Αυτές τις προεκλογικές μέρες με τη «διαφθορά» να κρατάει το ίσο βγήκε πάλι ο λαγός απ' το καπέλο. Κι εκεί που θαρρείς ότι ο λαός πήρε πια πρέφα τα τεχνάσματα και το σκυλοκαυγά των ομοίων «κομμάτων εξουσίας» έρχονται οι σφυγμομετρήσεις και οι γιγάντιες επικοινωνιακές φανφάρες να σου δείξουν ότι σαν τα πρόβατα στο μαντρί, θα πάνε στη σχισμή της κάλπης και θα βγει πάλι το δίδυμο των πύργων του αντιλαϊκού καθεστώτος.

Φοβούνται τα δύο κόμματα μήπως, απ' τα χωριά ως τις πόλεις, όπου οι δήμοι έχουν μετατραπεί σε επιχειρηματικές σκηνές, κάτι σαν ανώνυμες «πολιτικές» εταιρείες, οι πολίτες ψηφίσουν με στραμμένη την πλάτη στους «εναλλάξ» γαλάζιους και πράσινους. Κι είναι ακριβώς αυτός ο φόβος που πρέπει να παλέψουμε να υλοποιηθεί. Να γίνει πραγματικότητα στην πιο μικρή κοινότητα, η αγανάκτηση, η απογοήτευση, η αηδία, για την πολύχρονη ταξική κοροϊδία εν πολλοίς, που τόσο εκδηλώνουν και ενίοτε κραυγάζουν στ' αλήθεια οι περισσότεροι αλλά είναι οι ίδιοι που σύρονται σε κάμψη της πολιτικής τους συνείδησης υποτασσόμενοι συχνά στις πραγματικές ανάγκες επιβίωσης.

Σ' αυτές τις εκλογές ακόμα κι ο αφελέστερος ειλικρινής ψηφοφόρος κατανοεί πως δεν κρίνονται πρόσωπα σε αξιώματα και σχέσεις ή διασυνδέσεις μαζί τους. Κρίνονται έστω κι έτσι, με το θλιβερό πλειοψηφικό 42%, πολιτικές. Αυτές, που σ' ό,τι αφορά πραγματικά το λαό, τις υπεύθυνες για τη μετατροπή του ΑΕΠ από εθνικό προϊόν σ' ένα εθνικό πρόβλημα κατανομής του παραγόμενου απ' τους πολλούς πλούτου, σε ίσα μερίδια (;) σε μια δράκα πλουτοκρατών. Με όπλο τις πολιτικές δραστικές μας διαφορές βγαίνουμε πρόσωπο με πρόσωπο και πόρτα πόρτα για τις εκλογές. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και το πρωτόγαλα ξίνισε...