Ο αγωνιστικός αναβρασμός στο χώρο της Παιδείας είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που συναποφάσισαν και τώρα υλοποιούν τις κατευθύνσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΟΟΣΑ) και κύριο στόχο έχουν η εκπαίδευση να γίνει πιο αποτελεσματική στην εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, πιο στενά υποταγμένη στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Το τελευταίο δε διάστημα, οι ρυθμοί της επίθεσης αυτής επιταχύνονται εξαιτίας του χρονικού ορίου του 2010, που θέτει η ΕΕ για την ολοκλήρωση των βασικών «μεταρρυθμίσεων» στην εκπαίδευση. Ετσι εξηγείται η βιασύνη της κυβέρνησης να βάλει στην ατζέντα των αλλαγών το σύνολο της δημόσιας εκπαίδευσης σήμερα, από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια. Ομως, ο αποσπασματικός χαρακτήρας τους δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει κανέναν.

Απέναντί μας λοιπόν ορθώνεται η ενιαία πολιτική κυβέρνησης-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΟΟΣΑ. Για να αναμετρηθούμε όμως νικηφόρα μαζί της πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που βοηθάει τον αγώνα μας, με ποια αιτήματα πρέπει να παλέψουμε. Οι πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ προωθούν ένα πλαίσιο πάλης το οποίο αποκρύπτει την ουσία των προβλημάτων μας και δεν αντιμετωπίζει τον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Αυτό είναι φυσικό γιατί σε αυτές τις πλειοψηφίες συμμετέχουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν με την επίσημη πολιτική του κόμματός τους, η οποία ταυτίζεται με την κυβερνητική πολιτική, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί συναποφάσισαν στην ΕΕ αυτή την αντιεκπαιδευτική πολιτική. Από την άλλη, οι δυνάμεις ΣΥΝ-Παρεμβάσεις, που συμμετέχουν στα κοινά πλαίσια, αντιτείνουν ότι αυτά είναι αναγκαίοι συμβιβασμοί προκειμένου να υπάρξουν κινητοποιήσεις. Εύλογα όμως προκύπτει το ερώτημα: Γιατί στις Γενικές Συνελεύσεις (ΓΣ) οι δυνάμεις αυτές δεν κατεβάζουν ένα άλλο πλαίσιο που να είναι πιο κοντά σε αυτά που πιστεύουν προκειμένου να δώσουν τη μάχη του προσανατολισμού των αγώνων από τα κάτω; Η απάντηση είναι μία: Τους βολεύει μια θολή ενότητα που ουσιαστικά μπλοκάρει κάθε συζήτηση και αντιπαράθεση για το περιεχόμενο των αγώνων μέσα στις ΓΣ. Αυτοί που μιλάνε για σεβασμό των ΓΣ ουσιαστικά τις απονευρώνουν!

Τα αιτήματα που υιοθετεί η πλειοψηφία στη ΔΟΕ και στην ΟΛΜΕ ενσωματώνονται στην πολιτική της ΕΕ. Ομως, όταν γίνεται ένας αγώνας δεν αρκεί μια αόριστη και γενικόλογη αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση και στην κατηγοριοποίηση, αλλά η ανάδειξη τέτοιων στόχων που πραγματικά να αντιπαλεύουν τα συγκεκριμένα μέτρα υλοποίησης αυτών των κατευθύνσεων της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πιο επίμαχο ζήτημα σήμερα για τις δυο αυτές βαθμίδες (πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια), η αποκέντρωση των σχολικών μονάδων, λάμπει διά της απουσίας της στα πλαίσια των ΔΣ και των δυο Ομοσπονδιών. Αυτό είναι φυσικό γιατί η αποκέντρωση υποστηρίζεται όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μάλιστα έχει αναλάβει με ζήλο την προβολή της. Σκόπιμα λοιπόν οι δυνάμεις αυτές αποκρύπτουν από τους εκπαιδευτικούς ότι αν η αποκέντρωση εφαρμοστεί, θα κατηγοριοποιηθούν όχι μόνο οι σχολικές μονάδες και οι μαθητές αλλά και οι εκπαιδευτικοί των οποίων οι εργασιακές σχέσεις θα διαλυθούν αφού η υπηρεσιακή τους κατάσταση θα εξαρτάται πλέον από την αποτελεσματικότητα της σχολικής μονάδας. Φθάνουν μάλιστα στο να προτείνουν (σαν καλόπιστοι συνδιαχειριστές) αντί για την κατάργηση, την προαιρετικότητα της Ευέλικτης Ζώνης, η οποία αποτελεί το «δούρειο ίππο» διαφοροποίησης του σχολικού προγράμματος, του σχολείου και των μαθητών. Αλλωστε, όλοι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν ότι στην εκπαίδευση κανένα μέτρο δεν είναι προαιρετικό παρά μόνο μεταβατικά, πολύ περισσότερο η Ευέλικτη Ζώνη που είναι κομβικό στοιχείο των αναδιαρθρώσεων. Η δε πλειοψηφία της ΟΛΜΕ καταγγέλλει την «Ευέλικτη Ζώνη που είναι συνδεδεμένη με το σχολείο της αγοράς», υπονοώντας ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη Ευέλικτη Ζώνη που μπορεί να είναι καλή!

Η πλειοψηφία της ΔΟΕ μιλάει γενικά και αόριστα για «Ενιαία Δωδεκάχρονη Εκπαίδευση» και η πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ παραπέμπει στις καλένδες την προοπτική του ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου. Πρόκειται για αιτήματα που τα χωράνε όλα, και το ανισότιμο σχολικό δίκτυο Γενική-Επαγγελματική εκπαίδευση, αλλά και τον κάθετο διαχωρισμό σε Δημοτικό-Γυμνάσιο και Λύκειο. Ουσιαστικά, οι ηγεσίες αυτές είναι υπέρ της πρόωρης ταξικής επιλογής αλλά τη θέλουν «αναβαθμισμένη»!

Στη ΔΟΕ, όλες οι δυνάμεις, εκτός του ΠΑΜΕ, έχουν επικεντρώσει την κριτική τους όχι στο περιεχόμενο των βιβλίων αλλά στη διαδικασία επιμόρφωσης και στο πόσο γρήγορα ή αργά ήρθαν στα σχολεία και στα χέρια των εκπαιδευτικών. Το ότι αναπαράγουν αντιεπιστημονικά μοντέλα σκέψης, το ότι προωθούν την αποσπασματικότητα, το ότι είναι ουσιαστικά φερέφωνα του ευρωενωσιακού ιδεώδους και των κίβδηλων καπιταλιστικών αξιών δε φαίνεται καθόλου να τους απασχολεί! Αλλωστε, δε μας φαίνεται καθόλου περίεργο που η ηγεσία των Παρεμβάσεων συμφωνεί σε μια τέτοια επιφανειακή και ανώδυνη κριτική αφού στελέχη τους πρωτοστατούν στην προώθηση των βοηθημάτων διάφορων εκδοτικών οίκων. Ταυτόχρονα, δεν είναι τυχαίο ότι σαν άμεση διεκδικητική αιχμή στα πλαίσια και των δυο Ομοσπονδιών παρατίθεται το αίτημα για 5% επί του ΑΕΠ για την Παιδεία (στο οποίο ΑΕΠ εντάσσονται και οι ιδιωτικές δαπάνες) αντί για ποσοστό επί του κρατικού προϋπολογισμού, αίτημα που παραδόξως(;) συμπίπτει με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ για αύξηση των ιδιωτικών δαπανών στην Παιδεία με μεγαλύτερη εμπλοκή των επιχειρήσεων σε αυτήν και νέα χαράτσια στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Με αυτόν τον προσανατολισμό και αυτό το περιεχόμενο των αγώνων, οι ηγεσίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ επιδιώκουν να συγκρατήσουν τη δυσαρέσκεια στα όρια της κυρίαρχης πολιτικής ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΟΟΣΑ και να την εκτονώσουν σε ανώδυνα κανάλια. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι από όλα τα αιτήματα, αυτό που τελικά προβάλλει η ηγεσία της ΔΟΕ είναι μόνο το επίδομα.

Γι' αυτό το λόγο χρειάζεται ο αγώνας αυτός να αποκτήσει τέτοια δυναμική που οι αφερέγγυες ηγεσίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δε θα μπορούν να ελέγξουν. Αυτός είναι και ο ρόλος του ΠΑΜΕ: Να προωθήσει ένα τέτοιο περιεχόμενο στον αγώνα που θα καταξιώνει το ρόλο των εκπαιδευτικών στη συνείδηση της κοινωνίας, ως αγωνιστών για τη μόρφωση των νέων ανθρώπων. Ετσι, να ανοίξει το δρόμο για κοινό μέτωπο εκπαιδευτικών-εργαζομένων και νεολαίας για την ενιαία δημόσια και δωρεάν Παιδεία των σύγχρονων αναγκών.

Σε αυτή τη φάση που βρίσκεται ο αγώνας χρειάζεται πιο αποφασιστικά να δώσουμε τη μάχη της συσπείρωσης με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ όλων εκείνων των εκπαιδευτικών, ανεξαρτήτως της πολιτικής και παραταξιακής τους τοποθέτησης, που κατανοούν το αφερέγγυο των ηγεσιών σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ και θέλουν να πιάσει τόπο ο αγώνας τους. Να πυκνώσουν οι γραμμές του ΠΑΜΕ με συλλόγους που συμφωνούν και παλεύουν το πλαίσιό του.

Η αντιπαράθεση με την ουσία των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, στην εργασία και στην οικονομία, σε αγωνιστικό συντονισμό με τα άλλα τμήματα των εργαζομένων που έχουν το ίδιο συμφέρον να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική, είναι ο μόνος δρόμος για να έχουν κατακτήσεις οι εκπαιδευτικοί και να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στο σχολείο και στην κοινωνία.