«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Επιτρέψτε μου κατ' αρχήν να σας ευχαριστήσω για την πρόσκλησή σας να συμμετάσχουμε σε αυτή την ενδιαφέρουσα συνάντηση. Ταυτόχρονα, θα ήθελα να σας μεταφέρω το συντροφικό χαιρετισμό της ΚΕ του ΚΚΕ, όλων των στελεχών και μελών του Κόμματος, των Ελλήνων κομμουνιστών και αντιιμπεριαλιστών, που δεν έχουν πάψει στιγμή όλα αυτά τα χρόνια να αγωνίζονται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, ενάντια στο ΝΑΤΟ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, στις στρατιωτικές βάσεις και την αποστολή στρατευμάτων εκτός των συνόρων της χώρας μας.

Η σημερινή πρωτοβουλία του ΚΚ Ουκρανίας έχει μια ιδιαίτερη σημασία καθώς σήμερα αρχίζει η κρίσιμη σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, όπου αναμένεται να αποφασίσουν εκτός των άλλων και τη νέα διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Χαιρετίζουμε επίσης τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήσατε χτες ενάντια στην επίσκεψη του γερακιού του πολέμου Τζ. Μπους στη χώρα σας.

Το ΝΑΤΟ είναι ένας πολιτικο-στρατιωτικός οργανισμός που δημιουργήθηκε στα ψυχροπολεμικά χρόνια με στόχο να δημιουργήσει ένα στρατιωτικό "τείχος" απέναντι στην ΕΣΣΔ, να δημιουργήσει μια σκληρή στρατιωτική μηχανή - αντίβαρο στην αυξανόμενη πολιτική και στρατιωτική επιρροή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών που είχαν προκύψει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Μια μηχανή έτοιμη να καταστείλει λαϊκά κινήματα, τα οποία ενδεχομένως θα αμφισβητούσαν την κυριαρχία της αστικής τάξης στις χώρες τους. Το ΝΑΤΟ διαχρονικά έχει δείξει το βάρβαρο "προσωπείο" του και στην Ελλάδα, ακόμα από την περίοδο που υπήρχε η ΕΣΣΔ, με την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής χούντας για 7 ολόκληρα χρόνια, με βάση το ΝΑΤΟικό σχέδιο "Προμηθεύς", αλλά και με ένα σωρό αντιδημοκρατικά, κατασταλτικά μέτρα και προβοκάτσιες σε βάρος του λαϊκού κινήματος της χώρας, που ο λαός μας τα "γεύτηκε" για πολλές δεκαετίες, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ δεν απέτρεψε στο να οδηγηθεί στην κατοχή η μισή Κύπρος τα τελευταία 34 χρόνια.

Το ΝΑΤΟ, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν άλλαξε χαρακτήρα, όπως προσπαθούν να πείσουν τους λαούς, ιδιαίτερα στις νέες χώρες με τις οποίες διευρύνεται. Εξακολουθεί να είναι ένας πολιτικο-στρατιωτικός μηχανισμός εξυπηρέτησης αντιλαϊκών σχεδίων, καταστολής λαϊκών κινημάτων και μάλιστα σε χειρότερη μορφή, αφού πλέον έπαψε να υπάρχει το "αντίπαλο δέος", το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα, που αποτελούσε κύριο παράγοντα υπεράσπισης της ειρήνης και της φιλίας και αλληλεγγύης των λαών. Ταυτόχρονα, το ΝΑΤΟ αποκτά και νέα "καθήκοντα" σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας, στη βάση του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ και των αποφάσεών του για "προληπτικό χτύπημα" κατά λαών και χωρών, που δεν υποτάσσονται στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας ή την υπεράσπιση δήθεν των μειονοτήτων, προωθώντας έτσι αλλαγές συνόρων, δημιουργώντας κράτη - προτεκτοράτα, όπως στο Κόσσοβο, επεκτείνοντας τις βάσεις του θανάτου.

Με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ έχουμε μια σειρά νέα, πολύ επικίνδυνα στοιχεία για την ειρήνη στην περιοχή. Κι αυτό γιατί το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ:

• Είναι ένα δόγμα ανοιχτής, δίχως προσχήματα, επέμβασης στο εσωτερικό των χωρών.
• Είναι ένα δόγμα που κουρελιάζει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας, όπως τουλάχιστον αυτά γίνονταν αντιληπτά στην επίσημη πολιτική του 20ού αιώνα.
• Είναι το δόγμα που εγκαταλείπει και τυπικά την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η τάση ακρωτηριασμού και διαμελισμού των κρατών, που βρίσκονται σε υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στην περιοχή των Βαλκανίων, για παράδειγμα, κύρια επιδίωξη των ιμπεριαλιστικών κρατών είναι να δημιουργηθούν κράτη - προτεκτοράτα, ώστε να μειωθούν ή να αρθούν όποια εμπόδια για επενδύσεις με όρους ληστρικούς, υπερεκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης, ένταση της καταπίεσης αλλά και ταυτόχρονα να χρησιμοποιηθούν οι ηγεσίες αυτών των προτεκτοράτων σαν "δούρειος ίππος" νέων επεμβάσεων και συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι μοιρασιάς της λείας και των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των πρώτων υλών και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας, με μόνιμα θύματα φυσικά τους ίδιους τους λαούς.
• Οπως αποφασίστηκε με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, νομιμοποιούνται ακόμα και επεμβάσεις στο εσωτερικό των χωρών, στο όνομα μάλιστα της υπεράσπισης των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων".
• Η στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ βασίζεται πλέον στις πιο μικρές και ευέλικτες δυνάμεις. Αυξάνεται ο έλεγχος στους εθνικούς στρατούς και παράλληλα προωθείται η δημιουργία των μισθοφορικών τμημάτων, στη βάση των επαγγελματιών - μισθοφόρων, ενταγμένων στην προώθηση της ιμπεριαλιστικής επεκτατικής πολιτικής.
• Με το νέο δόγμα, δεν υπάρχει συγκεκριμένος εχθρός κάπου, αλλά αυτός μπορεί να βρίσκεται παντού, άρα δεν υπάρχουν και συγκεκριμένα όρια επιχειρησιακής ευθύνης.

Το ΝΑΤΟ δεν προσφέρει καμιά ασφάλεια στους λαούς των χωρών που γίνονται μέλη του. Αυτό το επιχείρημα, που χρησιμοποιήθηκε και στην Ελλάδα κατά κόρον, έχει διαψευστεί από τα ίδια τα γεγονότα.

Η πραγματικότητα είναι πως το άρθρο 5 της Συμμαχίας, που προβλέπει τη στρατιωτική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης κατά μιας χώρας του ΝΑΤΟ, ενεργοποιήθηκε όλο κι όλο μια φορά στην ιστορία του ΝΑΤΟ κι αυτό ήταν όταν οι ΗΠΑ χρειάστηκαν τους συμμάχους τους για να οργανώσουν την ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, με αφορμή τις "ασύμμετρες απειλές" και το χτύπημα των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη ξεκινώντας τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό πόλεμο.

Για παράδειγμα, η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ δεν απέτρεψε την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση και την τραγωδία της Κύπρου, ούτε τις στρατιωτικές απειλές της συμμάχου Τουρκίας και τις συνεχείς αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, την κρίση στα Ιμια και τις "γκρίζες ζώνες", τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, που οδήγησαν στον προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και στην αγορά οπλικών συστημάτων στη βάση των αναγκών του ΝΑΤΟ κι όχι της διασφάλισης της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας.

Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς αλλά και προς νότο, στα Βαλκάνια, έχει ως βασικό στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης στις χώρες που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός, αλλά και να εμποδίσει τη διείσδυση και αύξηση της επιρροής της ανερχόμενης καπιταλιστικής δύναμης της Ρωσίας. Επιδιώκει να προσδέσει στο "ευρωατλαντικό άρμα" αυτές τις χώρες και να περιορίσει την πολιτική και στρατιωτική επιρροή της Ρωσίας στις περιοχές αυτές. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να δημιουργήσει αίσθηση αβεβαιότητας και για τα οικονομικά σχέδια με τους αγωγούς που προωθεί η Ρωσία στις περιοχές αυτές προωθώντας τις ανταγωνιστικές στις ΗΠΑ και ΕΕ λύσεις.

Η "αντιπυραυλική ασπίδα" των ΗΠΑ, η άρνηση των χωρών του ΝΑΤΟ να επικυρώσουν την αναθεωρημένη συνθήκη για τα τακτικά όπλα στην Ευρώπη και οι νέες στρατιωτικές βάσεις σε Κόσσοβο, Βουλγαρία, Ρουμανία, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί στο παρελθόν στη Ρωσία, είναι στοιχεία ακριβώς αυτού του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, με σαφή στόχο του αμερικανικού και ευρωενωσιακού κεφαλαίου να "στριμώξουν" στρατιωτικά τη Ρωσία. Οπως άλλωστε και τα σχέδια στρατιωτικοποίησης του Διαστήματος. Σχέδια που φτάνουν έως και το στόχο της απόκτησης τέτοιας στρατιωτικής υπεροχής που να επιτρέπει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να καταφέρουν πυρηνικό πλήγμα χωρίς να υποστούν συνέπειες. Στη σκέψη τους βέβαια βρίσκεται η προσπάθεια μείωσης της διαπραγματευτικής ικανότητας του Κρεμλίνου στις διεθνείς υποθέσεις.

Πρόκειται για εξελίξεις στενά δεμένες με τον ευρύτερο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο των αγορών, των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς, για την απόκτηση καλύτερων θέσεων στα πλαίσια της "πυραμίδας" του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, μέσα στο οποίο εμφανίζονται και οι σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών που στηρίζονται στις αρχές του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Οι αστικές τάξεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών επιχειρούν να αποκτήσουν μέσω της ένταξης ισχυρά εξωτερικά ερείσματα, όπως νομίζουν, πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Επιδιώκουν ταυτόχρονα να θωρακίσουν τη θέση τους από τις αντιστάσεις που σημειώνονται στο εσωτερικό τους. Να απομακρύνουν τον κίνδυνο να αναπτυχθούν ισχυρά κινήματα, τα οποία κάτω από το βάρος των θλιβερών συνθηκών που ζουν στις συνθήκες καπιταλισμού, θα θέσουν το ζήτημα του σοσιαλισμού.

Η ενιαία ιμπεριαλιστική στρατηγική εκδηλώνεται ακριβώς και στην παράλληλη πορεία διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ταυτόχρονη διεύρυνση όχι μόνο δεν αναιρεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αλλά και τις αναπαράγει και τις δυναμώνει. Δυναμώνει και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις και τα κράτη - μέλη της. Πλέον έχει καταρρεύσει και ο γνωστός μύθος ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σχέση με την ΕΕ, η οποία δήθεν είναι μόνο "οικονομική ένωση των λαών"!

Στην πρόσφατη Συνάντηση 25 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από χώρες της ΕΕ στην Αθήνα (14-15 του Μάρτη 2008), εκδόθηκε κοινή ανακοίνωση όπου σημειώθηκε: "Η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ αποτελεί επιλογή των κυρίαρχων δυνάμεων και του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Προωθεί νεοφιλελεύθερα μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων και της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματικό αντίβαρο προς τις ΗΠΑ σε όφελος των λαών. Με τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη γίνονται νέα βήματα στη διάρθρωση της ΕΕ ως ενός ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα των εργατών και των λαών".

Ετσι κι αλλιώς νομίζουμε πρέπει να είναι καθαρό ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ενώσεις που υπηρετούν τα ίδια ταξικά συμφέροντα. Συχνά η ΕΕ αναλαμβάνει να κάνει και τη "βρώμικη δουλειά" του ΝΑΤΟ, όπως έδειξε η υπόθεση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, όπως και τώρα με την υπόθεση της "ανεξαρτητοποίησης" του Κοσσυφοπεδίου, που έρχονται σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Αναμφίβολα, η ΕΕ έχει και επιμέρους διαφορές και ανταγωνισμούς με τις ΗΠΑ, αλλά είναι και η ίδια "αρπακτικό" που από κοινού με τις ΗΠΑ στρέφεται κατά των λαών, κατά πιο αδύνατων στόχων και αντιμάχεται τις ΗΠΑ μόνο στη μοιρασιά της "λείας". Η δημιουργία του Ευρωστρατού, που αποτελεί το επόμενο βήμα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ και η στενή συνεργασία του, όπως εξαρχής προβλέπεται, με το ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση.

Γι' αυτό και το ΚΚΕ τάσσεται όχι μόνο ενάντια στην αναγνώριση της "ανεξαρτητοποίησης" του Κοσσόβου, αλλά και ενάντια στην αποστολή εκεί αστυνομικής δύναμης της ΕΕ, η οποία δε θα κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο ενίσχυση της κατοχής αυτής της επαρχίας της Σερβίας. Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να παραιτηθεί από τη συμμετοχή στα σχέδια αυτά και να ανακαλέσει όλα τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα που βρίσκονται στο εξωτερικό σε ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ.

Από τα παραπάνω είναι σαφές ότι η ΕΕ δεν αποτελεί αντίπαλο δέος στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, για την ασφάλεια των λαών της Ευρώπης, όπως ορισμένοι διακηρύσσουν. Τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η ΕΕ, ως ενώσεις φτιαγμένες να υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, δεν μπορούν να αλλάξουν την ουσία τους, τον προσανατολισμό και την αποστολή τους με μια απλή κυβερνητική εναλλαγή των κλασικών συντηρητικών αστικών πολιτικών δυνάμεων με κάποιες άλλες πιο "προοδευτικές", "κεντροαριστερές". Κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από την ενεργό συμμετοχή που είχαν οι "κεντροαριστερές" και "σοσιαλιστικές" κυβερνήσεις, π.χ. της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, την περίοδο που το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία το 1999.

Υπάρχει βέβαια και η εκτίμηση που ακούμε, κυρίως από ρωσικές πηγές, πως αν το ΝΑΤΟ αντιμετώπιζε "τίμια" τη Ρωσία, αν της έδινε ένα σοβαρό "ρόλο", αν το κοινό Συμβούλιο "ΝΑΤΟ - Ρωσίας" δεν περιοριζόταν σε δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα και είχε έναν πιο "ουσιαστικό" ρόλο στους άμεσους και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, τότε δε θα υπήρχε πρόβλημα για την ασφάλεια στην Ευρώπη.

Αυτή η εκτίμηση υποτιμά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες και μεγάλες είναι και συνεχώς οξύνονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρωσία, που ήδη είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, άλλων διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΑΣΕ (μαζί με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις), έγινε δεκτή και στη λέσχη των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών (G-8), όμως όλα αυτά καθόλου δε μείωσαν την ένταση των ανταγωνισμών.

Θεωρούμε, λοιπόν, πως δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι αν η Ρωσία συνεργαστεί στενότερα με το ΝΑΤΟ, αν πιο "οργανικά" ενταχθεί στα σχέδια καταστολής των λαϊκών κινημάτων, ακόμα κι αν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ότι τότε δήθεν θα αλλάξει ο ρόλος του ΝΑΤΟ και αυτός θα γίνει θετικός για την ασφάλεια των λαών.

Μια άλλη δέσμη αυταπατών έχει να κάνει με την εκτίμηση που τελευταία κερδίζει έδαφος ότι δήθεν με την ενίσχυση της ΕΕ, της Ρωσίας, άλλων ανερχόμενων δυνάμεων στο διεθνή στίβο, όπως της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, κλπ., θα διαμορφωθεί άμεσα ένας πολυπολικός κόσμος που θα περιορίσει τα φιλοπόλεμα σχέδια του ΝΑΤΟ κι έτσι θα μπορέσει να υπάρξει ένας κόσμος "ειρηνικός και ασφαλής", ότι δήθεν έτσι θα δημιουργηθεί μια "ισορροπία", όπως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος.

Οι απόψεις αυτές, από τη μια ξεχνούν το διαφορετικό κοινωνικο- ταξικό περιεχόμενο που είχε η ΕΣΣΔ σε σχέση με τις σημερινές ανερχόμενες δυνάμεις κι από την άλλη πλάθουν έναν ψεύτικο και "αγγελικό" διεθνή περίγυρο, που δήθεν θα δημιουργηθεί, σπέρνοντας αυταπάτες στους λαούς πως τα ζητήματα σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο θα λύνονται όλα ειρηνικά, μέσα από διαπραγματεύσεις. Κατά τη γνώμη μας, πρόκειται για αποπροσανατολιστικές και επικίνδυνες αντιλήψεις.

Ο πολυπολικός κόσμος που στα λόγια υπερασπίζονται οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνύπαρξη και διαμάχη ανάμεσα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, διαμάχη που πότε θα διεξάγεται με οικονομικά και πολιτικά μέσα και πότε με στρατιωτικά μέσα.

Γιατί είναι πασίγνωστο ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των συμφερόντων, γίνεται στη βάση της δύναμης των χωρών που συμμετέχουν στο μοίρασμα, της γενικής οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτικής τους δύναμης. Η αναμέτρηση αυτή εξελίσσεται πότε φυσικά με διαπραγματεύσεις, με ειρηνικές περιόδους, πότε με σκληρούς και αιματηρούς πολέμους. Οι πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να καλλιεργούν ιδεαλιστικές αυταπάτες στους εργαζόμενους για τις προθέσεις των ιμπεριαλιστών. Γνωρίζουμε και από την εμπειρία μας στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα πόσο επιζήμιες αποδείχτηκαν στο παρελθόν αντιλήψεις στο ΚΚΣΕ και σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα (και στο δικό μας), που επέτρεψαν καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων, ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να παραιτηθεί από τον πόλεμο, τα στρατιωτικά μέσα, τη δολιοφθορά και την υπονόμευση.

Βεβαίως, το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας δεν πρέπει ούτε να αδιαφορεί για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά ούτε όμως να παίρνει και τη θέση υπέρ του ενός ανταγωνιστή και εναντίον του άλλου. Πρέπει να τις αξιοποιεί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, ώστε να διαμορφώνει προϋποθέσεις για την τελική νίκη, υπολογίζοντας ότι και αυτές συμβάλλουν στο αδυνάτισμα του αντιπάλου. Το κύριο, όμως, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι η "πολυπολική διαμάχη" των ιμπεριαλιστών, αλλά η ανάπτυξη της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης, η μαζική στράτευση των λαών στο εργατικό λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο, παγκόσμια.

Συμπερασματικά: Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η ύπαρξη και διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν εγγυώνται την ασφάλεια στην Ευρώπη. Οι λαοί πρέπει να αντιδράσουν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να οργανώσουν και συντονίσουν τη δράση τους.

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουμε χρέος να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, να βοηθήσουμε στην ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του φιλειρηνικού, αντιπολεμικού, αντιΝΑΤΟικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Να ανοίξουμε ιδεολογικό μέτωπο στην αστική προπαγάνδα, σχετικά με τη δήθεν αλλαγή του ΝΑΤΟ, όπως και τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι σοσιαλδημοκράτες, οι "νεοαριστερές", οπορτουνιστικές δυνάμεις, περί δήθεν ενός "ειρηνικού" και "ασφαλούς" "πολυπολικού" κόσμου, χωρίς τη διάλυση του ΝΑΤΟ, την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, την τελική ανατροπή του ιμπεριαλισμού, του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του.

Το ΚΚΕ σταθερά αγωνίζεται όλα αυτά τα χρόνια, και θα συνεχίσει να το κάνει, για την αποδέσμευση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Η ελπίδα των λαών για έναν ασφαλή και ειρηνικό κόσμο είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή πάλη για την ανατροπή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής».