμενο και το επιθυμητό θα μπορούν να καρποφορήσουν.