Ο νους αδυνατεί να το χωρέσει. Η φωτογραφία αυτή σκίζει την καρδιά. Στεγνώνει τα δάκρυα. Ο πατέρας κλαίει πάνω απ' τη σορό του νεκρού μωρού του. Ηταν μόλις είκοσι ημερών! Και τα βόλια το αφάνισαν. Αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ψάχνουν να βρουν το πρόσωπο του ιμπεριαλισμού, δε χρειάζεται παρά να ρίξουν μια ματιά στο πρόσωπο του πατέρα, που στέκει - αδύναμος να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει συμβεί - πάνω απ' το νεκρό μωρό του. Και τότε, θα έχει δει τον κόσμο ολόκληρο. Αυτό το νεκρό παιδί στην Παλαιστίνη, στη Λωρίδα της Γάζας, είναι και δικό μας παιδί.

Και, την ίδια στιγμή, αυτοί που με το ένα χέρι οπλίζουν τα χέρια των φονιάδων, με το άλλο ζητάνε... ειρήνη! Ζητάνε διαπραγματεύσεις! Ζητάνε «τερματισμό των εχθροπραξιών»! Αυτοί, που βάζουν τους φαντάρους να σκοτώνουν μικρά παιδιά, αναζητούν «οριστική συμφωνία». Ομως - όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ - «η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους/ Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα/ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα/ έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά/ ο πόλεμός τους σκοτώνει/ ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους».

Αυτή είναι η αλήθεια τους. Τα παιδιά, δεν είναι παρά οι «παράπλευρες απώλειες», για την επίτευξη μιας επίπλαστης ειρήνης, που, με τη σειρά της, θα γεννήσει το νέο τους πόλεμο. Μην πάτε μακριά. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία, υπήρχε - μέχρι και σήμερα - «ειρήνη». Και τώρα βάζουν τις πρώτες φιτιλιές του ερχόμενου πολέμου. Στη Γάζα, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, το αίμα ακόμη κυλά στο όνομα της «ειρήνης» τους.

«

Διαίρει και βασίλευε», έλεγαν οι παλιότεροι. Και οι νεότεροι, το ίδιο λένε. Κάθε νεκρός στην Παλαιστίνη, είναι και δικός μας νεκρός. Κάθε παιδί στη Γάζα που πετά μια πέτρα στο τανκ του ισραηλινού στρατού, είναι και δικιά μας πέτρα. Η παραμικρή υποχώρηση του ιμπεριαλισμού σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου, είναι και δικιά μας νίκη.

Κάποια στιγμή όμως, ο φαντάρος που σήμερα υψώνει το όπλο του για να σκοτώσει μωρά, θα σκεφτεί. Ο αεροπόρος, που ρίχνει «έξυπνες βόμβες», θα δει. Ο οδηγός του τανκ, που λιντσάρει ό,τι πιο αθώο, θα μάθει. Και, όπως έγραφε και πάλι ο Μπρεχτ στο «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»: «Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ./ Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει./ Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:/ Ξέρει να σκέφτεται»...