Η Ελλάδα, ανήκει στην πρώτη τριάδα των χωρών - μελών της ΕΕ, με το πιο υψηλό δημόσιο χρέος. Παρά τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, η μείωση του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, συντελείται με ρυθμούς χελώνας σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ και απέχει παρασάγγας από τον περιορισμό του στο 60% που προβλεπόταν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, είναι από τα υψηλότερα στην ΕΕ των «15», προκύπτει και από τα στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, ενώ από υπουργείο Οικονομικών δινόταν στη δημοσιότητα ανακοίνωση που μας πληροφορεί ότι την ερχόμενη Τρίτη η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε νέα δημοπρασία ομολόγων 20ετούς διάρκειας με στόχο την είσπραξη 220 δισ. δραχμών.

Ειδικότερα, από τα στοιχεία της Eurostat, που δημοσιοποιήθηκαν χτες στις Βρυξέλλες, προκύπτει για το σύνολο των χωρών - μελών της ΕΕ δραστική μείωση στο δημόσιο χρέος, το οποίο περιορίστηκε τα τελευταία χρόνια κατά 4,5 ποσοστιαίες μονάδες. Από 72,6% του ΑΕΠ το 1996 έπεσε το 1999στο 68,1% . Σε ό,τι αφορά όμως την Ελλάδα, η μείωση του δημόσιου χρέους, ήταν ισχνή. Συγκεκριμένα, μειώθηκε από 111,3% του ΑΕΠ το 1996 σε 104,6% του ΑΕΠ πέρσι και έτσι εξακολουθεί να είναι από τα υψηλότερα τωνκρατών - μελών της ΕΕ.

Από την πλευρά του το υπουργείο Οικονομικών, αναζητώντας χρήματα για την κάλυψη των αναγκών του δημοσίου, ανακοίνωσε χτες ότι την ερχόμενη Τρίτη 19 του Σεπτέμβρη θα επανεκδώσει 20ετή ομόλογα αξίας 220 δισ. δραχμών. Ο φετινός δανεισμός για 20 χρόνια θα φθάσει σε 1,2 τρισ. δραχμές και το σύνολο του δανεισμού από την «εσωτερική αγορά» σε 5,2 τρισ. δραχμές, ενώ μέχρι το τέλος του 2000 το δημόσιο θα δανειστεί από τις τράπεζες ακόμη 2 τρισ. δραχμές.

Αυτή η πραγματικότητα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να διατείνεται ότι τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις - το ξεπούλημα δηλαδή της δημόσιας περιουσίας - οδηγούν σε μείωση του χρέους. Ενα από τα... επιτεύγματα της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής είναι και η λεγόμενη αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, δηλαδή η μεγάλη χρονική επιμήκυνσή του.

Για τα επόμενα χρόνια, λοιπόν, το υπουργείο Οικονομικών θα καταβάλει στις διάφορες τράπεζες μόνον τα ποσά για τόκους, επιτυγχάνοντας και με αυτό τον τρόπο να εμφανίζει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς.