Μία ομάδα εκπαιδευτικών μού τηλεφώνησαν... Σχολιάζοντας τα σημειώματά μου, στα «Διακριτικά», ανέφεραν ότι χρησιμοποιώ συχνά πυκνά τον όρο: «Αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης». Ισως χρειάζεται επεξήγηση... Εξηγούμαι: «Η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατική πάλη είναι ο μόνος δρόμος, που βοηθάει, να συσπειρωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Με προοπτική να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων. Να γίνει προσέγγιση, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό». Είναι δημοκρατική πρόταση, γιατί απευθύνεται σε κάθε εργαζόμενο, με φόρμα ή όχι: Σε διανοούμενους, σε φτωχά μεσαία αγροτικά στρώματα, σε κάθε άνθρωπο, στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης, που είναι ο εκφραστής αυτής της πολιτικής σκέψης.

Σ' αυτά τα μέτωπα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, πρέπει να πορεύονται καθημερινά οι εργαζόμενοι: Για την απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά περιλαμβάνεται και το μέτωπο της σύγκρουσης εργασίας με το κεφάλαιο. Μια απεργία για την αύξηση των αποδοχών, η κινητοποίηση για κατοχύρωση, διεύρυνση των συνδικαλιστικών, πολιτικών ελευθεριών, ο αγώνας για το δικαίωμα στη δουλειά, ενάντια στις απολύσεις, είναι το «άλφα και το ωμέγα» για την καθημερινή ζωή. Οι καθημερινοί αγώνες έρχονται αναγκαστικά σε σύγκρουση με την τάξη που τους εκμεταλλεύεται. Σφυρηλατείται η ενότητα, συνείδηση, όταν κάποιος είναι οργανωμένος μ' αυτές τις αρχές. Ξεκαθαρίζονται οι αντικειμενικοί στόχοι, τα ιδεολογικά πολιτικά ζητήματα. Η πάλη δεν είναι μονάχα απαραίτητη για τις καθημερινές κατακτήσεις, αλλά και για να ξεκαθαριστεί η στρατηγική της τελικής αντιπαράθεσης μ' αυτούς που μας καταδυναστεύουν (η κυρίαρχη τάξη - οι μηχανισμοί της).

Στο μέτωπο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα υπάρχουν οι καθημερινοί αγώνες ενάντια στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών της «νέας τάξης» - στα εσωτερικά των χωρών, ανάλογα με τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα (βλ. Βαλκάνια, Μ. Ανατολή - Ασία κτλ.). Αυτοί οι αγώνες, πολλές φορές αποτρέπουν ή ξεμπροστιάζουν τις διάφορες επιλογές των ιμπεριαλιστών. Σφυρηλατείται η μαζική αντιιμπεριαλιστική ενότητα των λαών. Τίθενται τα σταθερά ιδεολογικά θεμέλια για την τελική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τον «οριστικό θάνατό του», απ' την Ιστορία.

Τα μέτωπα του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα πηγαίνουν μαζί. Στοχεύουν τους ίδιους εχθρούς. Τους ταξικούς. Με την ταξική πάλη, ιστορικά να είναι μία. Δίχως «στεγανά»: Απ' τη μια ο εργάτης. Απ' την άλλη, το κεφάλαιο, όσοι είναι οι εκπρόσωποι, οι μηχανισμοί, τα αφεντικά του (ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ). Γι' αυτούς τους αγώνες, για ανεξαρτησία σ' όλα τα επίπεδα, παλεύουν οι «κολασμένοι» του 21ου αιώνα - για αγώνες ταξικούς.

Το πέταγμα των εκατομμυρίων ανέργων στους δρόμους, η παγκόσμια φτώχεια, πείνα, λιτότητα, ακρίβεια γεννάνε καθημερινά παγκοσμίως τους νεκροθάφτες του συστήματος, της καταπίεσης, εκμετάλλευσης. Το μέλλον δεν ανήκει στο απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά στους λαούς που γράφουν την Ιστορία με το αίμα τους... κόντρα στη λιτότητα, εξάρτηση στην τρομοκρατία του καπιταλισμού.