Οι εργαζόμενοι σ' όλη τη χώρα έδωσαν στις 21 Οκτώβρη μια σκληρή μάχη. Εδωσαν μάχη για τα δικαιώματά τους, τις σύγχρονες ανάγκες τους στη δουλειά, τους μισθούς, τη σύνταξη, κόντρα στις έντονες παρεμβάσεις της εργοδοσίας, που στο όνομα της οικονομικής κρίσης καλεί τους εργαζόμενους να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα, να κάνουν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της διάσωσης του συστήματος.

Η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, που έδωσαν μαχητικό «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις, έκλεισαν τ' αυτιά στα κελεύσματα τόσο της εργοδοσίας, όσο και των ...«ναι μεν αλλά...» των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σ' αυτή τη μάχη συναντήθηκαν με τα παιδιά τους, με μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές. Συναντήθηκαν στην περιφρούρηση της απεργίας, συναντήθηκαν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες των ταξικών δυνάμεων σε όλη τη χώρα, φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα, παλεύοντας για τα ίδια αιτήματα, τους ίδιους στόχους. «Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών μας για τη μόρφωσή μας, την κρίση να πληρώσουν οι λεφτάδες», έλεγαν οι μαθητές, «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» συμπλήρωναν οι φοιτητές, «του καπιταλισμού είναι η κρίση - στην ανατροπή του βρίσκεται η λύση» ...έδειχναν το δρόμο οι εργάτες.

Αυτός ο κοινός βηματισμός μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Σε όλα τα μέτωπα. Και στο χώρο της Παιδείας υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να συνεχιστούν οι αγωνιστικές διεργασίες.

Η ανώτατη εκπαίδευση, μετά και από την εξέλιξη με την απόφαση του ευρωδικαστηρίου για τα κολέγια, είναι σε αναβρασμό. Σήμερα γίνεται ακόμα περισσότερο φανερό ότι η πολιτική ΕΕ - κεφαλαίου κατακερματίζει τις σπουδές σε κύκλους, σε τυπική - «άτυπη» μάθηση και δεξιότητες, που οδηγούν τελικά σε μια... «μεταδευτεροβάθμια κολυμπήθρα», όπου θα τσαλαβουτούν οι νέοι για να παίρνουν καταρτίσεις, να αγοράζουν ελπίδες, αλλά και να απεμπολούν δικαιώματα.

Οι μαθητές που κάνουν μάθημα σε κτίρια - κλουβιά... που διαβλέπουν ότι το σημερινό σχολείο δεν τους μορφώνει... που βιώνουν το οικονομικό στρίμωγμα των οικογενειών τους και γνωρίζουν ότι βιβλία, εξωσχολικές δραστηριότητες, φροντιστήρια κοστίζουν ακριβά... κάνουν αγώνες, που οι ίδιοι επιλέγουν και συναποφασίζουν. Εχουν θέσει ήδη το νέο τους ραντεβού για μαζικές κινητοποιήσεις στις 6 Νοέμβρη.

Στην ίδια ημερομηνία προσανατολίζονται και φοιτητές - σπουδαστές, προκειμένου να δώσουν μια πρώτη δυναμική απάντηση στη σάρωση της αξίας των πτυχίων και των δικαιωμάτων τους στη δουλειά από τις αποφάσεις της ΕΕ και την εφαρμογή τους από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Το πλαίσιο και οι τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί των συμβιβασμένων ηγεσιών σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ φαίνεται ότι ηττάται στη βάση των εκπαιδευτικών. Μπορεί κύκλοι της ηγεσίας της ΟΛΜΕ να διέρρεαν στον Τύπο από την Πέμπτη (που φάνηκε ότι δεν έχει μεγάλες πιθανότητες να πλειοψηφήσει το πλαίσιο της ΠΑΣΚ και των συνοδοιπόρων της) ότι δεν περνάει η πρόταση για απεργία διαρκείας επειδή δεν αντέχουν οικονομικά οι εκπαιδευτικοί μια τέτοια μορφή κινητοποίησης λόγω της κρίσης. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι οι δυνάμεις που είναι πρόθυμες να κατεβάσουν τις απαιτήσεις των εργαζομένων για να μην κακοπάθουν τα αφεντικά από την κρίση, δεν μπορούν να συσπειρώσουν και να εκφράσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τα πλαίσια με ...εκπτώσεις, που δεν εκφράζουν τις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες, δεν πείθουν, ούτε έχουν ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων με προοπτική. Είναι τα ίδια πλαίσια και οι ίδιες δυνάμεις, που, όπως και σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όπως και σε άλλες ομοσπονδίες, «στοχοποιούν» είτε τον ένα είτε τον άλλο υπουργό, βάζοντας τελικά τους εργαζόμενους να απεργούν και να διεκδικούν την εναλλαγή στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Και στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων, οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, δίνουν τη μάχη σε όλους τους χώρους και στους εκπαιδευτικούς να υπάρχουν αγώνες με διάρκεια με προοπτική. Αγώνες που θα εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, από ταξική σκοπιά κι όχι από την αγωνία του πώς δε θα διαταραχτούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας από την κρίση, ούτε αγώνες που θα εξαργυρώνονται από την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση για να συνεχίσει το κυβερνητικό έργο της ΝΔ, την ίδια, δηλαδή, πολιτική.

Από όλα τα παραπάνω αναδεικνύεται ακόμα πιο έντονη η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών στο κίνημα. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι ως στόχο στην καθημερινή τους δράση, ως στάση απέναντι στις εξελίξεις, τις διεργασίες, τους αγώνες, σε κάθε κλάδο.

Μ' αυτό το πρίσμα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, οι γονείς και απέναντι στους αγώνες για την Παιδεία, γιατί είναι δική τους υπόθεση αυτοί οι αγώνες.