Οι παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (μαζί με την ΑΓ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ στην ΟΛΜΕ), κατέληξαν σε πλαίσια πάλης που με «εκπτώσεις» και αντιφάσεις οδηγούν το κίνημα των εκπαιδευτικών στην ενσωμάτωση στην κυρίαρχη πολιτική, ενώ με ένα «υπερεπαναστατικό» πρόγραμμα στη ΔΟΕ προσπαθούν να εμφανιστούν σαν υπέρμαχοι του αγώνα. Οι παραπάνω δυνάμεις κάνουν λόγο για «πανεργατικό συντονισμό» την ίδια ώρα που δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να συντονιστούν, με αποτέλεσμα να κατεβάζουν διαφορετικό πρόγραμμα δράσης στη ΔΟΕ (πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες το Μάρτη) και διαφορετικό στην ΟΛΜΕ (μια 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση το Μάρτη), αφήνοντας και στις δυο περιπτώσεις να χαθεί χρόνος, όλος ο Φλεβάρης, που αντικειμενικά με βάση τις εξαγγελίες της κυβέρνησης θα είναι μήνας εξελίξεων και θα έπρεπε αντίστοιχα, να προετοιμαστεί και να υπάρξει δυναμική απάντηση του κινήματος.

Οταν μιλούν για πανεργατικό συντονισμό, στην ουσία εννοούν συμπόρευση με ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τους «ομοτράπεζους» των εργοδοτών που έχουν βάλει την υπογραφή τους στις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που έχουν περάσει μέχρι τώρα, ενώ και στον τομέα της Παιδείας διεκδικούν το ρόλο του «φορέα» ιδιωτικής εκπαίδευσης (βλέπε ακαδημία ΓΣΕΕ και αντίστοιχες βλέψεις της ΑΔΕΔΥ). Σ' αυτή τη γραμμή σύμπλευσης υιοθετούν την αντίληψη ότι το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα «διαχείρισης» και «πόρων», ενώ δεν κατονομάζουν το νόμο Ρέππα και δε ζητούν ξεκάθαρα την κατάργησή του.

Ειδικά οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, γίνονται ουραγοί της ΠΑΣΚ και - παρά τις «υπερεπαναστατικές» κορόνες - δίνουν χέρι βοήθειας, αναλαμβάνοντας το ρόλο του διαχειριστή των αδιεξόδων του συστήματος και διευκολύνουν την κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της στους διάφορους ελιγμούς τους, προσβλέποντας σε μικροπαραταξιακά οφέλη.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί στις γενικές συνελεύσεις τους συλλόγους και τις ΕΛΜΕ, να πάρουν αποφάσεις συσπείρωσης στο ΠΑΜΕ, γιατί η ενδυνάμωση του ταξικού μετώπου είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να υπάρξει αποφασιστική και συντονισμένη απάντηση στην ομοβροντία των αντιδραστικών αλλαγών που προωθούνται στην εργασία, την εκπαίδευση και γενικότερα τη ζωή των εργαζομένων.

Η πάλη στην Παιδεία δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή όσους έχουν παιδιά στο σχολείο. Οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις εξελίξεις στην οικονομία και την εργασία. Γι' αυτό και είναι η εργατική τάξη, αυτή που - με τον πρωτοπόρο ρόλο της στην κοινωνία - μπορεί να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στον τομέα της Παιδείας, της εργασίας, της οικονομίας και να συνδέσει την πάλη αυτή με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα.