Ακούγεται απίστευτο κι όμως είναι αληθινό. Οι εργάτες που δουλεύουν στις σήραγγες, παραμένουν μέσα κι όταν γίνονται ανατινάξεις για τη διάνοιξή τους! Οπως στη Δρακότρυπα της Καρδίτσας, όπου γίνονται ανατινάξεις σε βάθος χιλιομέτρων με 250 κιλά δυναμίτιδα!! Οπως στο Καλλίδρομο της Φθιώτιδας κι αλλού. Το καταγγέλλει, σε υπόμνημά της προς το υπουργείο Απασχόλησης, η Ομοσπονδία Οικοδόμων, επισημαίνοντας: «Οι εργάτες που εργάζονται εκεί μέσα είναι καταδικασμένοι. Αργά, ή γρήγορα οι συνέπειες θα εκδηλωθούν». Το έγκλημα προδιαγεγραμμένο. Η θυσία των εργατών στο βωμό της εργοδοτικής κερδοφορίας, προγραμματισμένη. Το Συνδικάτο διαμαρτύρεται κι απαιτεί τη λήψη μέτρων πρόληψης και προστασίας. Ακούει κανείς από τους «υπεύθυνους»; Οχι. Εκκληση δραματική, αλλά «εις ώτα μη ακουόντων».

Οι εργάτες στις σήραγγες πάνε ζωντανοί στην κόλαση. Χωμένοι στα κατάβαθα της γης, εργάζονται σε πολύ δύσκολες και άκρως επικίνδυνες συνθήκες. Εκεί δεν υπάρχει επαρκής αέρας για να ανασαίνουν, αρκετός φωτισμός για να βλέπουν. Η ατμοσφαιρική ρύπανση μολύνει τα σωθικά, η υγρασία «λιώνει» το κορμί, ο θόρυβος «σπάει» τα τύμπανα. Μπαίνουν σ' αυτά τα «φέρετρα» για ζωντανούς και δεν ξέρουν αν και πώς θα βγουν. Η εργατική τους δύναμη, «φτηνή, καύσιμη ύλη», καταναλώνεται σε μηχανήματα ακατάλληλα κι επικίνδυνα για τη σωματική τους ακεραιότητα. Η ζωή τους, «αναλώσιμο υλικό» στις «μηχανές» της εντατικοποίησης της εργασίας και της ταξικής εκμετάλλευσης, φθείρεται ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Κι όποιος αντέξει μέχρι τη σύνταξη, πετιέται στον «καιάδα των αχρήστων», για να βιώσει την πείνα και την εξαθλίωση.

Τα «μεγάλα έργα» που κατασκευάζονται στη χώρα μας και για τα οποία επαίρονται οι εκάστοτε κυβερνώντες και ζητούν τα εύσημα τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ποτισμένα με τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών. Ο αριθμός των νεκρών της εργατικής τάξης είναι τεράστιος. Τα επίσημα στοιχεία, μόνο για τα καταγεγραμμένα «εργατικά ατυχήματα», λένε ότι τα τελευταία 8 χρόνια κοντά στους 1.100 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους, την ώρα της δουλειάς και χιλιάδες είναι οι σακατεμένοι. Στην πραγματικότητα, οι αριθμοί είναι πολύ μεγαλύτεροι, καθώς δεν καταγράφονται όλα τα «εργατικά ατυχήματα» και δε συνυπολογίζονται στα θύματα όσοι η υγεία τους υπέστη τις βλαβερές και θανατηφόρες συνέπειες των συνθηκών εργασίας.

Οι εργαζόμενοι ιδρώνουν και ματώνουν για την παραγωγή του πλούτου. Αυτοί τον δημιουργούν, με κόπους και θυσίες. Αλλά, άλλοι τον ιδιοποιούνται και τον απολαμβάνουν. Ετσι γίνεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Ομως, αυτή η «αφύσικη παραδοξότητα», αυτή η «φυσική αντινομία», αυτή η κοινωνική αδικία δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Η εργατική τάξη δικαιούται να ιδιοποιηθεί και να απολαμβάνει τα αποτελέσματα των κόπων της. Βεβαίως, αυτό το δικαίωμα δε θα της το αναγνωρίσουν ποτέ οι εκμεταλλευτές της και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Θα το διεκδικήσει με την ταξική της πάλη και θα το κατακτήσει όταν αναλάβει η ίδια την πολιτική εξουσία για να τη διαχειριστεί προς όφελος του λαού.