Αγώνα σε διπλό μέτωπο, ενάντια στην πολιτική της ακρίβειας και για την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών συμβάσεων, ξεδιπλώνουν οι ταξικές δυνάμεις, με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, όπως τις συγκεντρώσεις που διοργανώνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο την Πέμπτη 19 Ιούνη, σε όλη τη χώρα. Η κεντρική συγκέντρωση της Αθήνας έχει οριστεί στις 7 μ.μ. στην πλατεία Ομόνοιας και στη Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα στο Αγαλμα Βενιζέλου.

Ο αγώνας αυτός αποκτά όλο και πιο κρίσιμο χαρακτήρα, καθώς η μεγαλοεργοδοσία, βιομήχανοι και μεγαλέμποροι με δύο χέρια «κλέβουν» το εργατικό εισόδημα. Εχοντας εξασφαλίσει σε συνεργασία με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ την καθήλωση των μισθών για τα δύο επόμενα χρόνια (η αύξηση στο κατώτερο μεροκάματο για το πρώτο οχτάμηνο του 2008 δε φτάνει ούτε το 1 ευρώ) το μεγάλο κεφάλαιο εξαπολύει ένα νέο πλιάτσικο στους ήδη γλίσχρους μισθούς και στις συντάξεις, αυξάνοντας κατακόρυφα τις τιμές σε όλα τα είδη πλατιάς κατανάλωσης.

Η λεηλασία των εργατικών εισοδημάτων συμπληρώνεται με τις αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ - που επιβάλλονται υπό την υψηλή εποπτεία της κυβέρνησης - σε προϊόντα όπως η βενζίνη, αλλά και με τα χαράτσια που υποχρεώνονται να πληρώνουν όλες οι εργατικές οικογένειες για Υγεία και Παιδεία.

Απέναντι σε αυτόν το ζόφο, όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ) επιδίδονται σε ένα διαγωνισμό «προτάσεων» για το πώς δήθεν θα εξασφαλιστεί ο «έλεγχος των αγορών», πώς θα λειτουργήσουν εύρυθμα ο ανταγωνισμός και οι αγορές. Σαν τις σουπιές θολώνουν τα νερά, για να μην αναγνωρίσουν το στοιχειώδες: Οτι δηλαδή ο «ανταγωνισμός» και η «ελεύθερη αγορά» - τα οποία στηρίζουν - ακόμα και η πιο εύρυθμη, αργά ή γρήγορα οδηγούν στη μονοπώληση των κλάδων, στα καρτέλ και κατά συνέπεια στις αυξήσεις, αφού στόχος τους είναι η απρόσκοπτη αύξηση της κερδοφορίας τους.

Με ανάλογα τερτίπια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αφού έβαλε ταφόπλακα στους εργατικούς μισθούς με την υπογραφή της, όψιμα ανακάλυψε την ακρίβεια, διαρρηγνύει τα ιμάτιά της και καλεί τους εργαζόμενους να οργανώσουν «καταναλωτικό κίνημα». Ενώ στο ζήτημα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας εξυπηρέτησε μέχρι κεραίας τα συμφέροντα του κεφαλαίου και προκαλούσε, ισχυριζόμενη ότι «υπέγραψε την πιο πετυχημένη σύμβαση των τελευταίων χρόνων», τώρα καμώνεται ότι νοιάζεται δήθεν για τους φτωχούς εργατοϋπαλλήλους που δεν τα βγάζουν πέρα. Προκλητικά κοροϊδεύει τους εργάτες και οργανώνει συγκεντρώσεις μόνο και μόνο για να κρύψει τις πομπές της.

Στην αντίθετη κατεύθυνση, στη γραμμή της οργάνωσης της πάλης όλων των εργαζομένων, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα συγκρούεται με εργοδοσία και κυβέρνηση, αναδεικνύει στόχους και αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες και χτυπάει ευθέως την πλουτοκρατία και την κερδοφορία της. Και αυτό το κάνει με συγκεκριμένη δράση, με συγκεκριμένες πράξεις.

Οι πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις των ομοσπονδιών των λογιστών, των εργαζομένων στο φάρμακο το προηγούμενο διάστημα, η 24ωρη απεργία της Ομοσπονδίας Οικοδόμων στις 25 του μήνα και η κινητοποίηση του κλάδου στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη, η πανελλαδική 24ωρη απεργία της Ομοσπονδίας Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας στις 24 Ιούνη, οι δεκάδες κινητοποιήσεις πρωτοβάθμιων σωματείων δείχνουν ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μεροκάματο.

Γιατί χωρίς τον αγώνα εκεί που παράγεται ο πλούτος, χωρίς την πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις, η ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας θα χειροτερεύει κάθε μέρα. Τους καπιταλιστές καθόλου δεν πτοούν ούτε «τα 41 μέτρα» του Φώλια, ούτε η φιλολογία για τους κανόνες και τους ελέγχους που θα επιβληθούν στις αγορές. Αρκεί η αγορά της εργασίας, το εμπόρευμα που λέγεται «εργατική δύναμη» να είναι όσο γίνεται πιο φθηνό. Και σε αυτό συμβάλλουν και συνέβαλαν τα μέγιστα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αυτό το στόχο έρχεται να εξυπηρετήσει και η ΕΕ με τη ρουκέτα του 65ώρου που εκτόξευσε το τελευταίο Συμβούλιο των υπουργών Απασχόλησης.

Και όμως, αυτό που καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι οπορτουνιστές, το βλέπουν καθαρά οι βιομήχανοι, που λυσσαλέα αντιδρούν σε κάθε ουσιαστική αύξηση στους μισθούς. Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα αυτό που ο Κ. Μαρξ διατύπωσε σχεδόν ενάμιση αιώνα πριν, ότι δηλαδή: «Μία γενική αύξηση του επιπέδου των μισθών θα είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του γενικού ποσοστού του κέρδους...». Να, γιατί οι ταξικές δυνάμεις επιμένουν ακριβώς σε αυτό. Στη ριζική αύξηση των όλων των μισθών και των κατώτερων που σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτω από τα 1.400 ευρώ, όπως ξεκάθαρα απαιτεί και παλεύει το ΠΑΜΕ. Διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι χωρίς να θιχτούν τα κέρδη, είναι αδύνατον να δει άσπρη μέρα η εργατική οικογένεια.

Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το αίτημα, όπως και αντίστοιχα για τις συντάξεις (στο 80% του κατώτερου μισθού), δεν τα στηρίζει ούτε η ΠΑΣΚΕ, ούτε η ΔΑΚΕ, ούτε η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ). Το αντίθετο αντιπαλεύουν και υπονομεύουν το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ με κάθε τρόπο. Και αυτή τους η στάση, εκτός των τόσων άλλων, είναι άλλη μια απόδειξη ότι γι' αυτό που πραγματικά νοιάζονται, ο πραγματικός τους πόνος, δεν είναι για την εργατιά, αλλά για την κερδοφορία του κεφαλαίου.