Ενας ακόμα νεκρός εργάτης προχτές στα Ναυπηγεία Χαλκίδας. Τουλάχιστον 113 οι εργάτες που δε γύρισαν ποτέ από το μεροκάματο μέσα στο 2007. Πάνω από 4.000 οι νεκροί εργάτες από το 1974 έως σήμερα. Αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της «αλλαγής», της «απαλλαγής», του «εκσυγχρονισμού», της «επανίδρυσης» και της διαρκούς δικομματικής εναλλαγής, οι εργάτες κηδεύονται στα μουγκά. Γι' αυτή την τρομοκρατία, για το διαρκές πογκρόμ της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς, κανείς δε μιλά!

*

Στα κρεματόρια της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στα ορυχεία της ΔΕΗ, στις οικοδομές, στα εργοστάσια των εργολάβων, στα «μεγάλα έργα» τους (όπου το 40% των ατυχημάτων ξεκινάει πριν την κατασκευή τους, καθώς ούτε καν στις μελέτες δε λαμβάνεται υπόψη η ασφάλεια των εργατών), στα γκέτο των βιομηχάνων, το μοιρολόι δε σταματάει ποτέ.

*

Στην «Ευρώπη των λαών» κάθε 3,5 λεπτά της ώρας πέφτει κι από ένας εργάτης νεκρός! Πάνω από 2 εκατομμύρια εργάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο από εργατικά «ατυχήματα»! Μόνο μέσα σε μια χρονιά, το 2006, οι θάνατοι που κατέγραψε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στις χώρες - μέλη της ΕΕ έφτασαν τους 167.000! Μιλάμε για ολοκαύτωμα! Μιλάμε για «γενοκτονία»! Μιλάμε για το έγκλημα των εγκλημάτων!

*

Τίποτα από όλα αυτά δε θα δείτε ούτε είδατε σε κανένα από τα ρεπορτάζ των «αντικειμενικών» μας καναλιών. Το αίμα που αφήνουν οι εργάτες στα κάτεργα της εργοδοσίας δεν αποτελεί «είδηση». «Είδηση» είναι το εξώγαμο του Πασχάλη και το αν τσακώνεται ο Κούγιας με την Βατίδου. «Είδηση» είναι τα «ούφο» της Δρούζα και του Χαρδαβέλλα. «Είδηση» είναι αν είδε ή δεν είδε η κ. Τρέμη το DVD...

*

Εν τω μεταξύ, στην «ισχυρή» Ελλάδα οι εργάτες συνεχίζουν να πεθαίνουν στα μουγκά. Να «δολοφονούνται» με το νόμο. Το νόμο ενός κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος που μεταβαπτίζει τα εγκλήματα σε «ατυχήματα» και έχει για προμετωπίδα του το «καπιταλιστές όλων των εποχών αυθαιρετείτε»! Στην Ελλάδα της «σεμνότητας και της ταπεινότητας», όπως και στην Ελλάδα του «αριστερού ΠΑΣΟΚ» οι καπιταλιστές θησαυρίζουν πατώντας επί πτωμάτων.

*

Είναι μοιραίο η εργατική τάξη να πληρώνει αυτόν το φόρο αίματος; Είναι «φυσικό» να σκοτώνονται οι εργάτες στη δουλειά τους; Το έγκλημα είναι τόσο «φυσικό» όσο «φυσική» είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και σε ένα σύστημα που είναι οικοδομημένο πάνω στην αθλιότητα, που μετράει τα πάντα με βάση τις «οικονομίες κλίμακας» των επιχειρηματικών κερδών, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο μια εξήγηση:

Για να μην παίρνουν τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να μη σκοτώνονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σκοτώνονται οι εργάτες! Για να μην τα πληρώνουν αυτοί που πρέπει να τα πληρώσουν, ώστε να ληφθούν μέτρα ασφάλειας και να μη σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σακατεύονται οι εργάτες!

*

Αλλά αν το πολιτικό και κοινωνικό τους σύστημα θεωρεί πολύ επικερδές - όπως προκύπτει διά των πράξεων και των παραλείψεών τους - το θανατικό των εργατών, αν είτε με Πετραλιά και Μαγγίνα, είτε με Τσιτουρίδη και Πρωτόπαππα, είτε με Ρέππα και Γιαννίτση, κάθε 15 λεπτά της ώρας συμβαίνει κι ένα εργατικό «ατύχημα» και κάθε τρεις μέρες κι ένα (τουλάχιστον) θανατηφόρο «ατύχημα», τότε σε αυτό το νεκροταφείο, το λόγο πρέπει να πάρουν τα επίδοξα θύματα: Οι εργάτες.