Το πλαγιοκόπημα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων εντείνεται μέρα με τη μέρα, συμπληρώνοντας τις κατά μέτωπο επιθέσεις που αυτές δέχονται. Χρειάστηκε να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και στους ΟΤΑ για να «ξυπνήσει» η «ευαισθησία» κυβερνητικών παραγόντων, εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, δημοσιολογούντων, κ.ο.κ., για το «κοινωνικό σύνολο» που δήθεν πλήττεται, είτε γιατί στερείται το ρεύμα είτε γιατί δε μαζεύονται τα σκουπίδια. Οι όψιμοι συνήγοροι του «κοινωνικού συνόλου» σε ρεσιτάλ υποκρισίας αφού στόχο δεν έχουν να υπερασπιστούν κανέναν εκτός από την αντιλαϊκή -αντεργατική πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ο κίνδυνος να ριζοσπαστικοποιούνται ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων, τους κάνει να κινητοποιούν θεούς και δαίμονες εναντίον τους.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αποδεχτούν καμία συζήτηση που θέτει υπό αίρεση το απαράγραπτο δικαίωμα στην απεργία. Να δώσουν, δε, την πρέπουσα απάντηση στους αυτόκλητους «συνηγόρους» τους που αποδεδειγμένα δεκάρα δε δίνουν για την ποιότητα της ζωής τους, απεναντίας συμβάλλουν ποικιλοτρόπως στην εφαρμογή μιας πολιτικής που διαρκώς την επιδεινώνει. Να έχουν καθαρό στη συνείδησή τους ότι αντίπαλός τους δεν είναι ο συνάδελφος εργάτης που κινητοποιείται αλλά η πολιτική που τον εξαναγκάζει να βγει στους δρόμους.

Επιτακτική, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σήμερα, που τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα σφαγιάζονται, που οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις θέτουν υπό αίρεση σειρά άλλων δικαιωμάτων των εργαζομένων, είναι η ανάγκη να βλέπουν τον αγώνα κάθε κλάδου ως δικό τους αγώνα, είναι η ανάγκη να δουν ότι η ελπίδα κάτι να σωθεί, κάτι να κερδηθεί βρίσκεται στην κοινή πάλη όλων εναντίον του κοινού αντιπάλου της εργατικής τάξης στο σύνολό της, του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Απ' αυτή την άποψη και κάθε κλάδος που κινητοποιείται οφείλει να λαμβάνει όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα για να εξασφαλίζει την αλληλεγγύη των υπολοίπων, την έμπρακτη συμπαράσταση που θα εκδηλώνεται με κοινή δράση. Στην ενιαία επίθεση που δέχεται ο λαός χρέος έχει να απαντήσει με ενιαίο αγώνα. Η σωτηρία του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι υπόθεση όλων, γιατί οι ανατροπές αγγίζουν τους πάντες.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία ελπίδα αν αφήσουν να πιάσουν τόπο στη συνείδησή τους πρακτικές «διαίρει και βασίλευε». Αν βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Αν οχυρώνονται πίσω από αιτήματα που αφορούν στενά στον κλάδο. Ακόμα κι αν κάτι κερδίσουν είναι μαθηματικά βέβαιο πως αύριο θα το χάσουν, στο βαθμό που δεν αποκρουστεί η επίθεση στο σύνολό της. Νησίδες ευημερίας, σε έναν ωκεανό που θα έχει καταπιεί δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, δε θα υπάρξουν.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες υπονομεύουν την ανάπτυξη ενός μαζικού, μαχητικού κινήματος, αποφασισμένου, ικανού να εναλλάσσει τις μορφές πάλης, με συνέπεια και συνέχεια. Οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα συμπεράσματά τους πια και να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της ίδιας της ζωής τους. Συσπειρωμένοι στις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, στο ΠΑΜΕ, να χαράξουν ρότα αγωνιστική, συνειδητοποιώντας σε κάθε βήμα τους την ανάγκη καταδίκης της πολιτικής της πλουτοκρατίας, όποιος κι αν την εφαρμόζει ή φιλοδοξεί να την υπηρετήσει. Συσπειρωμένοι στο πλάι του ΚΚΕ να διαμορφώσουν με την κοινωνικοπολιτική τους πάλη συνθήκες ανατροπής της στην προοπτική μιας άλλης εξουσίας, που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο.