Βρε παιδί μου, πολύ απομονωμένοι είμαστε εκεί στο ΠΑΜΕ, υπήρχαν δίοδοι, υπήρχαν διάδρομοι που κάλλιστα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τ' αδέσποτα σκυλιά. Τόσο πολύ ένιωσα απομονωμένος, που ζητούσα, χωρίς επιτυχία, να βρω ξέφωτο να πάρω ανάσα... Μα, να και η Σοφία, να κι ο Ερρίκος με την Αρετή, να κι ο Μητσέας κι ο Σταύρος κι όλα τα συντρόφια από την Καλλιθέα, τα Πετράλωνα, τη Νέα Σμύρνη. Να και πιο κάτω τα γερόντια της Εθνικής μας Αντίστασης, όπως πάντα στην πρώτη θέση και οι συνταξιούχοι. Να κι οι καλλιτέχνες μας, ο Δημήτρης, ο Στράτος, ο Γιάννης, ο Ρόκος, η Εύα, ο Σπύρος, η Ειρήνη, η Μαριάννα με τις πικέτες και τα ταμπούρλα οι μουσικοί...

Πολλοί απομονωμένοι είστε σύντροφοι, δε μου κάνετε τόπο να περάσω κι εγώ να προστεθώ μαζί σας. Χάθηκε η φωνή, οι παλάμες μου ίδρωσαν, τα μάτια μου υγράνθηκαν, η ψυχή μου αναστέναξε, η καρδιά μου φτερούγισε από χαρά... Πολλή απομόνωση, βρε αδελφέ, μου ξέφυγε η ειρωνεία. Τόσο που αμέσως με κάλυψαν οι σημαίες και τα πανό του ΠΑΜΕ, τόσο που με κάλυψαν οι υψωμένες γροθιές και τα συνθήματα, ο παλμός και η ζωντάνια των συντρόφων... Τέτοια η απομόνωσή μας..!

Και πιο κάτω, τι είναι τούτο το ανθρωπομάνι; Τα παλικάρια μας είναι, τα κορίτσια μας είναι, οι φοιτητές κι οι σπουδαστές και οι μαθητές με τους καθηγητές και τους δασκάλους. Και πιο κάτω και παρά κάτω, ποιοι είναι αυτοί οι αντρειωμένοι; Λεφούσι είναι. Αέρας και λεβεντιά είναι. Οι οικοδόμοι και τα συνδικάτα μας είναι. Είναι η εργατιά που βουίζει κι αγωνίζεται, η εργατιά που ζητά το δίκιο της, που ζητά να πάρει μερτικό από τον πλούτο που παράγει. Η εργατιά που βολοδέρνει από την ανεργία, την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την εκμετάλλευση και τώρα πάνε να της πάρουνε και την μπουκιά από το στόμα με ασφαλιστικό νόμο.

Ποιος είπε πως είμαστε απομονωμένοι; Ο κόσμος βούιζε, η Αθήνα αγκομαχούσε να μας χωρέσει! Κάποιοι φαίνεται που φοράνε παραμορφωτικά γυαλιά και που καβάλησαν για καλά το καλάμι... Παινεύονται πως είναι οι τρίτοι. (Λες και μόνο αυτό τους ενδιαφέρει. Να είναι οι τρίτοι... να είναι μες στα πράγματα και στη διαχείριση της εξουσίας). Πίσω έχει η αχλάδα την ούρα κι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Το λαϊκό κίνημα δεν μπαίνει στο τσεπάκι κανενός... Με συγχωρείτε αν μου ξέφυγε λίγη ένταση, λίγος θυμός... Αλλά εμείς «οι βολεμένοι» εκεί στη μοναξιά και την απομόνωσή μας δεν ξέρουμε πώς να βγάλουμε το άχτι μας...