Η λειτουργία των συνδικαλιστικών οργάνων των δικαστών φαίνεται να εισφέρει ένα αποτελεσματικό θεσμικό αντίβαρο στις προσπάθειες χειραγώγησης ή καθοδήγησης της Δικαιοσύνης, ενίοτε σε αντιπαράθεση με την ηγεσία της. Την τελευταία περίοδο, όμως, οι συνεχείς παρεμβάσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, μερικές φορές εντός των άκρων ορίων των αρμοδιοτήτων του, συχνότερα όμως παρά το νόμο ή το Σύνταγμα, τείνουν να γυρίσουν τη Θέμιδα στις πριν τη μεταπολίτευση εποχές.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι παρεμβάσεις σε σημαντικού νομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος υποθέσεις, επί των οποίων ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είτε δεν είχε αρμοδιότητα, είτε την άσκησε παραβιάζοντας ουσιαστικές συνταγματικές διατάξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση των καμερών: Ως κεραυνός εν αιθρία, ενώ αναμενόταν η ετυμηγορία του φυσικού δικαστή, του ΣτΕ, επί σχετικών αιτήσεων ακύρωσης, εκδόθηκε γνωμοδότησή του ως φύλλο συκής νομιμοφάνειας της παρανομίας. Πέραν του ότι η εν λόγω γνωμοδότηση είναι σε πολλά σημεία αντισυνταγματική, εκδόθηκε καθ' υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του, εφόσον οι εισαγγελείς γνωμοδοτούν μόνον εφόσον το υπό κρίση νομικό ζήτημα δεν έχει εισαχθεί στα δικαστήρια.

Για το λόγο αυτό η υπόθεση της δίωξης κατά του προέδρου Μπάγια δεν αφορά μόνον τον ίδιο, ούτε μόνον τους εισαγγελείς, ούτε μόνον τους δικαστικούς, ούτε μόνο όσους εργάζονται στο χώρο της Δικαιοσύνης. Μας αφορά όλους, γιατί θα καθορίσει τη μελλοντική πορεία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας.