Για την ανάδειξη αξιόπιστου δεύτερου πόλου αστικής διακυβέρνησης | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Για την ανάδειξη αξιόπιστου δεύτερου πόλου αστικής διακυβέρνησης

Η σφοδρή αντιπαράθεση του Γ. Παπανδρέου με τον Κ. Σημίτη, που κατέληξε στην αποπομπή του πρώην πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και οι φημολογούμενες διαγραφές και άλλων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήρθαν για να πιστοποιήσουν ότι οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν τερματίστηκαν την 11η του Νοέμβρη με την εκλογή νέου προέδρου, αλλά συνεχίζονται με νέα επεισόδια.

Ο ελληνικός λαός μέσα σ' ένα διάστημα εννιά μηνών έχει γίνει μάρτυρας μιας σύγκρουσης προσώπων και ομάδων που αντιπαρατίθενται χωρίς ιδεολογικές, προγραμματικές και πολιτικές διαφορές. Χωρίς καμιά απολύτως αναφορά ή προσέγγιση απ' όλους αυτούς πολιτικών θέσεων σε όφελος των συμφερόντων του. Επίσης, ο ελληνικός λαός, που ζει στο πετσί του τις πολιτικές εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, γίνεται μάρτυρας των στρατηγικών συγκλίσεων όλων των συνιστωσών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η προσχηματική διαφωνία του Κ. Σημίτη στην πρωτοβουλία του Γ. Παπανδρέου να ζητήσει δημοψήφισμα για την Ευρωσυνθήκη, την ίδια στιγμή μάλιστα που και οι δυο, όπως και το «όλον ΠΑΣΟΚ», ψήφισαν και εξέφρασαν την πολιτική τους συμφωνία υπέρ της αντιδραστικής Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ ήταν η αφορμή. Η αιτία της αμφισβήτησης του Γ. Παπανδρέου από τον πρώην πρωθυπουργό πρέπει να αναζητηθεί στη βαθιά κρίση που διέρχεται το ΠΑΣΟΚ.

Ο Κ. Σημίτης με τη συγκεκριμένη κίνησή του δεν εξέφρασε μόνο την «πρεμούρα» των εσωκομματικών «ομάδων» για την αδυναμία ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως την «αγωνία», του συνόλου ή τμημάτων, της αστικής τάξης - της οποίας ήταν κορυφαίος πολιτικός εκπρόσωπος από τη θέση του πρωθυπουργού για οκτώ χρόνια - για την παρατεταμένη κρίση που «μαστίζει» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η άρχουσα τάξη, από τις εκλογές και μετά, βλέπει ότι τα «συγκοινωνούντα δοχεία» του δικομματισμού δε λειτουργούν επαρκώς. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά, με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται στο ρόλο του, δηλαδή στη διαρκή προσπάθεια για εγκλωβισμό των εργατικών μαζών στο δικομματικό σύστημα εξουσίας.

Αυτή η «ανεπάρκεια» του ΠΑΣΟΚ, όσο και αν επιχειρείται από ορισμένα στελέχη του, αλλά και κύκλους της καθεστηκυΐας τάξης να αποδοθεί στα «πρόσωπα» και στην απουσία «ηγετικού προφίλ» από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, δεν πείθει. Δεν πείθει γιατί έχει διευρυνθεί η πεποίθηση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα ότι μεταξύ των εταίρων του δικομματισμού δεν υπάρχουν διαφορές στις στρατηγικές πολιτικές επιλογές τους, αντίθετα μάλιστα υπάρχει πλήρη ταύτιση στην προώθηση και στήριξη μιας πολιτικής που βάζει στο στόχαστρό της τα λαϊκά συμφέροντα προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Αυτή η στάση του ελληνικού λαού απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η οποία μάλιστα το τελευταίο διάστημα αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα στις δημοσκοπήσεις, έκρουσε τον «κώδωνα του κινδύνου» για την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της. Η εμφάνιση, λοιπόν, του Κ. Σημίτη τη συγκεκριμένη στιγμή και όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ από το μπλοκ των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών» (Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδης) που έθεταν ως χρονικό περιθώριο ανάκαμψης του κόμματός του τον φετινό Ιούνιο, μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί...

Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα το ΠΑΣΟΚ δέχεται κριτική ότι χάνει το λεγόμενο μεσαίο χώρο. Τα επιτελεία του κατεστημένου κάνουν αυτή την αταξική διάκριση στους κοινωνικούς διαχωρισμούς ακριβώς για να συγκαλύψουν ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αντίπαλες τάξεις με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα. Αν τσουβαλιάζουν στο λεγόμενο μεσαίο χώρο κατώτερα τμήματα της αστικής τάξης, τα μικροαστικά στρώματα και ορισμένα ανώτερα εισοδηματικά τμήματα μισθωτών εργαζομένων, που μπορεί να ανήκουν σ' αυτά υπάλληλοι ή και εργάτες καλά αμειβόμενοι, είναι για να κάνουν δυνατή την προσέγγιση με την αστική πολιτική μιας πλειοψηφίας ανομοιογενούς κοινωνικά, με διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, που της καλλιεργούν συνείδηση προνομιούχου και δυναμική καλυτέρευσης της θέσης της στο σύστημα. Ετσι μπορούν πιο εύκολα να μιλούν για αναδιανομή εισοδημάτων με ψίχουλα στους εξαθλιωμένους, προκειμένου λαϊκά στρώματα να σέρνονται πίσω από τα κόμματα του κεφαλαίου, με φρούδες ελπίδες για τη λύση των προβλημάτων τους, συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα το γεγονός ότι η πολιτική τους ωφελεί το κεφάλαιο. Να καλλιεργούν συνείδηση ότι στα σημερινά πλαίσια όλοι μπορούν να βολευτούν. Αυτό προσπαθούν να κάνουν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά η ΝΔ ως κυβέρνηση περνά τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να προβάλει φιλολαϊκό πολιτικό αντιπολιτευτικό λόγο, ενώ σύμφωνα με τους επικριτές του χρειάζεται ο αντιπολιτευτικός του λόγος να προβάλλει πειστική κυβερνητική πρόταση, που να καλύπτει τα συμφέροντα του «μεσαίου χώρου». Και εδώ λένε δεν τα καταφέρνει. Ετσι λένε ότι θα κερδίζει και θα εγκλωβίζει και λαϊκές δυνάμεις. Σ' αυτό κάνει κριτική και ο Κ. Σημίτης, προβάλλοντας (πρόσφατα με σειρά άρθρων) την ανάγκη μιας λεγόμενης προοδευτικής διακυβέρνησης, που η ΝΔ ως «επάρατος δεξιά» δεν μπορεί να το κάνει. Σ' αυτό θεωρεί ότι πάσχει το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο λένε ως προς αυτό και τα φίλα προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ συγκροτήματα των ΜΜΕ.

Μόνο που αυτό δυσκολεύει να εκφραστούν οι διαρροές της ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ. Δυσκολεύει τη συγκέντρωση της κρίσιμης μάζας στους κόλπους του δικομματισμού ώστε να μη δυσλειτουργεί το σύστημα. Και όσο και αν υπάρχει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για εκτόνωση, αυτός καθόλου δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για τον κυβερνητισμό που χρειάζονται οι αστοί. Ετσι μπορεί να τον χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, αλλά ψάχνουν για σταθερά αστικά κόμματα.

Με τη συγκεκριμένη κίνηση ο Κ. Σημίτης ήρθε για να «αναζωπυρώσει» ακριβώς αυτές τις εξελίξεις και να διατηρήσει «ζεστό» το «κλίμα» αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, θέτοντας σε διαρκή κρίση την «ικανότητά» της να αντιπαρατεθεί στον Κ. Καραμανλή και να φέρει το ΠΑΣΟΚ ξανά στην εξουσία, στηρίζοντας ταυτόχρονα το μοντέλο της δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα γνωστά συγκροτήματα του Τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ έσπευσαν αρχικά να «αγκαλιάσουν» την πρωτοβουλία Σημίτη και στη συνέχεια να σημειώσουν με έμφαση ότι όταν ένας πρώην πρωθυπουργός αναλαμβάνει τόσο σημαντικές πρωτοβουλίες, αυτές δεν μπορεί παρά να αποτελούν μέρος ενός γενικότερου κεντρικού σχεδιασμού. Η τοποθέτηση εξάλλου του Κ. Σημίτη στην επιστολή του προς τον Γ. Παπανδρέου, με την οποία τονίζει ότι «το ΠΑΣΟΚ από το 2004 και μετά έχασε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το ποσοστό του στην απήχηση των ψηφοφόρων έχει μειωθεί δραστικά. Κάθε μέλος του ΠΑΣΟΚ, και ιδίως εγώ, έχει υποχρέωση να προβληματιστεί για την εξέλιξη αυτή», έρχεται ακριβώς για να σηματοδοτήσει τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού. Βεβαίως, κοινός στόχος όλων των «πρωτοβουλιών» είναι η ανάδειξη ενός αξιόπιστου πόλου αστικής διακυβέρνησης.

Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν σ' αυτή την παγίδα. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη ή τον Γ. Παπανδρέου και οποιοδήποτε άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να επιφέρουν καμιά αλλαγή σε όφελός τους. Στις τρεις επιστολές που αντάλλαξαν μεταξύ τους Παπανδρέου και Σημίτης δε θα βρει ούτε μια φράση που να αμφισβητεί, έστω και στο ελάχιστο, το σύνολο της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από τον κυβερνητικό θώκο και συνεχίζει σήμερα να προωθεί από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οποια «μάσκα» και αν φορέσει το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να συγκαλύψει το χαρακτήρα και τις δεσμεύσεις που έχει απέναντι στις ευρωενωσιακές αποφάσεις και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές, έτσι όπως αυτές αποτυπώνονται και μέσα στο πρόγραμμά του.

Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτές τις εξελίξεις, δικός τους στόχος πολιτικής πάλης πρέπει να είναι η ανατροπή αυτής της εξουσίας...

Π. Θ.