Για να λειτουργήσει η μηχανή του καπιταλιστικού κέρδους έχει ανάγκη τη δύναμη του εργάτη. Πολλές φορές, όμως, με εντεινόμενη μάλιστα συχνότητα τα τελευταία χρόνια, το κεφάλαιο απαιτεί και τη σωματική του ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Αυτό μαρτυρούν τα περίπου 2,2 εκατομμύρια των εργαζομένων, που σύμφωνα ακόμα και με τα υποτιμημένα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες. Ο αριθμός αυτός μάλιστα καταγράφει αύξηση κατά 10% τα τελευταία χρόνια. Αυτό μαρτυρούν και τα περίπου 270 εκατομμύρια εργατών παγκοσμίως που έχουν υποστεί εργατικό ατύχημα και τα 160 εκατομμύρια των συναδέλφων τους που υποφέρουν από επαγγελματικές ασθένειες.

Για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, το εργατικό «ατύχημα», η απουσία του εργάτη από τη δουλειά και οι δαπάνες για την ανάρρωσή ή την αποζημίωσή του, μεταφράζονται σε κόστος. Η ίδια η ζωή και η ακεραιότητα του εργάτη είναι κόστος. Γι' αυτό και η ΔΟΕ ανησυχεί στα επίσημα κείμενά της για το γεγονός ότι - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της - το συνολικό κόστος των «ατυχημάτων» και των ασθενειών αυτών υπολογίζεται πως ανέρχεται ετησίως περίπου στο 4% του ακαθάριστου παγκόσμιου προϊόντος.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα μόνο στοιχεία, πάνω από 110 εργάτες χάνουν τη ζωή τους σε εργατικά «ατυχήματα» κάθε χρόνο (βλέπε πίνακα) και πολλαπλάσιοι από επαγγελματικές ασθένειες. Δεν υπάρχει ούτε καν ένα υποτυπώδες σύστημα αναφοράς και καταγραφής των επαγγελματικών ασθενειών. Την ίδια ώρα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν την κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, ενώ το 25% των (σύμφωνα με τον απαρχαιωμένο οργανισμό) θέσεων εργασίας του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας παραμένουν κενές.

Συγκαλύπτοντας αυτή τη βάρβαρη για τους εργαζόμενους πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιχαίρει για το γεγονός ότι η ΔΟΕ έχει καθιερώσει την 28η Απρίλη ως Παγκόσμια Μέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία, «με στόχο την επικέντρωση του διεθνούς ενδιαφέροντος στα θέματα πρόληψης ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών». Θριαμβολογεί για το γεγονός ότι «η Ελλάδα έχει ενταχθεί επισήμως από το 2005 στην ομάδα των 100 και πλέον χωρών ανά τον κόσμο που συμμετέχουν ενεργά στις εκδηλώσεις, στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας», έχοντας μάλιστα αφιερώσει το φετινό Απρίλη στην Υγιεινή και Ασφάλεια.

Καμιά εντύπωση ωστόσο δεν προκαλεί το γεγονός ότι η συγκεκριμένη Μέρα θεσπίστηκε από τη ΔΟΕ το 2001, με «παραίνεση» της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Συνδικάτων και της Ομοσπονδίας Διεθνών Συνδικάτων. Πρόκειται για δυνάμεις που συνολικά προωθούν στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα τη γραμμή της ενσωμάτωσης και της υποταγής των εργατών στις αξιώσεις του κεφαλαίου. Αλλη μια τρανταχτή απόδειξη της υποκρισίας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, που σπεύδουν να σκεπάσουν τις πραγματικές πολιτικές αιτίες των εργοδοτικών εγκλημάτων, να αθωώσουν το θύτη.

Στην ΕΕ του κεφαλαίου ένας εργάτης πεθαίνει κάθε 3,5 λεπτά από εργατικό «ατύχημα» ή αιτίες σχετικές με επαγγελματικές ασθένειες. Συγκλονιστικά είναι και άλλα επίσημα στοιχεία, όπως τα παρακάτω:

• Οι θάνατοι εργαζομένων από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες που κατέγραψε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας στα κράτη - μέλη της ΕΕ το 2006 ήταν 167.000.
• Κατά μέσο όρο, περίπου 150.000 εργαζόμενοι στην ΕΕ χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από τις ίδιες αιτίες. Ο στατιστικός καταμερισμός καταγράφει 142.400 θανάτους από επαγγελματικές ασθένειες και 8.900 από εργατικά «ατυχήματα».
• Οι τραυματισμένοι εργάτες που τελικά έχασαν τη μάχη με το θάνατο ύστερα από «ατύχημα» στην εργασία έφτασαν παγκοσμίως τους 351.000.
• Εκτιμάται ότι 184 - 208 εκατομμύρια εργαζόμενοι παγκοσμίως υποφέρουν από επαγγελματικές ασθένειες. Από αυτές τις περιπτώσεις, οι 24 - 48 εκατομμύρια αφορούν σε θανατηφόρες ασθένειες.
• Κάθε χρόνο υπολογίζεται πως 22.000 παιδιά πεθαίνουν σε εργατικά «ατυχήματα».

Ακόμα, σε επίπεδο ΕΕ:

• 300.000 εργαζόμενοι αποκτούν μόνιμη αναπηρία διαφόρων βαθμών.
• 350.000 εργαζόμενοι υποχρεώνονται να αλλάξουν δουλειά μετά από «ατύχημα» της τρέχουσας ή προηγούμενης απασχόλησής τους.
• 15.000 αποκλείονται οριστικά από την αγορά εργασίας.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η ίδια η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εκτιμά πως αν εφαρμόζονταν ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας στο σύνολο των επιχειρήσεων, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί ετησίως τουλάχιστον 300.000 θάνατοι από «ατυχήματα» (από τους περίπου 350.000 που καταγράφονται κάθε χρόνο) και 200 εκατομμύρια «ατυχήματα» οποιασδήποτε φύσης ετησίως, από τα 270 εκατομμύρια που συμβαίνουν κάθε χρόνο στους τόπους δουλειάς! Τα μέτρα ωστόσο μετριούνται σε κόστος για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, που θεωρούν αναλώσιμη τη ζωή και την υγεία του εργάτη.