Δεν ξέρω αν το «περιστατικό» εντάσσεται στους μύθους του Αισώπου, αλλά για τον κύριο Τζορτζ Μπους (το νεότερο) και την παρέα του είναι ό,τι πρέπει.

Πενήντα ολόκληρα χρόνια, τα κοράκια των ΗΠΑ «έφαγαν τα λυσσακά τους». Να δαγκώσουν, να πνίξουν, να εξαφανίσουν αν είναι δυνατόν από το πρόσωπο της Γης τη σοσιαλιστική Κούβα. Επιχείρησαν ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση (στον Κόλπο των Χοίρων) και έσπασαν τα μούτρα τους. Εβαλαν σε σκληρό και απάνθρωπο «εμπάργκο» τον ηρωικό λαό της, προσπαθώντας να τον πτοήσουν, αλλά και πάλι δεν κατάφεραν να τον κάνουν να απαρνηθεί τα ιδανικά του και να εγκαταλείψει τη σοσιαλιστική του πορεία. Μια πορεία που συνεχίζει ακλόνητος και ανυποχώρητος εδώ και μισό αιώνα, ξεπερνώντας, απίστευτες δυσκολίες και εμπόδια. Προσπάθησαν (εκατό περίπου φορές), με σατανικά σχέδια και μεθόδους, να δολοφονήσουν τον κοσμαγάπητο ηγέτη της Κούβας, αλλά απέτυχαν.

Τώρα, με την αποχώρηση του Φιντέλ Κάστρο από το «τιμόνι» της χώρας, ετοιμάζουν νέα σχέδια και συνωμοσίες, για την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την επαναφορά του «παραδείσου» του Μπατίστα. Ομως, και πάλι δε θα τα καταφέρουν. Οι ρίζες, εκεί στο Νησί της Επανάστασης, είναι πολύ βαθιές. Το μέλλον της Επανάστασης δεν εξαρτάται από τη φυσική παρουσία ενός προσώπου, έστω κι αν αυτό το πρόσωπο είναι του αναστήματος του Φιντέλ Κάστρο, ενός από τους μεγαλύτερους κομμουνιστές ηγέτες σε παγκόσμια κλίμακα.

Ας μη χαίρονται, λοιπόν, και ας μην ξερογλείφονται τα σαρκοβόρα αρπακτικά των ΗΠΑ. Η σοσιαλιστική Κούβα δεν είναι για τα δόντια τους. Οχι μόνο θα παραμείνει, και μετά τη «Φιντέλ Κάστρο εποχή», στη σοσιαλιστική της ρότα, αλλά θα αποτελεί και στο μέλλον απόδειξη και σημείο αναφοράς για όλους τους λαούς της Γης, πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Το διεφθαρμένο και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του, και είναι υποχρεωμένο να παραχωρήσει τη θέση του στο ένα και μοναδικό «βασίλειο της δουλειάς» της παγκόσμιας ειρήνης και της πραγματικής δημοκρατίας, το σύστημα του σοσιαλισμού. Που απαλλαγμένο από τα λάθη και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος αλλά και - κυρίως - από την προδοσία ανάξιων και επίορκων ηγετών, τύπου Γιέλτσιν και Γκορμπατσόφ, θα επικρατήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κι αυτό θα γίνει πολύ σύντομα. Μέσα από τους θριαμβικούς, δήθεν, βρυχηθμούς του γερασμένου λιονταριού, άρχισε να ξεχωρίζει πλέον καθαρά ο επιθανάτιος ρόγχος του.