Παρουσιάζοντας το πλαίσιο θέσεων μέσα από το οποίο προκύπτουν και τα συγκεκριμένα αιτήματα που σήμερα προβάλλει το ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και οι πρωτοβουλίες Νίμιτς, που υπαγορεύονται πιο ειδικά από τις ΗΠΑ, εντάσσονται στο σφοδρό ανταγωνισμό που εξελίσσεται ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) για τα ενεργειακά ζητήματα, με αιχμή τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς πετρελαίου - φυσικού αερίου, αλλά και τη διαμάχη για την κατάκτηση μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές.

Ο ανταγωνισμός αυτός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, από τον Καύκασο και την Κασπία έως την Αρκτική. Ο ανταγωνισμός αυτός φθάνει ως το επίπεδο των διακρατικών ενώσεων, την ΕΕ, τον ΟΗΕ, τον ΟΑΣΕ, τον ΠΟΕ. Ο ανταγωνισμός γίνεται με όλα τα μέσα, οικονομικά, στρατιωτικά, εμπορικά, αλλά και με μια επικίνδυνη διαπάλη για την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των πυρηνικών, τη στρατιωτικοποίηση του Διαστήματος.

Μας προκαλεί αγανάκτηση η υποκριτική ανησυχία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Φθάσαμε ως εδώ γιατί προηγήθηκε, και με την ελληνική στήριξη, η μεθοδευμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν ξεχνάμε την προκλητική παρέλαση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, που έγινε η βάση τους για το μακελειό σε βάρος του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Είμαστε περήφανοι γιατί εμείς δε συμφωνήσαμε ούτε με το Ντέιτον ούτε με το Ραμπουγιέ, ούτε με την υποχώρηση που γίνεται στη Βοσνία».

«Πολύς λόγος γίνεται για την ανάγκη να εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο, ή να γίνει προσφυγή στο διεθνές δίκαιο. Σήμερα διεθνές δίκαιο υπάρχει αλλά αυτό εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο διεθνές δίκαιο που ίσχυε πριν 20 χρόνια και στο σημερινό. Οχι γιατί το προηγούμενο ήταν ιδανικό και μόνο θετικό, αλλά γιατί τότε υπήρχε ένας σχετικά καλύτερος διεθνής συσχετισμός δύναμης που είχε βρει ένα ορισμένο αντίκρισμα στο δίκαιο, κυρίως γιατί οι λαοί, οι σοσιαλιστικές χώρες, είχαν τη δυνατότητα να βάζουν πολύ περισσότερα εμπόδια.

Σήμερα δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί την επίλυση τοπικών ζητημάτων στη διπλωματία των κρατών, ή των ενώσεων, ενώ ο ΟΗΕ προ πολλού έχει πάψει να παίζει έστω σε κάποια ζητήματα θετικό ρόλο. Σήμερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπορεί να νομιμοποιήσει το νέο προτεκτοράτο λόγω του "βέτο" της Ρωσίας και της Κίνας. Αλλά ήδη ο ΟΗΕ έχει εκχωρήσει ακόμα και στρατιωτικές αρμοδιότητες στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ έτσι ώστε η ιμπεριαλιστική επιδρομή να γίνεται και χωρίς τη δική του τυπική ανάμειξη.

Παρ' όλα αυτά ο ρόλος των λαών δεν τέλειωσε, ίσα ίσα τώρα πρέπει να αρχίσει, αρκεί να συνειδητοποιηθεί ο μύθος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, των μονόδρομων. Αρκεί να συνειδητοποιηθεί ότι το λαϊκό κίνημα πρέπει να βάλει στόχους ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο εσωτερικό της κάθε χώρας και στις διεθνείς σχέσεις, για να μπορούμε να μιλάμε για ειρήνη που εξασφαλίζει την κοινωνική λαϊκή ευημερία και όχι ειρήνη που αφήνει ανενόχλητους τους ιμπεριαλιστές να εκμεταλλεύονται τους λαούς.

Τώρα τελευταία ακούμε και στρεψόδικα επιχειρήματα. Οτι δεν ισχύει αυτό που λέει το ΚΚΕ πως η εξέλιξη στο Κόσσοβο είναι πρόβα τζενεράλε, είναι προειδοποιητική καμπάνα για άλλες χώρες και άλλες περιοχές. Οτι το Κόσσοβο έχει μοναδικότητα. Είναι ψέμα και μάλιστα πολύ επικίνδυνο».

«Για το θέμα της ονομασίας, παραμένουμε στη θέση του 1992. Εφόσον βεβαίως η γειτονική χώρα δε δέχεται παραίτηση από κάθε αλυτρωτική προπαγάνδα που κατοχυρώνεται ως επίσημη κρατική θέση στο Σύνταγμα ή στην Παιδεία, εφόσον δηλαδή δεν αναγνωρίζει τον γεωγραφικό όρο Μακεδονία, εφόσον δηλαδή δε συμμορφώνεται, τότε είναι θέμα, αξίζει να δει κανείς και το "βέτο" ως μέσο πίεσης όχι τόσο της ίδιας όσο των δυνάμεων που τη στηρίζουν για τους δικούς τους λόγους. Βέβαια, πρώτα και κύρια ο παράγοντας που ωθεί την ΠΓΔΜ σε μια αδιάλλακτη στάση είναι οι ΗΠΑ. Επομένως, το ζήτημα κρίνεται ως τέτοιο. Το θέμα όμως είναι τι περιεχόμενο έχει το "βέτο"», σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα.

Σχολιάζοντας το «βέτο» της ελληνικής κυβέρνησης, η Αλ. Παπαρήγα είπε: «Ολα τα πράγματα δείχνουν ότι το "βέτο" που ήδη έθεσε η ελληνική κυβέρνηση συνιστά παζάρι, με την έννοια ότι αν τελικά οι περίφημοι σύμμαχοι πείσουν την ΠΓΔΜ να αλλάξει στάση, τότε η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να εμπλακεί ακόμα πιο βαθιά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη γνωστή λογική του "Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ"».

Και η Αλ. Παπαρήγα ξεκαθάρισε: «Με τα σημερινά δεδομένα και παίρνοντας ως βάση ότι δε διαπραγματευόμαστε εμείς αλλά η ευρωατλαντική κυβέρνηση που δεν εγκαλείται ως τέτοια από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, το "βέτο" πρέπει να εκδηλωθεί ως εξής:

Απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων από Βοσνία και Κόσσοβο, αλλά και από Αφγανιστάν. Και όπου αλλού συμμετέχει η Ελλάδα στηρίζοντας δυνάμεις πίεσης, εκβιασμού και κατοχής.

Τα πυρά, δηλαδή, στους υπαίτιους και όχι στη γειτονική χώρα που έχει μεταβληθεί σε αμερικανικό προτεκτοράτο.

Μη αναγνώριση του ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου. Αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνο την πίεση προς τους βασικούς υπαίτιους για την αδιαλλαξία της ΠΓΔΜ αλλά και ως ζήτημα ανεξάρτητο».

«Το κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης περιφερειακά και παγκόσμια. Πώς θα διασφαλιστεί η ειρήνη που για μας είναι συνώνυμη με το δικαίωμα του κάθε λαού να επιλέγει τον δικό του δρόμο ανάπτυξης και εξέλιξης», σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα.

Βέβαια, τόνισε, «μέχρι σήμερα το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζεται μόνο αν ένας λαός συμφωνεί να μετέχει ή να μην αντιστέκεται στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, να δέχεται να χάνει δικαιώματα, να τα δίνει όλα χάριν της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Μέχρι σήμερα ένα δικαίωμα αναγνωρίζεται: Να μη θέτεις ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού».

Και υπογράμμισε: «Εμείς παλεύουμε για το άλλο δικαίωμα του κάθε λαού, να αντιστέκεται, να μην υποτάσσεται, να βάζει στόχο ανατροπής της πολιτικής εξουσίας, όχι για να έχει μια άλλη κυβέρνηση απλά, αλλά για να φέρει την ανατροπή στο επίπεδο της οικονομίας. Τότε μπορεί να μιλάμε για αυτοδιάθεση λαών, για ειρήνη και φιλία, για οικονομική συνεργασία με αμοιβαίο όφελος.

Βεβαίως και μια τέτοια αλλαγή δε θα γίνει ούτε μόνο σε μια χώρα, ούτε σε όλες τις χώρες μαζί. Σημασία έχει τέτοια ανατροπή να συντελείται σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες, ταυτόχρονα και διαδοχικά, ώστε να γείρει η πλάστιγγα σε βάρος του ιμπεριαλισμού.

Αν ο κάθε λαός περιμένει απέξω την παρηγοριά ή εξ ύψους, τότε τίποτε δε θα αλλάξει. Πρώτα πρέπει να το απαιτήσει από τον εαυτό του, να κατακτήσει το δικαίωμα της ρήξης και της ανατροπής».

Παρουσιάζοντας το τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα τόνισε: «Να δώσουμε έμφαση στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, όπως εκδηλώνεται στα Βαλκάνια, να γίνει υπόθεση όλων των τμημάτων του λαϊκού κινήματος. Εξω οι ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια πρέπει να είναι το σύνθημα.

-- Να ενισχυθεί το αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα, όχι ως γενική ευχή και γενική τοποθέτηση υπέρ της ειρήνης, αλλά με σαφείς θέσεις υπεράσπισης των λαών που υποφέρουν είτε από κατοχή, είτε από εμπάργκο, είτε από ραφιναρισμένες ή ωμές εξωτερικές επεμβάσεις. Δεν αρκεί να γίνεται λόγος για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, γιατί υπάρχει και η ιμπεριαλιστική ειρήνη. Αλλωστε, ο πόλεμος επιλέγεται όταν δε γίνεται δυνατό να επιβληθεί η ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο.

-- Αναφερόμαστε επιπροσθέτως στο Παλαιστινιακό, στο πρόβλημα του Λιβάνου, στο πρόβλημα Ιράκ και Αφγανιστάν.

-- Στις απειλές που κρέμονται κατά Συρίας και Ιράκ. Στη δράση των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή της Αφρικής.

-- Στην υπεράσπιση της Κούβας, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, δηλαδή κάθε χώρας που δέχεται την ιμπεριαλιστική επίθεση και επέμβαση. Σήμερα τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα ύστερα από την αμερικανοκίνητη επίθεση του στρατού της Κολομβίας στο έδαφος του Εκουαδόρ, στην οποία πήραν μέρος και Αμερικανοί στρατιωτικοί. Μεθοδεύεται ώστε η Κολομβία να γίνει το Ισραήλ της Λατινικής Αμερικής.

-- Δράση κατά της "αντιπυραυλικής ασπίδας", κατά της στρατηγικής με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

-- Κατά των επιθετικών στρατιωτικών εξοπλισμών και των στρατιωτικών βάσεων.

-- Να συμφωνήσουμε σε μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης του λαού, να δώσουμε δύναμη στις οργανώσεις του λαϊκού κινήματος, να πάρει η κάθε μια θέση δράσης και να συντονιστούν όσο γίνεται περισσότερες μεταξύ τους κατά κλάδο, κατά περιοχή, κατά πόλη. Να στηρίξουν κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, κινήματα ή διαθέτοντας τα μέσα που έχουν για μια τέτοια αντίδραση, που θα φέρει στην πορεία ένα πλατύ αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης.

-- Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, έχουμε υποχρέωση να δυναμώσουμε τη διεθνιστική δράση των λαών, να απομονωθούν κοινωνικά οι ρατσιστικές, σοβινιστικές και εθνικιστικές απόψεις. Σήμερα, που σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων υπάρχουν αλλοδαποί εργάτες, μειονότητες, έχει σημασία να παλέψουμε με σθένος να ενωθούν με βάση τα κοινά τους ταξικά κοινωνικά συμφέροντα και όχι άλλα στοιχεία, όπως είναι η προέλευση, η καταγωγή, η θρησκεία».