Σας αρέσουν τα καουμπόικα; Αν ναι, τότε τρέξτε να μπείτε στο «Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα»! (Στην αίθουσα που παίζεται η ταινία, για να μην παρεξηγηθούμε). Θα σας ταξιδέψει! Γιατί είναι χορταστικό, έχει αρκετά καλές ερμηνείες, καλή φωτογραφία (του συμπατριώτη μας (;) Φέντον Παπαμάικλ) και ενδιαφέρουσα μουσική. Εχει, επίσης, πολύ καλά ντεκόρ (άδειες και καταστραμμένες μικρές πολιτείες ή νέες πολιτείες με καλούπια, εξαιρετικούς κινηματογραφικούς σταθμούς τρένου) και αγωνία. Εχει, σπάνιο για σύγχρονα καουμπόικα, μετρημένη βία και μετρημένο αίμα!

Το 1953 ο Ελμορ Λέοναρντ έγραψε το διήγημα «3: To Yuma». Το 1957 ο Ντέλμερ Ντέιβις το γύρισε ταινία. Πρωταγωνιστούσαν δυο θαυμάσιοι ηθοποιοί. Ο Γκλεν Φορντ και ο Βαν Χέφλιν. Πενήντα χρόνια αργότερα (2007) ο αρκετά καλός σκηνοθέτης Τζέιμς Μάνγκολντ («Walk the Line») το ξαναγύρισε! Πρωταγωνιστές αυτή τη φορά δυο εξίσου καλοί ηθοποιοί. Ο Ράσελ Κρόου και ο Κρίστιαν Μπέιλ. Τίτλος, «Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα». Θέμα: Η σύλληψη ενός αρχιληστή και η μεταφορά του από έναν φιλήσυχο άνθρωπο στο τελευταίο (3.10) τρένο για τη Γιούμα (φυλακές). Η διαδρομή και η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δυο άντρες.

Οι δυο ταινίες έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Η δεύτερη κράτησε τον κορμό της ιστορίας και προχώρησε σε ψυχολογικές αναζητήσεις. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι εκεί! Το θέμα μας είναι αν σήμερα έχει τίποτα σοβαρό να μας πει μια καουμπόικη ταινία. Και βέβαια έχει, αν το περιεχόμενό της είναι σημαντικό, αν οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, αν μας βοηθάει να καταλήξουμε σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα!

«Το Τρένο για τη Γιούμα» κάνει αρκετούς υπαινιγμούς. Για τα πρώτα χρόνια της Αμερικής. Οταν το πιστόλι έλυνε τις διαφορές, επέβαλε το δίκαιο. Μιλάει για τις εταιρείες που έχτιζαν τη νέα Αμερική (γραμμές τρένου, μεταφορές) με τη βία και με την εξαγορά. Μιλάει για τις ελαστικές συνειδήσεις, για την πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα της εποχής. Μιλάει για τους νόμιμους και για τους παράνομους ληστές «Ποιος θέλει 200 δολάρια για κάθε κεφάλι που θα σκοτώσει», ρωτάει ένας ληστής. Αμέσως σχηματίζεται ένα μικρός στρατός από το πλήθος! «Ποιος θέλει 200 δολάρια για να ξοφλήσει τα χρέη του», ρωτάει ο άλλος ληστής, ο τραπεζίτης. Ανθρωποι καταχρεωμένοι τρέχουν στη δούλεψή του (γίνονται κυνηγοί κεφαλών, σερίφηδες κλπ.).

Η ταινία μιλάει, επίσης, για τους αντιήρωες, οι οποίοι σε μια κοινωνία «ηρώων» είναι ένα τίποτα. Ο ένας από τους δυο ήρωες νιώθει στιγματισμένος από τη δειλία που έδειξε στον πόλεμο. Για να εξιλεωθεί στα μάτια του γιου του, αλλά και για να επιβιώσει η οικογένειά του, θα γίνει και αυτός ήρωας (έστω και αν του κοστίσει την ίδια τη ζωή του). Μιλάει, ακόμα, για τη φιλία, για το θαυμασμό, για την εκτίμηση. Μιλάει για πολλά πράγματα, όμως μιλάει σε δεύτερο πλάνο. Σε πρώτο πλάνο έρχεται η περιπέτεια. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα.

«Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα», λοιπόν, είναι ένα καλογυρισμένο περιπετειώδες γουέστερν που κάνει (σε δεύτερο επίπεδο) και κοινωνικά σχόλια. Κάνει, επίσης, και κάποια προσπάθεια να εισέλθει στην ψυχολογία (και αυτό σε δεύτερο επίπεδο). Με όλα αυτά, και παρ' όλες τις ελλείψεις του, παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Και «ξεγελάει» και τους θεατές οι οποίοι ζητάνε κάτι περισσότερο από την απλή περιπέτεια!

Παίζουν: Ράσελ Κρόου, Κρίστιαν Μπέιλ, Πίτερ Φόντα, Γκρέτσεν Μολ, Μπεν Φόστερ, Ντάλας Ρόμπερτς.