Η έκθεση, σε επιμέλεια της Μαριλένας Κασιμάτη, περιλαμβάνει σπάνια και πολύτιμα πρωτότυπα χαρακτικά, που αγοράστηκαν ανάμεσα στα έτη 1961 και 1965 από το διευθυντή της Πινακοθήκης (1949 - 1971) Μαρίνο Καλλιγά, ο οποίος προνόησε, να πλουτίσει τις συλλογές του Ιδρύματος, αγοράζοντας από τη Γενεύη όλα τα έργα, που περιλάμβαναν οι τέσσερις παρουσιαζόμενες σειρές χαρακτικών του Γκόγια: «Τα καπρίτσια» (80 χαρακτικά), «Δεινά του πολέμου» (80 χαλκογραφικές πλάκες), «Ταυρομαχίες» (33 χαλκογραφίες) και «Τρέλα» (18 χαρακτικά).

Πρόκειται για δημιουργίες ενός επαναστάτη, θεματολογικά και μορφολογικά, δημιουργού επηρεασμένου από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, που αναπαριστούν πολλά ιστορικά γεγονότα και καταγγέλλουν το τυραννικό καθεστώς του Καρόλου, τον επεκτατικό πόλεμο, την υποκρισία και δολιότητα του κλήρου. Σημείο αναφοράς έχουν την ηρωική αντίσταση του λαού, τα βάσανα, τα πάθη, αλλά και την «τρέλα» του ανίσχυρου λαϊκού ανθρώπου.

Ο Γκόγια είναι ένας δημιουργός που γεφυρώνει δύο εποχές. Ως αυλικός ζωγράφος του Καρόλου Δ' δημιουργεί έργα που εγγράφονται στα τελευταία σκιρτήματα του ροκοκό, ενώ, ως καλλιτέχνης με ιστορική συνείδηση των μεγάλων αλλαγών που συντελούνται στην εποχή του, γίνεται ο κατ' εξοχήν μάρτυράς της. Ο Γκόγια σπαράσσεται από αντινομίες και αναπτύσσει μια τραγική συνείδηση που θα εκφραστεί ιδιαίτερα στα χαρακτικά του και στην αποκαλούμενη «Μαύρη ζωγραφική». Μια ζωγραφική με φανταστικά και τρομαχτικά τέρατα με τα οποία καλύπτονταν οι τοίχοι της «Επαυλης του Κουφού», όπου ο ζωγράφος έζησε απομονωμένος από το 1819 έως το 1824.

Ο Γκόγια δε «φωτογραφίζει». Από ένστικτο αναπλάθει τον κόσμο που αισθάνεται και μέσα στον οποίο ζει. Η τέχνη του κινείται ενάντια στο φορμαλισμό, τη συμβατικότητα και το κατεστημένο, που είναι οι κρυφές πληγές της ζωγραφικής της εποχής του. Αυτή την εξέγερση την εκφράζει με τελείως διαφορετικό τρόπο από το νεοκλασικό κίνημα. Σπάζοντας τους δεσμούς του με την παράδοση, ο Γκόγια αποχτάει το δικαίωμα να εκφράσει με την τέχνη του μια πραγματικότητα υποκειμενική, η οποία δίνει ζωή σε αισθήματα, ανησυχίες, αβεβαιότητες, συγκεχυμένες συγκινήσεις, χωρίς να ανατρέχει σε προκαθορισμένα σχήματα.

Την τέχνη του χαράκτη, ο Φρ. Γκόγια τη διδάχτηκε, όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος, μελετώντας τον Ρέμπραντ. Εναν καλλιτέχνη που θαύμαζε απεριόριστα. Διαθέτοντας εκπληκτικές σχεδιαστικές ικανότητες, που του επέτρεπαν να απεικονίζει τις πιο τολμηρές συλλήψεις της φαντασίας του και ό,τι μπορούσε να αποτυπώσει η γυμνασμένη και διεισδυτική όρασή του, ο Γκόγια οδηγεί την τέχνη της χαλκογραφίας σε κορυφαία επιτεύγματα. Οι συνθέσεις του οργανώνονται θεατρικά, ενώ η κίνηση αποτυπώνεται με «κινηματογραφική» ενάργεια. Αξιοθαύμαστη είναι η χρήση του σκιοφωτισμού: με την ακουατίντα - μία τεχνική η οποία δίνει έναν τόνο που ξεφεύγει από την αντίθεση άσπρου - μαύρου, δημιουργώντας ζωγραφικά αποτελέσματα και αναιρώντας τις εντάσεις της γραμμής - δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα, ενώ ένας ιδεατός «προβολέας» ρίχνει κάποτε το ανελέητο φως του στα σημεία δράσης που θέλει να τονίσει ο χαράκτης.