Από την άλλη, στους κόλπους της «Αριστεράς - Ουράνιο Τόξο» - όπου μεταξύ άλλων συμμετέχει το «Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης» και των «Ιταλών Κομμουνιστών» - μετά τη συντριπτική ήττα που υπέστη συγκεντρώνοντας μόλις το 3,1% των ψήφων και χωρίς εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο, εκφράζεται μια σημαντική απογοήτευση και στεναχώρια. Οι δυνάμεις ωστόσο μέσα στην «Επανίδρυση» που είχαν αντιταχθεί στη μετάλλαξη της κομμουνιστικής ταυτότητας, ζητούν, μετά την παραίτηση του Φ. Μπερτινότι, παραίτηση και της πλειοψηφούσας ηγεσίας και την άμεση διενέργεια συνεδρίου για να επαναχαραχτεί η πολιτική του κόμματος.

Η ήττα της «Αριστεράς - Ουράνιο Τόξο» δείχνει ξεκάθαρα ότι οι λογικές περί συνεργασίας σε κυβερνητικό και ευρύτερο επίπεδο με τη σοσιαλδημοκρατία για την καλύτερη «διαχείριση» του συστήματος, η μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στο όνομα της «ανανέωσης» και η στρατηγική ενσωμάτωσης μέσα στο σύστημα, που έχει το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (στο οποίο συμμετέχει ενεργά και ο δικός μας «Συνασπισμός») όχι μόνο δεν έχουν μέλλον, αλλά επανέφεραν με ενισχυμένο ποσοστό τις συντηρητικές δυνάμεις, ενισχύοντας το δικομματισμό, σταθεροποιώντας το αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ παράλληλα οδήγησαν το λαό στη διάλυση, στην απογοήτευση. Αλλωστε το ίδιο σκηνικό με το μεταλλαγμένο κομμουνιστικό κίνημα είχαμε και στη Γαλλία που κατέγραψε στις τελευταίες εκλογές ποσοστό 1,8% ή στην Ισπανία που η «Ενωμένη Αριστερά» πήγε στο 3,8%.

Στην Ιταλία και την κυβέρνηση του λεγόμενου «κεντροαριστερού» συνασπισμού του Ρομάνο Πρόντι συμμετείχαν οι λεγόμενες δυνάμεις της «αριστεράς», που, παρά τα όποια πιθανά «μισόλογα», στήριξαν τις αποφάσεις για παράταση της στρατιωτικής παρουσίας των Ιταλών στο Αφγανιστάν, για συμμετοχή των εργαζομένων σε δημοψήφισμα ώστε να αποφασίσουν ποιες εργατικές κατακτήσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις θα πρέπει να περικοπούν, την εφαρμογή της πολιτικής υπέρ της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», της «κοινωνικής συναίνεσης», την εφαρμογή των επιταγών και των δεσμεύσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της οπορτουνιστικής και συμβιβαστικής πολιτικής ήταν προδιαγεγραμμένο. Η ενσωμάτωση στο σύστημα οδηγεί στη χρεοκοπία. Αυτό που μένει τώρα είναι να δούμε αν οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις, δυνάμεις που πιστεύουν στα κομμουνιστικά ιδανικά, θα μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να βρουν το δρόμο τους για να ανοίξουν προοπτική στην αντικαπιταλιστική πάλη.