Αποστόλης Πλατανιάς

Εχθρός της αστικής τάξης είναι το ΚΚΕ, επειδή δε συμμετέχει στους σχεδιασμούς της, αλλά τους αντιμάχεται. Επειδή δεν μπορεί να το βάλει στο χέρι

Και βεβαίως, πάντα υποκριτικά, επαναλαμβάνουν τις «προτάσεις» τους περί συνεργασίας ή κοινής δράσης της Αριστεράς, αν και γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία του ΚΚΕ με τον ΣΥΝ, όπως έχουν διαπιστώσει και διακηρύξει στο παρελθόν ακόμα και οι ίδιοι. Ανεξάρτητα από το ότι στη συνέχεια «άλλαξαν» γνώμη ελισσόμενοι, η πολιτική απόφαση του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΝ υπογράμμιζε και σωστά ότι: «Απορρίπτει κάθε λογική συμπληρωματικότητας απέναντι στο ΚΚΕ που οδηγεί σε απόψεις περί στρατηγικής συνάντησης με το ΚΚΕ και δημιουργία ενός ενιαίου πόλου της Αριστεράς»!

Καιροσκοπισμός, λοιπόν, έλλειψη αρχών, αφερεγγυότητα. Αυτά είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του οπορτουνισμού. Και η δήθεν αμνησία...

«Ξεχνούν» τι έγινε σε αυτό τον τόπο πριν από 17 χρόνια. «Ξεχνούν» ότι επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, σε συνεργασία με τους μηχανισμούς της αστικής τάξης. Και τώρα, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ επαναλαμβάνει τα ίδια που έλεγε και ο απελθών και οι προκάτοχοι του απελθόντος: Οτι το ΚΚΕ πρέπει να ηττηθεί πολιτικά! Ετσι θα γίνει δυνατή η συνεργασία μαζί τους! Που θα πει, ότι αν το ΚΚΕ ηττηθεί, θα υποχρεωθεί (κατά την άποψή τους) να αλλάξει την πολιτική του, δηλαδή να γίνει ένα είδος ΣΥΡΙΖΑ!

Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι μακριά νυχτωμένοι. Πιο σωστά, αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται και τη φοβούνται, όπως τη φοβάται η πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Και επιτίθενται, κάνοντας όνειρα, αλλά και κόλπα. Για παράδειγμα, η νέα εφημερίδα τους κυκλοφόρησε δημοσιεύοντας κάποια δημοσκόπηση, στην οποία εμφανίζεται το 76% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ ότι θέλουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν «ενιαίο κόμμα»!!!

Η αντιπαράθεση υπήρξε σκληρή και είχε ουσία. Η μάχη δεν έγινε για τις καρέκλες, όπως προσπάθησαν ορισμένοι να την παρουσιάσουν, υποβαθμίζοντας ή και εξαφανίζοντας από μπροστά τους το βαθύ ιδεολογικοπολιτικό της περιεχόμενο. Και φυσικά, δεν είναι ένα γεγονός που ανήκει ή πρέπει να μπει στα «περασμένα ξεχασμένα». Οχι φυσικά από κάποιο πείσμα, αλλά επειδή η μάχη κατά του οπορτουνισμού συνεχίζεται και θα συνεχίζεται και στο μέλλον. Διαφορετικά, ο αγώνας της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για τη δική τους προοπτική, θα οδηγηθεί σε βέβαιη ήττα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η εξαφάνιση του ΚΚΕ θεωρήθηκε περισσότερο από σίγουρη. Διαμορφώθηκε ένα μπλοκ, ένας εξαιρετικά αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων σε βάρος των κομμουνιστών και κομμουνιστριών που πάλεψαν με όλες τις δυνάμεις τους να κρατήσουν όρθιο το ΚΚΕ. Και το μπόρεσαν.

Αυτό το γεγονός είναι πολύ σημαντικό, έχει διεθνή και όχι μόνο ελληνική σημασία. Οσο περνούν τα χρόνια, όσο το ΚΚΕ ισχυροποιείται, όσο αντλεί διδάγματα από το παρελθόν και εμπλουτίζει την πολιτική του, τόσο περισσότερο κατανοείται η ιστορική σημασία αυτού που έγινε τότε. Δίχως αυτό, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα θα ήταν πολύ χειρότερη. Ομως το κυριότερο είναι ότι σε αυτή την περίπτωση θα είχε λείψει η ελπίδα, δε θα υπήρχε η φλόγα για τις πυρκαγιές του μέλλοντος που θα έρθει.

Ετσι εξηγείται και η λύσσα με την οποία βάλλουν κατά του ΚΚΕ. Ο αντίπαλος είναι και τώρα ο ίδιος, ποτέ δεν έπαψε να είναι ο ίδιος: Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο, τα ΜΜΕ που αυτό διαθέτει και ο οπορτουνισμός. Μαζί και τα τσιράκια του κεφαλαίου, καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι του και δημοσιογραφίσκοι, διάφοροι βολεμένοι διανοούμενοι που ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα των λέξεων ταξική πάλη.

Μαζί τους, έστω κι αν δεν το αντιλαμβάνονται, διάφοροι που έχουν αυταπάτες.

Καθένας με τη δική του τακτική, που όλες ωστόσο συγκλίνουν, των μεν συνειδητά, των άλλων μη συνειδητά, στο εξής:

Στον εξωραϊσμό του συστήματος, στον εγκλωβισμό των εργαζομένων στο δικομματισμό ή στο διπολισμό.

Εχθρός της αστικής τάξης είναι το ΚΚΕ, επειδή δε συμμετέχει στους σχεδιασμούς της, αλλά τους αντιμάχεται. Επειδή δεν μπορεί να το βάλει στο χέρι.

Να γιατί, το γεγονός ότι το ΚΚΕ τους χάλασε τα σχέδια πριν από 17 χρόνια και προχωρεί, δεν αποτελεί ένα στενά κομματικό θέμα που αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αφορά πρώτα και κύρια την εργατική τάξη. Αφορά τη νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά. Δεν είναι κατάκτηση, λοιπόν, μόνο του ΚΚΕ η ύπαρξή του. Είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, δεν είναι ένα οποιοδήποτε κόμμα. Καθοδηγείται από στελέχη που προέρχονται από το ΚΚΕ και που δεν αποχώρησαν από αυτό απλώς και μόνο επειδή άλλαξαν απόψεις και πήγαν σε κάποιο άλλο κόμμα (δικαίωμά τους άλλωστε). Ηταν στο ΚΚΕ, έκαναν αντιδραστική στροφή, το δυσφήμισαν, το πολέμησαν μανιωδώς και συγκρότησαν άλλο κόμμα συνεχίζοντας να επιτίθενται στο ΚΚΕ.

Ωστόσο αυτή η «ελπίδα» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χερούλι της ΕΕ για την ιδεολογική χειραγώγηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων κάθε χώρας. Λειτουργεί σύμφωνα «με τις οδηγίες που έχει θέσει ο Κανονισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και το Συμβούλιο της ΕΕ για το καταστατικό και τη χρηματοδότηση των κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο», όπως λέει το άρθρο 6 του καταστατικού του. Είναι, συνεπώς, ένα χερούλι του κεφαλαίου.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή και ο ΣΥΝ είναι τέτοιο κόμμα, απορρίπτει την πάλη για ριζικές αλλαγές στο εθνικό πεδίο, με την πρόφαση ότι προϋπόθεση για την πραγματοποίησή τους στο εθνικό πεδίο είναι η πραγματοποίησή τους παγκόσμια!! Που θα πει ποτέ, αφού είναι αδύνατο να προκύψουν ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο οι κατάλληλες συνθήκες. Θα προκύπτουν σε μία ή σε περισσότερες χώρες, γεγονός που σημαίνει ότι η πάλη διεξάγεται πρώτα απ' όλα στο εθνικό επίπεδο, συνδυασμένη βεβαίως με τη διεθνή πάλη και αλληλεγγύη. Επειδή όμως ο ΣΥΝ δε θέλει να γίνουν πουθενά ριζικές αλλαγές, ούτε στην Ελλάδα, ούτε παγκόσμια, γι' αυτό και λέει στην πολιτική απόφαση του 4ου Συνεδρίου του για το συγκεκριμένο θέμα:

«Στη δική μας αντίληψη, η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς και ο ίδιος ο σοσιαλισμός δε συνιστούν απλά και μόνο εθνική υπόθεση, αλλά επιδιώξεις με ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις. Ο σοσιαλισμός, όπως πάντα, πολύ περισσότερο σήμερα, είναι διεθνές όραμα και παγκόσμια πρόταση».

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι, κι αν ακόμα η ηγεσία του ΣΥΝ δε βαρυνόταν με το «προπατορικό αμάρτημα» της επιχείρησης διάλυσης του ΚΚΕ, η συνεργασία μαζί του καθίσταται αδύνατη, αφού η πολιτική του συνιστά εκ των πραγμάτων χείρα βοηθείας στο κεφάλαιο, ενώ η πολιτική του ΚΚΕ στρέφεται κατά του κεφαλαίου και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει τον κόσμο. Βρίσκεται, λέει, στη φάση που επεξεργάζεται την εναλλακτική του πρόταση!

Κατ' αρχάς, αν έτσι είναι, πώς κατεβαίνει στο λαό και ζητά την ψήφο, δίχως να του λέει «δεν έχω πρόταση εξουσίας, την επεξεργάζομαι»;

Δεν την επεξεργάζεται, την κρύβει! Γιατί η κατεύθυνση (αυτό είναι το βασικό) υπάρχει. Και λέει ότι ο ΣΥΝ είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ενα κόμμα που η στρατηγική του δε διαφέρει από του ΠΑΣΟΚ. Εχει, απλώς, περισσότερες περικοκλάδες.