Τα άκουγε όλα αυτά και, δίχως κανένα παράπονο, στερούσε ώρες απ' τον εαυτό της και τις χάριζε στο «καλό αφεντικό», το οποίο ...«όπως και να το κάνουμε, μας δίνει το ψωμί που τρώμε. Εχει μια ολόκληρη επιχείρηση δική του, μα είναι "απλός" και "καταδεχτικός"»! Καυχιόταν, μάλιστα, πως ήταν τυχερή, αφού «το αφεντικούλι» τής απευθυνόταν πάντα στον πληθυντικό, πάντα ήταν «σωστός τζέντλεμαν».

Χωρίς «κομπλιμέντο» ήρθε η πρώτη ερώτηση: «Το ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα μια δουλειά χιλιάδων ευρώ;». Ο πληθυντικός, «ξαφνικά», καταργήθηκε. «Το ξέρεις ότι με τις ανοησίες που έκανες γίναμε "ρόμπα"; Ξεφτίλισες το όνομα της επιχείρησής μου»! Το «παιδί μας» ξανάγινε επιχείρησή «μου» και το λεξιλόγιο του «τζέντλεμαν» έγινε ...λίγο διαφορετικό απ' το συνηθισμένο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι της καταλόγιζε. «Πώς μου μιλάτε έτσι κύριε...», ψέλλισε ενστικτωδώς. Η απάντηση την άφησε «άναυδη»: «Τι πώς σου μιλάω, μωρή; Καταλαβαίνεις τι σημαίνει χιλιάδες ευρώ; Θα μου πεις, τι να καταλάβεις εσύ που ζεις με 550 ευρώ το μήνα; Πάρε και κοίτα τι έκανες. Απολύεσαι».

Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι, άλλαξε ύφος και της είπε... μεγαλόκαρδα: «Ως εδώ η συζήτηση, είναι φανερό πως εγώ έχω δίκιο. Σε συγχωρώ γιατί είναι η πρώτη φορά»! Απ' τη μια την έπνιγε το δίκιο της, μα απ' την άλλη τα 550 ευρώ δεν έφευγαν απ' το μυαλό της. Δεν άρθρωσε κουβέντα. Το «αφεντικούλι» ξαναπήρε το λόγο: «Τι στέκεσαι; Αντε στη δουλειά σου. Και να θυμάσαι ότι το δίκιο, πάντα, το έχω εγώ, γιατί εγώ είμαι ο εργοδότης»...