Ενα εκ των δύο συμβαίνει σχετικά με την ψηφοφορία στη Βουλή:

Είτε

είναι το ΠΑΣΟΚ που έχει δίκιο (σ.σ.: είναι το κόμμα που στελέχη του μιλούσαν για ψηφοφόρους - μαϊμούδες στα συνέδριά του και που η θεσμική του ευπρέπεια ξεχείλισε με την υπόθεση της εισόδου της πρώην υπερνομάρχου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του).

Είτε

θα πάρουμε την περίπτωση ότι πίσω από αυτή την εικόνα μπάχαλου και καφενέ, της τσαπατσουλιάς και της χάβρας κατά την ύψιστη (κατά τα άλλα) διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, δεν κρύβεται - όπως λέει η ΝΔ - κάτι το μεμπτόν. Οτι όλα, δηλαδή, έγιναν σε επίπεδο διαδικασίας με πλήρη τάξη και θεσμική ευλάβεια (σ.σ.: όχι ίσως τόση ...ευλάβεια όπως εκείνη που επέδειξε κυβερνητικός βουλευτής όταν ψήφιζε αντί άλλων στην επιτροπή της Βουλής για το άρθρο 24 ή εκείνη του άλλου βουλευτή της ΝΔ που παλιότερα πήρε την κάλπη στην πλάτη κι έφυγε, αλλά, πάντως, με ...ευλάβεια).

***

Είτε κατά την εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, πάντως, είτε κατά την εκδοχή της ΝΔ, το κρίσιμο σχετικά με την ευτέλεια ή όχι των θεσμών του συστήματος που μαζί υπηρετούν, δεν κρίνεται πρωτίστως επί της διαδικασίας, αλλά επί της ουσίας.

Και για να έρθουμε στην ουσία: Με ή χωρίς νοθεία κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας, και στο νέο αναθεωρημένο Σύνταγμα που ψήφισε η ΝΔ, όσο και στο προηγούμενο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, γίνεται και γινόταν λόγος περί δικαιώματος εργασίας για «όλους» τους Ελληνες, περί «δημόσιας και δωρεάν» Παιδείας, περί ισονομίας και ισοπολιτείας.

Αλήθεια, πώς γίνεται το «αδέκαστο» και «ιερό» των θεσμών τους να επιτρέπει όλα τα παραπάνω να μεταφράζονται στην πραγματική ζωή σε μια ακατάσχετη μπουρδολογία;