Τι κοινό έχει ο μεροκαματιάρης, που, με βάση το νόμο Ρέππα, θα δει τη σύνταξή του να μειώνεται κατά δέκα ολόκληρες μονάδες τα επόμενα χρόνια, με τους βουλευτές και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν αυτόν το νόμο; Τι κοινό έχει ο λιμενεργάτης, που παλεύει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΣΕΜΠΟ, με τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ, που άνοιξαν το δρόμο αυτής της ιδιωτικοποίησης; Τι κοινό έχει ο εργαζόμενος στη ΔΕΗ, με αυτούς που έφτιαξαν ένα νόθο ασφαλιστικό ταμείο, για να εξαγοράσουν το 1999 την ανοχή του στην ιδιωτικοποίηση; Κανένα απολύτως.

Κι όμως. Στην προχτεσινή (αλλά και στη χτεσινή) συγκέντρωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όλοι εκείνοι που άλλαξαν θέσεις μ' αυτούς που τώρα κυβερνούν, βρήκαν θέση. «Διαδήλωσαν» οι θύτες πλάι στα θύματα, επειδή η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει ταχθεί με το μέρος του ενός από τους δύο σφάχτες των εργασιακών δικαιωμάτων και κάνει ό,τι μπορεί για να τον ξεπλύνει από τα ανομήματά του. Στο ίδιο ντεκόρ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρόθυμος καλοθελητής στην αθώωση του ΠΑΣΟΚ. Με κοινό τους χαρακτηριστικό τον εξωραϊσμό της πολιτικής του κεφαλαίου, τη συγκάλυψη της μιας και αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας: ότι τα συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών δε χωράνε στο ίδιο τσουβάλι.