Δεν μπορεί να τους ξεπλύνει καμία παραίτηση. Δεν μπορούν να βγάλουν από πάνω τους το αίμα, όσους παρακατιανούς κι αν δικάσουν. Είναι απόλυτα χρεωμένοι με το έγκλημα στον αιώνα τον άπαντα. Ηταν θέμα χρόνου το πότε «θα σπάσει το σπυρί». Τώρα είναι τέτοια η δυσωδία που αναδύεται από το αποτέλεσμα της πολιτικής τους, τώρα είναι τόσο το αίμα - πάνω στο οποίο χτίζονται οι αυτοκρατορίες των αφεντικών τους - κι έχει βάψει τόσο κόκκινη τη θάλασσα, έχει μαυροφορέσει τόσα νησιά, τόσα σπίτια, που δεν έχουν κανένα δρόμο διαφυγής.

Στα μοιρολόγια χτες, στις κηδείες σήμερα, μια κατάρα μόνο: Να πνιγούν στο αίμα των αδικοχαμένων. Ολοι τους! Από τ' αφεντικά αυτού του μονοπωλιακού τέρατος των «Μινωικών Γραμμών», ως τα κυβερνητικά τσιράκια του πιο σκληρού, του πιο στυγνού κεφαλαίου, του εφοπλιστικού, είναι όλοι τους βουτηγμένοι τόσο μέσ' το αίμα που πρέπει να πνιγούν σ' αυτό. Η εργατική τάξη, ο λαός μας, το άδικα χυμένο αίμα ζητά δίκαια εκδίκηση.

Αυτό που έγινε έξω απ' την Πάρο δεν είναι μια εθνική τραγωδία. Είναι ένα ταξικό έγκλημα.