«Για μας οι εργαζόμενοι είναι μηχανές που όταν χαλάνε τις αλλάζουμε»! Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο προϊστάμενος στην κοπέλα που ξεκίνησε δουλειά σε εταιρεία τηλεμάρκετινγκ και κάλεσε στο γραφείο του για να εξηγήσει τη διαδικασία της «μονιμοποίησής» της. Η εργοδοσία μίλησε με την παραπάνω ...«ειλικρίνεια» όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν εύκολο να βάλει στο χέρι τη νεαρή εργαζόμενη και να την πείσει να σκύψει το κεφάλι, αφού εκείνη αρνήθηκε να υπογράψει χαρτί που συνεπαγόταν την παραίτησή της με ανοιχτή ημερομηνία! Ο εκπρόσωπος της εργοδοσίας εξήγησε μάλιστα ότι «αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας»...

Δε μας κάνει εντύπωση ούτε ο κυνισμός της εργοδοσίας, ούτε οι διάφοροι εργοδοτικοί εκβιασμοί που πατάνε στην απειλή της ανεργίας, στην αγωνία της διαρκούς ανασφάλειας που σφίγγουν τον κλοιό ειδικά γύρω από τη νεολαία. Η επίθεση ενάντια στις συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στις συλλογικές διαπραγματεύσεις έχει ξεκινήσει και οξύνεται εδώ και καιρό, ως στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου. Εστω κι αν κάποιοι (βλ. ΣΥΝ) ερμηνεύουν την αντεργατική επίθεση ακόμα και ως κακό σχεδιασμό, ανικανότητα σωστής διακυβέρνησης κλπ.

Το κύριο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι, όσο οι εργαζόμενοι δεν οργανώνουν τη συλλογική τους αντίσταση, δεν ισχυροποιούν τις ταξικές δυνάμεις, δεν κινητοποιούνται σε κατεύθυνση υπεράσπισης των δικών τους συμφερόντων, τα πράγματα θα χειροτερεύουν ασταμάτητα. Η βελτίωση της ζωής τους και, πολύ περισσότερο, η εξασφάλιση μιας ζωής αντίστοιχης των αναγκών τους είναι στο δικό τους χέρι.