Η ΑΓΟΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ: «Πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απαγόρευσε στην κυβέρνηση της φτωχής Ινδονησίας να επιδοτήσει τις εισαγωγές ρυζιού, για να σώσει τον λαό της από την πείνα. Οχι, είπε το ΔΝΤ, τις τιμές τις προσδιορίζουν οι ελεύθερες αγορές και όχι οι κυβερνήσεις. Σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προτείνει η έξοδος από την κρίση να γίνει με την ευθεία παρέμβαση του αμερικανικού δημοσίου, το οποίο θα αναλάβει να πληρώσει τα χρέη των φτωχών νοικοκυριών από την αγορά κατοικίας με τραπεζικό δανεισμό!» (ο Ν. Νικολάου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ: «Η αγγελία έγραφε: "Ζητώ σύντροφο ωραία, έξυπνη και ειδική στο μασάζ". Ο ευκατάστατος κύριος όριζε και την αμοιβή για τις ζητούμενες υπηρεσίες: υποδοχή προσκεκλημένων στο σπίτι 40 δολάρια την ώρα, αισθησιακό μασάζ 140 δολάρια την ώρα, συνοδεία σε κοινωνικές εκδηλώσεις 40 δολάρια την ώρα, συνοδεία σε ταξίδια 30 δολάρια την ημέρα συν έξοδα, διαχείριση σπιτιού και λογαριασμών 30 δολάρια την ώρα. Δε ζητούσε κάποια επαγγελματία συνοδό ή πόρνη. Μόνο σοβαρές γυναίκες (...) πριν από κάμποσα χρόνια, γράφει η κοινωνιολόγος Αρλι Χοχτσάιλντ θα περιμέναμε από έναν τέτοιο κύριο να αγοράσει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο ή να πληρώσει για τις διακοπές της οικογένειας. Σήμερα αγοράζει την ίδια την οικογένεια ή τουλάχιστον τις δραστηριότητες που έχουν σχέση με την οικογενειακή ζωή (...) οι άνδρες και οι γυναίκες βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, ανάμεσα στην οικογένεια και στην αγορά (...) αν ενδώσουν στην αγορά, τότε ακόμη και τα πιο δυνατά συναισθήματά τους γίνονται αμέσως προϊόντα, αγορές, συναλλαγές» (από τη στήλη του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ).