Αναδεικνύοντας το... δισκοπότηρο του μάνατζμεντ, ο ΣΥΝ συμβάλλει ώστε να συγκαλύπτεται η ουσία του πραγματικού προβλήματος, που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι το 72% των μετοχών του ΟΤΕ βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών, με το 60% στα χέρια ξένων θεσμικών επενδυτών, ελέω της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αυτή την πολιτική, που φόρτωσε με χίλια μύρια δεινά τόσο τους εργατοϋπαλλήλους στον Οργανισμό, όσο και συνολικά τους εργαζόμενους, επιχειρεί να αθωώσει ο ΣΥΝ, να αποστρέψει τους εργαζόμενους από το αναγκαίο όσο ποτέ αντιπάλεμά της.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με την προσπάθεια του ΣΥΝ να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι μια επιχείρηση μπορεί να ασκεί και φιλεργατική πολιτική, αν το μάνατζμεντ ανήκει στο κράτος που υπηρετεί το κεφάλαιο! Πρόκειται για πραγματικό δηλητήριο στους αγώνες των εργαζόμενων, οι οποίοι έχουν συμφέρον να απομονώσουν, να καταδικάσουν και να προσπεράσουν τέτοιες λογικές. Και επειδή στην τελευταία ανακοίνωση της παράταξης του ΣΥΝ στον ΟΤΕ διαβάσαμε ότι παλεύουν για «επανεθνικοποίηση των επιχειρήσεων στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας όπως ο ΟΤΕ», ρωτάμε: Μιλώντας για «επανεθνικοποίηση», γιατί δε λένε τι θα κάνουν και με τ' άλλα μονοπώλια στο συγκεκριμένου τομέα, «Vodafon», «Wind» κλπ; Και ταυτόχρονα τι θα κάνουν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που επιβάλλει την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και την οποία ψήφισε με χέρια και με πόδια ο ΣΥΝ; Γι' αυτά δε λένε κουβέντα...