«Είναι γνωστό ότι ο Γκόγια θεωρείται από τους ειδικούς της τέχνης κι από το ευρύτερο κοινό, ως καλλιτέχνης επαναστάτης. Ενα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής εργασίας του είναι ένα είδος καταγγελίας.

Στην εξαιρετική έκθεση των χαρακτικών του έργων που παρουσιάζονται στην Εθνική Πινακοθήκη, κυρίως στη σειρά "Τα Δεινά του Πολέμου" (1810-1820), εκφράζει την οργή του για τα εγκλήματα των εισβολέων (Γάλλων στρατιωτών) στη χώρα του. Αν όμως, το καταγγελτικό νόημα αυτών των έργων αποδίδεται με τρόπο αξιόπιστο, δεν οφείλεται μόνο στο θέμα τους, αλλά (κυρίως) στον τρόπο μορφο-πλαστικής απόδοσής τους. Το θέμα αυτών των χαρακτικών είναι ασφαλώς καθοριστικής σημασίας, αλλά απαιτεί και την κατάλληλη οργάνωση, την κατάλληλη "γραφή".

Παρά τον κίνδυνο της απλούστευσης, νομίζω ότι μερικές σύντομες ειδικές παρατηρήσεις είναι αναγκαίες.

• Διαπιστώνουμε πολύ καλή οργάνωση του καλλιτεχνικού του χώρου. Κάθε αξιόλογο έργο απαιτεί και μια οικονομία και μια οργάνωση του χώρου του και μάλιστα αντίστοιχη με το θέμα.
• Διαπιστώνουμε επίσης, τολμηρές επεμβάσεις στο μοίρασμα του φωτός, που δεν είναι φυσικό, παρότι προϋποθέτει μεγάλη γνώση των φυσικών φωτισμών.
• Ακόμα έχουμε ρωμαλέο χτίσιμο των σχημάτων.
• Παρατηρούμε ελεγχόμενες και κατάλληλες σχεδιαστικές υπερβολές. Οι υπερβολές αυτές ή υπερτονισμοί, είναι αναγκαίες και συνεπείς μεταπλάσεις, που εγγράφονται σε μια συνολική αντίληψη του έργου.
• Και φυσικά η οξύτητα της γραφής συμβάλλει στην εγκυρότητα της καλλιτεχνικής καταγγελίας.

Νομίζω ότι ακόμα κι ένας λίγο εξοικειωμένος φιλότεχνος, εάν προσεγγίσει με προσοχή τα έργα του Γκόγια μπορεί, λιγότερο ή περισσότερο, να διαπιστώσει την εκφραστική καταλληλότητα. Εννοείται βέβαια ότι ο καλλιτέχνης και το έργο του πρέπει να τοποθετηθούν στο κοινωνικό, ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής τους. Αλλά ο Γκόγια μας ενδιαφέρει και σήμερα, είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα κοινωνικο-πολιτικού καλλιτέχνη εξοπλισμένου με τη μέγιστη και αναγκαία υφοτεχνική ικανότητα».