«Είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να επιβληθούν κυρώσεις, διότι κανένα όργανο δεν μπορεί να ασκήσει έλεγχο στις διαδικασίες της Βουλής εκτός από την ίδια τη Βουλή! Το Σύνταγμα, δηλαδή, εμπιστεύεται τη Βουλή, της οποίας θεωρείται δεδομένη η αξιοπιστία. Τίθεται, όμως, πολιτικό και θεσμικό ζήτημα. Αν αποδειχθεί αναξιόπιστη η Βουλή, και μάλιστα στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, που τη λένε κορυφαία πράξη για τη Δημοκρατία, τότε έχουμε κρίση θεσμική» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στα μέσα της δεκαετίας του '70 στα φοιτητικά αμφιθέατρα κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι μια λιτή έκδοση της Σύγχρονης Εποχής με το βαρύ τίτλο: "Στόχος η φθορά των συνειδήσεων". Εργο του Εντουαρτ Ρόζενταλ, ενός αριστερού Αμερικανού ακτιβιστή (...) ο Ρόζενταλ κατηγορούσε τον Σπίλμπεργκ ως θιασώτη του μαζικού φόβου και προπομπό ενός διεθνούς κύματος ομογενοποίησης της κουλτούρας (...) διακήρυττε ότι μέσω του κινηματογράφου, της μουσικής, της μόδας, της κατανάλωσης και της διατροφής ακόμη θα διαμορφωθούν βαθμιαία κοινά πρότυπα συμπεριφοράς και πολιτισμού στον πλανήτη, ικανά να επιτρέψουν τον έλεγχο των κοινωνιών (...) η μάχη των ιδεών κερδήθηκε από τις δυνάμεις της μαζικής κουλτούρας, η φθορά των συνειδήσεων επήλθε και στην Ελλάδα, η παθητικοποίηση εκφράστηκε διά του χαβαλέ και του καναπέ, η εμπορική τηλεόραση επέβαλε τον πολιτισμό της και εδώ επικρατούν τα ήθη ενός χολιγουντιανού κακέκτυπου που επιτρέπει στον κ. Καραμανλή να ηγεμονεύει ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του. Και θα ηγεμονεύει - αν όχι αυτός, οι επίγονοί του - όσο δε δίδεται μάχη ιδεών, αντιλήψεων και οραμάτων για τους πολίτες και τον τόπο» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).