Στα χρηματιστήριά τους, σε αυτά τα - κατά τον Μαρξ - «πορνεία του καπιταλισμού», η κατρακύλα συνεχίζεται. Στο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, η τρικυμία από τη «φούσκα» απειλεί να μετατραπεί σε τσουνάμι. Στον τομέα της παραγωγής (εδώ, δηλαδή, που εκδηλώνεται η κρίση, η οποία αντανακλά στα χρηματιστήρια και τις τράπεζες), χιλιάδες απολύσεις ανακοινώνονται, με την «Τζένεραλ Μότορς», τη «Ρενό», τη «Βόλβο» να στέλνουν στην ανεργία πολλούς χιλιάδες από εκείνους τους εργαζόμενους που με τα δικά τους λεφτά οι Μπους, Σαρκοζί και Μπράουν φτιάχνουν τα «σωσίβια» για τους τραπεζίτες.

*

Την ίδια ώρα, στο Αμερικανικό Κογκρέσο δίνονται παραστάσεις «οργής» (παραστάσεις που αναπαράγονται με δακρύβρεχτο τρόπο από τα ΜΜΕ παγκοσμίως) ενάντια στα λεγόμενα «γκόλντεν μπόυς», τα μεγαλοστελέχη δηλαδή των τραπεζών, επειδή δεν επέδειξαν πνεύμα ...«κοινωνικής ευθύνης» και συνεχίζουν να προκαλούν με τη ...«γαϊδουριά» τους.

Προφανώς και μέχρι πρότινος, οι «κατήγοροι» των «golden boys», τις υψηλές επαφές τους στις τράπεζες (καθότι αυτοί δεν κάθονται ποτέ στο γκισέ πρέπει να ξέρετε) θα τις έκαναν με παλικάρια εξαιρετικού ήθους και καλής ανατροφής και τώρα που οι κύριοι διευθύνοντες σύμβουλοι αποδείχτηκαν «γαϊδούρια», οι κυβερνήτες, οι γερουσιαστές, οι καναλάρχες και οι τηλεπαπαγάλοι «έπεσαν από τα σύννεφα»...

*

Στο μεταξύ, περίπου 2,5 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους, αδυνατώντας να ξεπληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια που έλαβαν. Μόνο στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία των εργαζομένων έχουν χάσει περίπου 2 τρισ. δολάρια μέσα σε 15 μήνες. Σε ΗΠΑ και ΕΕ, σε διάστημα δύο βδομάδων, πάνω από 1,5 τρισ. δολάρια έχουν αφαιρεθεί από τα λαϊκά στρώματα και τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την επιβίωση των καρχαριών.

Ερώτηση:

Ο λόγος που προκλήθηκαν όλα αυτά οφείλεται στην απληστία κάποιων παλιόπαιδων (που πάντως δύο δεκαετίες τώρα ενσάρκωναν και διακινούσαν το «αμερικανικό όνειρο» ανά την υφήλιο μέσα από τις σαπουνόπερες τύπου «Ντάλας» και «Δυναστεία»);

Η εξελισσόμενη κρίση είναι προϊόν της ανήθικης συμπεριφοράς αυτών των αλαζόνων Αμερικανών χαρτογιακάδων με στιλ «Τζέι Αρ» και των ημεδαπών κλώνων τους τύπου «Γιάγκος Δράκος»;

Τελικώς, το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι η ανθρωπότητα τυλίχτηκε στα δίχτυα κάποιων «ανάγωγων» γιάπηδων;

*

Πρέπει να είσαι πολύ αποχαυνωμένος ή πολύ βολεμένος για να μη θέλεις να παραδεχτείς ότι και βουλιμία υπάρχει, και κανιβαλισμός, και απανθρωπιά, αλλά όλα αυτά δεν εξαντλούνται σε μερικούς «κακούς» εκπροσώπους του (κατά τα άλλα) «καλού» καπιταλισμού. Αφορούν στην ίδια την καπιταλιστική βαρβαρότητα, εκ γενετής και εκ συστήματος.

Οσο για τα «παιδιά», μια δουλειά ανέλαβαν να κάνουν. Τη μόνη που ενδιαφέρει και επιδοκιμάζει ο κόσμος του κεφαλαίου: Να βγάζουν κέρδη. Και τους ανατέθηκε να το κάνουν με τον επίσης μόνο τρόπο που ξέρει ο καπιταλισμός: Επί πτωμάτων!

*

Αφού, λοιπόν, (πολυεθνικές, μονοπώλια, τραπεζίτες, κυβερνήσεις, κράτη, διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί) οδήγησαν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στα έσχατα όρια.

Αφού περιέκοψαν ό,τι «περιττό» υπήρχε σε μισθούς για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Κι αφού λεηλάτησαν κοινωνικά δικαιώματα, το σύστημά τους «φράκαρε» λόγω της δομικής του αντίφασης, η οποία, όσο κι αν κάνουν τους «ξαφνιασμένους», εκδηλώνεται επί δύο αιώνες με τη γνώριμη μορφή των καπιταλιστικών κρίσεων:

Η μείωση της λαϊκής καταναλωτικής δυνατότητας επέφερε την αδιάθετη υπερπαραγωγή με συνέπεια μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου κεφαλαίου να αναζητά διεξόδους για υψηλότερα ποσοστά κέρδους όχι στην παραγωγή, αλλά κρατώντας αφ' ενός σε υψηλά επίπεδα την «οικονομία του πολέμου» και αφ' ετέρου διογκώνοντας τα χρηματιστηριακά «παιχνίδια» και τα χρηματοπιστωτικά «παράγωγα», μέσω των οποίων ακόμα και η ανέχεια των πολλών υποθηκεύεται προς όφελος των λίγων!

*

Για να το πούμε διαφορετικά, ένα σύστημα που μπορεί, αλλά δεν ενδιαφέρεται να στεγάσει τους πολίτες του, οι οποίοι αδυνατούν να αγοράσουν σπίτι, σπεύδει να τους «φεσώσει» υποθηκεύοντας τόσο τα σπίτια όσο και τους ήδη περικομμένους μισθούς των λαϊκών στρωμάτων, και κατόπιν διπλοτριπλοτζογάρει πάνω στην κίνηση του χρήματος που τεχνητά έχει δημιουργήσει. Οσο το «γαϊδούρι» - δηλαδή ο εκμεταλλευόμενος, ο μισθωτός, ο δανειζόμενος - αντέχει, πάει καλά. Αλλά κάποια στιγμή το «γαϊδούρι» σκάει (συνέβη καμιά δεκαριά φορές τον 19ο αιώνα, συνέβη το 1929, συνέβη το 1973, συνέβη το 1996, συνέβη το 2000, συμβαίνει σήμερα). Και τότε το σύστημα καταρρέει.

*

«Καταρρέει», αλλά προσοχή!

Το σύστημα δεν ανατρέπεται αφ' εαυτού του, ούτε καταρρέει εις βάρος εκείνων που έχουν στήσει το πάρτι πάνω στην πλάτη του «όνου» (εργάτη - μισθοσυντήρητου - βιοπαλαιστή). Το σύστημα καταρρέει, αλλά πέφτει και πάλι πάνω στην καμπούρα του συμπαθούς «τετράποδου».

Εν ολίγοις, ουδόλως εξάγεται ιστορικά, επιστημονικά και εμπειρικά το συμπέρασμα ότι με αυτές τις κρίσεις ο καπιταλισμός «ανατρέπεται»

(όπως μερικοί «εξυπνάκηδες» χρεώνουν στο μαρξισμό και που νομίζουν ότι έτσι γελοιοποιούν τους κομμουνιστές, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να ξεφωνίζουν τη δική τους την αμάθεια).

Το συμπέρασμα δεν είναι ότι ο καπιταλισμός «θα» καταρρεύσει ή ότι «θα» ανατραπεί, αλλά ότι μέσα από αυτές τις κρίσεις του, επιβεβαιώνεται περίτρανα το πολιτικό πρόταγμα των κομμουνιστών: Το ότι, δηλαδή, ο καπιταλισμός «πρέπει» να ανατραπεί. Γιατί μόνο έτσι θα πάψει να αναπαράγεται μέσα από τις κρίσεις του, δημιουργώντας νέες ερήμους φτώχειας και δυστυχίας στους λαούς. Και επειδή «πρέπει», γι' αυτό ακριβώς και «θα» ανατραπεί.

Πώς θα γίνει αυτό; Οχι, φυσικά, με την αντικατάσταση των «golden boys» από ψυχοπονιάρικα και «κοινωνικά ευαίσθητα» ...καλόπαιδα. Αλλά με τον τρόπο που σε γνήσια μαρξιστική - λενινιστική διάλεκτο διατύπωσε ο Βάρναλης:

«Αϊντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».