«Η πρόταση του ΚΚΕ είναι εναλλακτική πρόταση καθημερινής, πολύμορφης πάλης με σχέδιο και στρατηγική, καθώς ξέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε με σκληρό εσωτερικό αντίπαλο και με τους διεθνείς συμμάχους του. Είναι πρόταση συμμαχίας με αφετηρία την αντίθεση, την αναμέτρηση με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Δε θέτουμε προϋπόθεση να συμφωνήσουμε στο σοσιαλισμό. Αλλά και δεν μπορεί να κάνουμε πίσω από αυτήν την κρίσιμη αντίθεση».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της χτες βράδυ στην πλατεία Αριστοτέλους, στη συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΚΟ Θεσσαλονίκης του Κόμματος. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Φίλοι και φίλες, εργαζόμενοι - εργαζόμενες, νέοι και νέες, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Εδώ και λίγες μέρες, το ΚΚΕ ξεκίνησε μια νέα πορεία προς το λαό, με βασικό θέμα την πολιτική πρόταση διεξόδου, του αγώνα, της συμμαχίας, της εξουσίας. Δίνουμε απαντήσεις στα πιεστικά ερωτήματα του σήμερα. Είναι μια κορυφαία δραστηριότητα στη βαρυσήμαντη ιστορική επέτειο από την ίδρυση του Κόμματος πριν από 90 χρόνια.

Υποδεχόμαστε αυτήν την επέτειο με το δέος της ευθύνης που νιώθουμε απέναντι στο λαό. Υποδεχόμαστε την επέτειο με την πεποίθηση ότι σήμερα είμαστε περισσότερο ώριμοι από ποτέ, πιο έμπειροι, πιο πλούσιοι σε διδάγματα. Η Ιστορία μας ήταν δύσβατη και βασανιστική. Μια Ιστορία που τη σημαδεύει ο ηρωισμός και οι θυσίες, η ανιδιοτελής προσφορά.

Υπήρξαν και στιγμές που υπολειφθήκαμε των αναγκών, όμως δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή, 90 χρόνια τώρα, που το ΚΚΕ να έκανε αυτό που η αστική τάξη επιθυμεί: Να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Απολογούμαστε μπροστά στο λαό, λογοδοτούμε στο λαό και πουθενά αλλού».

«Ισως αναρωτηθείτε - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - τι έπιασε το ΚΚΕ και φέρνει στο προσκήνιο την πρόταση εξουσίας, κι ενώ τα εκλογικά του ποσοστά τουλάχιστον δεν επιτρέπουν να συμπεριφέρεται ως κόμμα έτοιμο να βρεθεί σε θέση εξουσίας. Ισως ακόμα κάποιοι σκεφθείτε ότι τούτη την ώρα καλό είναι να συγκεντρωθεί η προσοχή στα καθημερινά, στον καθημερινό αγώνα, στο εφικτό και όχι σ' αυτό που φαίνεται μακρινό και για αρκετούς ωραίο αλλά ανέφικτο.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, όπως λέει ο λαός, "η καλή νοικοκυρά πριν πεινάσει μαγειρεύει". Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στον πολιτικό αγώνα. Ηρθε η ώρα να συζητήσουμε το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα. Οχι άλλη καθυστέρηση. Τώρα είναι ανάγκη να κάνουμε και εμείς κι εσείς τον απολογισμό των χρόνων που πέρασαν, ξεκινώντας από τις αρχές της 10ετίας του '90.

ΤΟΤΕ:

-- Που ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετεξελίχθηκε η ΕΟΚ σε ΕΕ.

-- Που ζήσαμε τον τραγικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας με τον πόλεμο που κήρυξαν οι Αυρωπαίοι και Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, με τη βοήθεια και της Ελλάδας.

-- Οταν ξεκίνησε το κύμα των μεταναστών, των τραγικών θυμάτων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της ταξικής βίας και εκμετάλλευσης.

-- Οταν έσκασαν μύτη οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις και πήρε γρήγορους ρυθμούς η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ.

-- Οταν οι μικροί επιχειρηματίες ένιωσαν καυτή την ανάσα των μονοπωλιακών μεγαθηρίων.

-- Οταν, για πρώτη φορά, εγκαινιάστηκε με επισημότητα και τη συμφωνία όλων των άλλων κομμάτων, πλην βεβαίως του ΚΚΕ, η μερική απασχόληση και πρωτο-χρησιμοποιήθηκε η τρομερή λέξη "απασχολησιμότητα".

-- Οταν, για πρώτη φορά, ακούσαμε ότι αφού πεθαίνουμε αργότερα, πρέπει να βγαίνουμε και στη σύνταξη αργότερα. Οτι οι γυναίκες θα γίνουν ίσες με τους άνδρες αν ζαλικωθούν περισσότερα βάρη ακόμα.

-- Οταν έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι και χτυπήθηκε το αμαρτωλό Πεντάγωνο - βούτυρο στο ψωμί των ιμπεριαλιστών - και να αναγορεύουν τους λαούς τρομοκράτες και το κίνημα να τρομοκρατείται».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε πως «ένα ερώτημα τίθεται μπροστά μας, μπροστά στους αγωνιστές και ριζοσπάστες» κι αυτό είναι: «Γιατί οι λαοί πρέπει να προσαρμοστούν σ' αυτό που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τον καπιταλισμό που γίνεται όλο και πιο βάρβαρος και σαπίζει;

Είκοσι χρόνια τώρα, οι λαοί της Ευρώπης αντιστέκονται, τελικά όμως δέχονται ή ανέχονται ως μοιραία κατάληξη όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν.

Δεν αρκούν, λοιπόν, οι συνηθισμένοι αγώνες για να φέρουν σήμερα αποτελέσματα, τέτοια που είχαμε σε προηγούμενες φάσεις, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχει φως, υπάρχει δρόμος διαφυγής, δρόμος νίκης. Για να τον ανιχνεύσουμε, να τον βαδίσουμε, για να τον πλατύνουμε, μέχρι να γίνει μια τεράστια και απέραντη λεωφόρος, πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στο ερώτημα που θέσαμε.

Καμία προσαρμογή, καμία συναίνεση και ανοχή, απειθαρχία και ανυπακοή, αντεπίθεση με πείσμα και με σχέδιο.

Ηρθε η ώρα να πάρουμε διαζύγιο με τα τρομοκρατικά και παραπλανητικά διλήμματα που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και με αριστερή φρασεολογία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέτουν σε πολλά ζητήματα.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα έρχεται από έναν τομέα που υποτίθεται δεν έχει σχέση με την πολιτική, για να δείξω ότι τα πολιτικά διλήμματα υπεισέρχονται παντού, παντού πρέπει να τα απορρίψουμε.

-- Δίλημμα πρώτο: "Ναι" ή "Οχι" στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

-- Δίλημμα δεύτερο και παραπλήσιο: Ολυμπιονίκης με ντόπα ή ουραγοί των Αγώνων δίχως ντόπα;

Εμείς απαντάμε:

Από τη στιγμή που οι Ολυμπιακοί Αγώνες βασίζονται στον επαγγελματικό αθλητισμό, στους χορηγούς και στα μονοπώλια παραγωγής αθλητικών ειδών, λέμε "Οχι" στους Ολυμπιακούς. Εχουν προ πολλού κολλήσει στην πιο βρωμερή λάσπη. Εμείς διαλέγουμε το μαζικό αθλητισμό που εξασφαλίζει τα 11 εκατομμύρια Ελλήνων και Ελληνίδων να έχουν φυσική υγεία, να αθλούνται. Δε μας ενδιαφέρουν οι 10 - 20 ή και παραπάνω ντοπαρισμένοι πρωταθλητές.

Κάπως έτσι απαντάμε και στα γενικά πολιτικά ζητήματα που προκύπτουν καθημερινά».

Στη συνέχεια, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Ενα μόνο ας σκεφθούμε: μέχρι τέλος του χρόνου η Ευρωσυνθήκη θα έχει επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια, μακριά από τους λαούς και χωρίς δημοψήφισμα. Η Ευρωσυνθήκη είναι η ίδια στα βασικά σημεία με το Ευρωσύνταγμα, που ακυρώθηκε από τα δημοψήφισμα της Γαλλίας και της Ολλανδίας και καταδικάστηκε στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης, όπως δείχνουν ευρωπαϊκές έρευνες και δημοσκοπήσεις.

Το 1992, εμείς ζητήσαμε δημοψήφισμα, και μάλιστα τυπώσαμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για να τη διαδώσουμε και να αποδείξουμε γιατί χρειάζεται ένα στεντόρειο "Οχι". Και τότε δε συμφώνησαν ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Τώρα, ο ΣΥΝ θέλει το δημοψήφισμα για να ρετουσάρει τις ευθύνες του, και κυρίως να πλασάρει τη νέα ουτοπική και επικίνδυνη αντίληψη ότι υπάρχει η κοινωνική ΕΕ και η φιλελεύθερη ΕΕ. Ψέμα με περικεφαλαία! Μία και αδιαίρετη είναι η ΕΕ, είναι ιμπεριαλισμός.

Η Ευρώπη θα γίνει των λαών, όταν γίνει η Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Η Ευρωσυνθήκη έχει άρθρα και κατευθύνσεις που εξαπολύουν διωγμό εντός και εκτός Ευρώπης στο δικαίωμα του κάθε λαού να επιλέγει το δικό του δρόμο ανάπτυξης, να υπερασπίζεται τα σύνορά του, τα κυριαρχικά του δικαιώματα, να μη δέχεται να εκχωρεί δικαιοδοσίες στους ιμπεριαλιστές».

Αμέσως μετά, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και στο ζήτημα με την ονομασία της ΠΓΔΜ. Σημείωσε συγκεκριμένα:

«Σύντροφοι και συντρόφισσες.

Το τελευταίο διάστημα, λες και η πολιτική ζωή του τόπου σταμάτησε στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ σε επίπεδο κορυφής στη Ρουμανία, η βελόνα κόλλησε στο αν θα γίνει δεκτή ή όχι η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.

Γιατί πρέπει να πανηγυρίζει ο λαός, μαζί με τους ιμπεριαλιστές;

Δεν μπορεί η Μακεδονία της Φεντερασιόν, η Θεσσαλονίκη του Μάη του '36, η Μακεδονία που στα βουνά της γράφτηκαν νέες ηρωικές σελίδες με το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, η Θεσσαλονίκη του Λαμπράκη, ο λαός του μόχθου, να παραδίδει εύσημα στους σύγχρονους μακελάρηδες των λαών.

Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για το αποτέλεσμα της Συνόδου στο Βουκουρέστι είναι χίμαιρες.

Επιδιώκουν να αποκρύψουν από το λαό ότι οι αποφάσεις της Συνόδου οδηγούν σε μια πιο επικίνδυνη κατάσταση τους λαούς των Βαλκανίων και γενικότερα. Χωρίς να υποτιμούμε την Ιστορία της Βαλκανικής και τις γνωστές ιδιαιτερότητές της, ένα πράγμα σήμερα έχει σημασία: Οτι στα Βαλκάνια αναπτύσσονται με άγριο τρόπο οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Δεν τους απασχολεί ποιος έχει το δίκαιο και ποιος το άδικο, αλλά κάθε φορά διαμορφώνουν θέση, αλλάζουν θέση ανάλογα με τι συμμαχίες ή ευκαιριακά μέτωπα οργανώνονται για τη διανομή μεριδίων. Η εμμονή των ΗΠΑ σε σχέση με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και με την ΠΓΔΜ έχει σχέση με τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Μια σειρά εύηχα συνθήματα ακούγονται περί αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιάθεσης. Αυτά τα θετικά φορτισμένα συνθήματα στα στόματα των ιμπεριαλιστών ένα πράγμα σημαίνουν: Οτι η αλλαγή των συνόρων όχι μόνο είναι αδιάφορο ζήτημα για τους Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς ιμπεριαλιστές, αλλά είναι πρόσφορο μέσο ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται πόλεμο, συγκρούσεις, προστριβές».

«Καταγγέλλουμε:

Η ΕΕ, χρόνια τώρα, έχει προνοήσει με σκοπιμότητα να ενισχύει διάφορες μειονοτικές ομάδες, ή άλλες ομάδες πληθυσμού με ιδιαιτερότητες, ή εν ανάγκη ανακαλύπτονται και ιδιαιτερότητες. Πρόσχημα τα πολιτιστικά έθιμα, η διάσωση της γλώσσας και τόσα άλλα. Μοιάζουν αθώα και δίκαια, και όμως ένα πράγμα υπηρετούν: Να υπάρξουν εφεδρείες που θα παίξουν το ρόλο του προχωρημένου φυλακίου, ή θα γίνουν το πρόσχημα για εκβιασμούς ή και νέο μακελειό. Υπηρεσίες και ειδικοί μηχανισμοί εργάζονται μέχρι και για τη δημιουργία νέων κομμάτων, που τάχα θα ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των μεταναστών, ενώ στην πραγματικότητα θα δουλεύουν για την πυροδότηση του εθνικισμού και του σοβινισμού. To ευρωδικαστήριο δουλεύει στην ίδια κατεύθυνση με βάση τους εντολείς του. Το ΚΚΕ έχει ψηλά το σύνθημα "ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ", που τελικά είναι η βασική ασπίδα, για να μην περνάει η διαίρεση, ο διχασμός.

Προέχει μία ενότητα: η ταξική, η αντιιμπεριαλιστική. Σε αυτή τη βάση μπορούν να υπάρξουν και τα ειδικά μέτρα για την αντιμετώπιση των μειονοτικών προβλημάτων εκεί που υπάρχουν και όχι εκεί που τεχνητά δημιουργούνται, με παραχάραξη ακόμα και της Ιστορίας.

Δε θα υπάρξει ουσιαστική και βιώσιμη λύση, ακόμα και αν λυθεί το ζήτημα του ονόματος, αν δεν υπάρξει αντίσταση στους ιμπεριαλιστές στα Βαλκάνια. Η ελάχιστη μορφή αντίστασης είναι η καταδίκη της αυτονόμησης του Κοσσυφοπεδίου, η απόσυρση των ελληνικών δυνάμεων από τη συμμετοχή στο στρατό κατοχής σε μια σειρά χώρες. Αν δεν υπάρξει πολιτική που κατοχυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που αμφισβητούνται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ».

Συνεχίζοντας, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε:

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Οι προτάσεις και τα αιτήματα που υποστηρίζουμε σήμερα είναι ρεαλιστικά γιατί είναι προσγειωμένα πριν απ' όλα στο πεδίο της οικονομίας, δεν είναι λόγια του αέρα.

Τα αιτήματά μας τα τεκμηριώνουμε με την κερδοφορία του κεφαλαίου, τη δράση των μονοπωλίων, την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. Αφετηρία μας είναι: Ο,τι παράγεται σε αυτόν τον τόπο, ό,τι αναπτύσσεται ως υπηρεσία, προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τον εργαζόμενο λαό.

Οταν διεκδικούμε να παραγνωριστούν οι περιορισμοί της ΚΑΠ, παίρνουμε υπόψη το συμφέρον του λαού. Είναι θέση στήριξης των μικροϊδιοκτητών αγροτών. Οταν αντιπαλεύουμε τα μονοπώλια, υποστηρίζουμε τα αιτήματα των αυτοαπασχολούμενων. Οταν υποστηρίζουμε ότι μπορεί να εφαρμοστεί το 35ωρο, 5 μέρες τη βδομάδα και 7 ώρες τη μέρα, υπολογίζουμε στην εφαρμογή της τεχνολογίας στην παραγωγή. Οταν αρνούμαστε την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, και μάλιστα με οροφή τα 65 και τα 68, παίρνουμε υπόψη ότι υπάρχει και φυλετική ανισότητα, αλλά και ορισμένες διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα που είναι βιολογικές αλλά δε δικαιολογούν την ανισότητα και τη διπλή καταπίεση.

Οταν υποστηρίζουμε τη δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών εννοούμε να μηδενιστούν οι δαπάνες που αφορούν τα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ και όχι βεβαίως τις δαπάνες που αφορούν την εδαφική ακεραιότητά της.

Διεκδικούμε:

-- Την ικανοποίηση της πρωταρχικής ανθρώπινης ανάγκης.

-- Για σταθερή δουλειά, δημόσια και δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία.

-- Σιγουριά σε όλη τη διάρκεια της ζωής, να υπάρχουν παιδικοί σταθμοί, μέτρα για τις γυναίκες, κλπ.

Βεβαίως, ακόμα και στις συνθήκες του καπιταλισμού, σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων το κίνημα δεν μπορεί να βάζει όρια και αυτοπεριορισμούς. Μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις, να βάλει φραγμό στα χειρότερα, κάτω από προϋποθέσεις που σήμερα όμως δεν υπάρχουν και πρέπει να δημιουργηθούν. Δεν υπάρχουν, γιατί τα αστικά κόμματα εξουσίας, οι ρεφορμιστές και αριβίστες συμβιβασμένοι κυριαρχούν στα κρίσιμα όργανα του κινήματος.

Εν πάση περιπτώσει, δε χρειάζεται και επανάσταση για 1.400 μεικτό μισθό, ή για μέτρα ανακούφισης των ανέργων. Οπως και για άλλα αιτήματα, που έχουμε κάνει γνωστά και έχουν υιοθετηθεί και από σημαντικό μέρος των εργαζομένων και των σωματείων.

Το ΚΚΕ δεν παίζει με τον πόνο του άνεργου, του ανασφάλιστου, των συμβασιούχων. Η σύγχρονη λύση, η βιώσιμη λύση προϋποθέτει σύγκρουση - ρήξη με την πολιτική της ΕΕ. Η λαϊκή ευημερία, η ασφάλεια και η ειρήνη, ο φιλολαϊκός δρόμος ανάπτυξης θα γίνουν πραγματικότητα με την αλλαγή εξουσίας».

Ακολούθως, η ομιλήτρια τόνισε: «Δύο δρόμοι ανάπτυξης υπάρχουν: Ή με τα μονοπώλια και την αστική τάξη ή με το λαό και την ταξική πάλη, την κοινωνική συμμαχία των εργατών με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς παραγωγούς, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Τρίτος δρόμος δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει. Αυτός βρίσκεται πάντα στη φαντασία αυτών που ή φοβούνται τα δύσκολα ή θέλουν να εκτροχιάσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό. Τα πρόωρα κουρασμένα και ανυπόμονα παλικάρια μπορεί να πιστεύουν ότι μια ανατροπή είναι εύκολη υπόθεση. Στην πραγματικότητα όμως μιλάνε για καρικατούρα ανατροπής που βολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα.

Εμείς δε θα γίνουμε δεξαμενή επαναφοράς μαζών στο δικομματισμό, στα κόμματα της αστικής τάξης. Αλλαγή σημαίνει ανατροπή στο πολιτικό και το οικονομικό - κοινωνικό επίπεδο και όχι μόνο στο Κοινοβούλιο.

Βεβαίως, αυτή δεν πρόκειται να έρθει σε μια νύχτα, δε θα είναι ένα μονόπρακτο έργο, θα είναι μια συνεχής πορεία της λαϊκής αντεπίθεσης που φιλοδοξεί να αποσπάσει κατακτήσεις, να μειώσει ή να αμβλύνει τις συνέπειες των ταξικών αντιλαϊκών μέτρων, και στη βάση αυτή θα αποκτά πείρα για το επόμενο και μεθεπόμενο βήμα ως την τελική νίκη».

Αναφερόμενη στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Είναι εναλλακτική πρόταση καθημερινής πολύμορφης πάλης με σχέδιο και στρατηγική, καθώς ξέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε με σκληρό εσωτερικό αντίπαλο και με τους διεθνείς συμμάχους του.

Είναι πρόταση συμμαχίας, με αφετηρία την αντίθεση, την αναμέτρηση με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Δε θέτουμε προϋπόθεση να συμφωνήσουμε στο σοσιαλισμό. Αλλά και δεν μπορεί να κάνουμε πίσω από αυτήν την κρίσιμη αντίθεση. Ο κ. Καραμανλής αποκαλεί το ΚΚΕ δογματικό και συντηρητικό, αφού γι' αυτόν πρόοδος είναι να αυγαταίνει η δύναμη και τα κέρδη του κεφαλαίου. Ο κ. Παπανδρέου κάνει λόγο για φοβικό και απομονωτικό ΚΚΕ.

Οσο για τον ΣΥΝ, έβγαλε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού το πολύ έξυπνο επιχείρημα ότι πρέπει να παραμερίσουμε τις ιδεολογικές διαφορές, για να σώσουμε τάχα το λαό από τα βάσανα.

Βεβαίως, το πεδίο της ιδεολογίας δεν μπορεί να μπει σε διαπραγμάτευση για μια πολιτική συμμαχία, αλλά υπάρχουν ζητήματα ιδεολογικών διαφορών που έχουν άμεση επίπτωση σε πολιτικά και σε καθημερινά κοινωνικά ζητήματα. Είναι ιδεολογικό, πολιτικό και καθημερινό ζήτημα η στάση απέναντι στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην απελευθέρωση της αγοράς, στο ζήτημα της ανάπτυξης, της αγροτικής πολιτικής, των εργασιακών σχέσεων κ.λπ. Είναι ασυμβίβαστη η αριστερή συνείδηση με τη θέση που διατυπώνει ο ΣΥΝ ότι η ΕΕ πρέπει να μιλάει με μια φωνή, να έχει ενιαία πολιτική προσωπικότητα, να ενισχύσει τη συνοχή της στην εξωτερική πολιτική. Πολύ περισσότερο είναι επικίνδυνη η αντίληψή του για την ομοσπονδιοποίηση. Στην ουσία, ζητά να γίνει πιο ισχυρή η νεοφιλελεύθερη και μιλιταριστική κατεύθυνση, να γίνει πιο ισχυρή και με νομική μάλιστα προσωπικότητα. Δύο πράγματα συμβαίνουν: Ή ο ΣΥΝ ξέρει τι λέει ή δεν ξέρει τι λέει. Και στις δύο περιπτώσεις οι θέσεις του είναι επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές.

Για να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, πρώτη προϋπόθεση είναι να αλλάξουν οι όροι για την ανάπτυξη των αγώνων και όσον αφορά τις μορφές αλλά και το περιεχόμενο των αγώνων.

Αγώνας σημαίνει πανστρατιά, οι εργαζόμενοι να είναι γραμμένοι και κυρίως να μετέχουν ενεργά στη ζωή και τη δράση των σωματείων. Αποτελεσματικό αγώνα μόνο τα ταξικά συνδικάτα μπορεί να κάνουν.

Αποτελεσματικούς αγώνες μπορεί να έχουμε μόνο όταν οι εργαζόμενοι στείλουν στη σύνταξη τους κάθε λογής εργατοπατέρες, τις ηγεσίες που κάνουν αγώνα ανάλογα με το ποιο κόμμα είναι στη διακυβέρνηση. Τις ηγεσίες που παζαρεύουν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι.

Βήμα προς τα εμπρός είναι η οργάνωση κατά κλάδο, η διακλαδική συνεργασία. Η ταξική ενότητα με ψυχή, με γνώση, με σχέδιο, που οργανώνει τον αγώνα πριν ο αντίπαλος τολμήσει να σκεφτεί ένα σχέδιο νόμου. "Η καλή νοικοκυρά πριν πεινάσει μαγειρεύει".

Βήμα προς την αποτελεσματικότητα αποτελεί η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες.

Αν θέλουμε να σταθούμε στο πλευρό της νεολαίας, να σεβαστούμε τη νεολαία, πρέπει πριν απ' όλα να τη δούμε και ως προς τα ηλικιακά της χαρακτηριστικά, αλλά και ως προς την κοινωνική ένταξη και καταγωγή της.

Οι πιο πολλοί νέοι και νέες είναι παιδιά μισθωτών, είναι παιδιά που οι γονείς τους υποφέρουν, είναι παιδιά της αγροτιάς. Επομένως, πρέπει να παλέψουμε όλοι για τη νεολαία, όπως και η νεολαία πρέπει να δει τον αγώνα της κοινό με τον αγώνα των εργαζομένων.

Αυτός ο δρόμος μπορεί να ασκήσει πίεση για απόσπαση κατακτήσεων. Οταν ο αντίπαλος βλέπει την πραγματική απειλή, τότε μπορεί να κάνει παραχωρήσεις που θα είναι μεν προσωρινές, αλλά θα δίνουν ανάσα. Οταν ξέρει ότι μπορεί να εκτονώσει έναν αγώνα, ή να εκφοβίσει, τότε κάνει υπομονή, δεν παραχωρεί τίποτε, ή παραχωρεί άνευ σημασίας ψίχουλα.

Ο αγώνας που προτείνουμε είναι σκληρός, άλλωστε και μέχρι τώρα τέτοιος ήτανε. Θα συναντήσει νέα εμπόδια, εμείς δεν το κρύβουμε. Αλλωστε, έτσι ή αλλιώς οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε κρίσιμες φάσεις, θα αναγκαστούν να επιλέξουν τη ρήξη».

Οπως επισήμανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Είναι η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που θα ανακηρύξει έμπρακτα την κοινωνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, σε όλους τους κλάδους της βιομηχανίας, στο εμπόριο, στον τουρισμό, ώστε ο πλούτος που παράγεται να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία. Θα καταργήσει κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Παιδεία. Θα υπάρχουν μόνο κρατικές κοινωνικές υποδομές για την κάλυψη με την παροχή υψηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών, που θα ικανοποιούν τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας.

Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία και υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας.

Η κοινωνική ιδιοκτησία και ο κεντρικός σχεδιασμός αποτελούν τη μόνη ρεαλιστική προϋπόθεση για τον εκμηδενισμό της ανεργίας.

Η γη των καπιταλιστών και οι μεγάλες καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις θα γίνουν επίσης κοινωνικές.

Ο κοινωνικός τομέας θα είναι κυρίαρχος, αλλά όχι αποκλειστικός. Θα διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής αγροτικής παραγωγής και της μικρής εμπορευματικής παραγωγής στην πόλη. Θα διαμορφωθεί σύστημα κατανομής των συνεταιριστικών προϊόντων, μέσω κρατικών και συνεταιριστικών πρατηρίων. Οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί εντάσσονται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού με πλάνα παραγωγής και πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών που τους παρέχονται από το κράτος.

Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία. Θα διαμορφώσει κρατικά πλάνα, που θα έχουν στόχο την κοινωνική λαϊκή ευημερία.

Ο σχεδιασμός θα αφορά:

Στην ενέργεια και σε όλους τους στρατηγικούς τομείς που αποτελούν βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη της βιομηχανίας, αλλά και προϋπόθεση για φθηνό ρεύμα, για τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας.

Στις μεταφορές με προτεραιότητα τις μαζικές, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, το σιδηρόδρομο, τους οδικούς άξονες, επίσης τις τηλεπικοινωνίες.

Στόχος η όσο γίνεται αυτοδύναμη ανάπτυξη της οικονομίας.

Στόχος ο ελεύθερος χρόνος του εργαζόμενου με την αξιοποίηση των τεχνολογιών και της επιστήμης. Ελεύθερος χρόνος που μπορεί και πρέπει να αξιοποιείται για τη συμμετοχή και τον έλεγχο της διοίκησης και της διακυβέρνησης, αλλά και για την ξεκούραση, την ανάπτυξη του πολιτιστικού επιπέδου.

Η λαϊκή εξουσία έχει ως καθήκον να παρεμποδίσει τις προσπάθειες, που είναι βέβαιο ότι θα καταβάλουν οι ντόπιοι καπιταλιστές και η διεθνής αντίδραση, να παλινορθώσουν το καθεστώς της εξουσίας του κεφαλαίου. Και αυτό θα γίνει από τον ίδιο το λαό που θα έχει κάθε συμφέρον να το κάνει.

Θα υπάρχουν θεσμοί εργατικής, λαϊκής εξουσίας που θα ξεκινούν από τη βάση και θα έχουν εκπροσώπηση σε όλα τα όργανα εξουσίας.

Η λαϊκή εξουσία θα αναζητήσει διεθνείς συνεργασίες, δε θα είναι μόνη της, γιατί και άλλοι λαοί θα περάσουν σε αντεπίθεση. Θα αξιοποιήσει τις αντιθέσεις που προκύπτουν ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, αλλά και κράτη που προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις.

Κανένας λαός, κανένα κίνημα δεν πρέπει να περιμένει την από τα έξω παρηγοριά, να έρθει το φως από κάπου αλλού.

Οι λαοί δεν κινήθηκαν με την ίδια ταχύτητα προς τα εμπρός, ούτε όλοι μαζί ήταν στην πρώτη γραμμή. Κάποιοι ξεκίνησαν πριν, κάποιοι ακολούθησαν λίγο πιο μετά. Σημασία έχει ο κάθε λαός να αποφασίσει ότι πρέπει να βρει το δικό του δρόμο».