Ενας από τους χορηγούς της ταινίας είναι και η χώρα Ελλάς, εκεί που οι κάτοικοι, όταν έχουν κολοσσιαίες υπαρξιακές και ηθικές αγωνίες, εκστομίζουν ουρλιάζοντας την ερώτηση: «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;». Δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Αντιθέτως. Είναι το ντοκουμέντο της λειτουργικής και βιώσιμης ιμπεριαλιστικής λογικής, θεμελιωμένης πάνω στη μακραίωνη θανατοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.

Δε θα προχωρήσω εδώ σε αναλύσεις των γεωστρατηγικών ανακατατάξεων, με το βαρέλι το πετρέλαιο να κοστίζει πάνω από 100 δολάρια στην κόλαση της Αγοράς. Οχι για κάποιον ειδικό λόγο, αλλά γιατί μόλις που επαρκεί αυτή η στήλη κι αυτή η Κυριακή για να επισημάνω έναν άλλο τεράστιο κίνδυνο που υφέρπει σε κάθε σχεδόν δημόσιο λόγο ή και ιδιωτικό, αλλά περνάει σκοπίμως (;) απαρατήρητος.

Είναι, σύντροφοι, η καίρια ιδεολογία της Δύσης, περί ψυχής, που έχει μπολιάσει κάθε κριτική σκέψη ως το ανθεκτικότερο ελαστικό που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος και ως ιδεολόγημα και ως πρακτική. Η ψυχή. Πρόκειται περί συλλογικού αόρατου αντικειμένου, που γίνεται υποκείμενο μόνον όταν τιμολογηθεί. «Η Μακεδονία είναι η ψυχή μας. Η Ιστορία είναι η ψυχή μας. Η εξουσία είναι η ψυχή μας. Η δημοκρατία, η παιδεία κλπ., κλπ.». Προσοχή. Η ψυχή δεν είναι ανθρώπινο συνώνυμο της ζωής. Μας βγαίνει η ψυχή να επιβιώσουμε με 350 ευρώ σύνταξη κι 600 μισθό, αλλά όταν πετάξει τι ψυχή έχουν 3.000 ευρώ για μια αξιοπρεπή εξόδιο ακολουθία.

Το παράξενο με την ψυχή είναι ότι παρόλο που θεωρείται αθάνατη δεν είναι και ανεκτίμητη. Υπόκειται κι αυτή στον Υπέρτατο Νόμο της Αγοράς. Είναι προϊόν. Μοιραίο, αλλά προϊόν. Εχει και μάρκα. Αλλη ψυχή έχει η Φεράρι κι άλλη το κατσαριδάκι. Αλλη η Μερσέντες κι άλλη το Ζάσταβα. Το εμπόρευμα ψυχή είναι βασικό αγαθό κάθε έκνομης τάξης. Πλένεται. Λερώνεται. Γυαλίζει. Αστράφτει. Θολώνει. Χάνεται και σώνεται ωσαύτως. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, διδάσκει το ασμάτιον. Τας ψυχάς υμών τω Κυρίω κλίνομεν, επιτάσσει το άσμα. Τραγουδάς με την ψυχή σου βεβαίως όταν έχεις. Αλλιώς η καρδιά διαμαρτύρεται που την μπερδεύουν με την ψυχή όταν μιλούν για άκαρδους γονείς, που σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότεροι στο χρηματιστήριο από τους άψυχους.