Στη Σαλαμίνα «να κάνουμε ένα μεγάλο άγαλμα του Θεμιστοκλέους, αντίστοιχο, ανάλογο, αν θέλετε - ή περίπου - με το άγαλμα της Ελευθερίας. Και να φαίνεται από το Αιγαίο εκείνος ο οποίος σταμάτησε την επέλαση των βαρβάρων εις την Ευρώπη (...) Πίσω από το Χίλτον υπάρχει ένα άγαλμα ενός στρατηγού μιας χώρας της Νοτίου Αμερικής. Ούτε ξέρω τι έκανε ούτε τι προσέφερε ούτε τι είναι. Δεν τον ξέρει κανείς (...) Και δε βάζουμε δικά μας αγάλματα (...) έχουμε περισσότερους από ογδόντα αυτοκράτορες και δεν υπάρχει το άγαλμα κανενός. Δηλαδή, τι θα μας έκοπτε, κάθε πεντακόσια μέτρα στο δρόμο από το Αεροδρόμιο μέχρι εδώ - που είναι σαράντα πέντε χιλιόμετρα - να έχουμε και έναν αυτοκράτορα (...) τον Ιουστινιανό, τον Ηράκλειο, τον Λέοντα, τον Τσιμισκή, τον Βασίλειο το Βουλγαροκτόνο».

Λογύδριο που ανέπτυξε προχτές στη Βουλή ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Καρατζαφέρης, στη γνωστή θεατρινίστικη μανιέρα ενός φτηνού, χοντροκομμένου, δήθεν πατριωτισμού, δηλαδή εθνικισμού. Και ίσως το πιο χαρακτηριστικό όλων για το ΛΑ.Ο.Σ., είναι ότι ο πρόεδρός του - που δηλώνει τηλεοπτικώς ότι τάχα θαυμάζει τους Τσε και Τσάβες - αδυνατεί να αναγνωρίσει τον Σιμόν Μπολιβάρ.