Πάντα στην πρώτη γραμμή για τα δικαιώματα των εργαζομένων και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ οι ταξικές δυνάμεις (φωτ. από την τελευταία απεργία στον ΟΤΕ)

Στις 25 του Μάη 2005 η συμβιβασμένη πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον ΟΤΕ (ΟΜΕ ΟΤΕ) μαζί με τη διοίκηση της επιχείρησης υπέγραψαν την «περίφημη», πλέον, κατάπτυστη αντεργατική συμφωνία.

Η συμφωνία, μεταξύ άλλων, κατάργησε οριστικά το καθεστώς μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης. Οι ταξικές δυνάμεις είχαν εγκαίρως καταγγείλει τη συμφωνία αυτή, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι θα αποτελέσει τον μπούσουλα για το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων συνολικά στις πρώην ΔΕΚΟ. Κάτι που δεν άργησε να επιβεβαιωθεί.

Το Δεκέμβρη του 2005, η κυβέρνηση της ΝΔ με την ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ και των συμβιβασμένων πλειοψηφιών - που προσπαθούσαν να σώσουν τα προσχήματα επιδιδόμενοι σε λεκτικούς ακροβατισμούς - περνά τον αντεργατικό νόμο 3429 για τις πρώην ΔΕΚΟ. Με το νόμο αυτό, κατά τα πρότυπα του ΟΤΕ, προωθείται η ανατροπή του καθεστώτος μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Στο άρθρο 13 σημειώνεται: «Οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν στο εξής... κατά παρέκκλιση των διατάξεων των εσωτερικών κανονισμών ή οργανισμών τους που έχουν ισχύ νόμου ή ισχύ κανονιστική ή οποιαδήποτε άλλη ισχύ, καθώς και κατά παρέκκλιση οποιωνδήποτε διατάξεων ή συμφωνιών, να προσλαμβάνουν το πάσης φύσεως προσωπικό με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για δοκιμαστική περίοδο διάρκειας μέχρι επτά (7) μηνών». Αυτή η σύμβαση ορισμένου χρόνου θα μετατρέπεται σε «σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, ύστερα από αξιολόγηση της δοκιμαστικής περιόδου». Και πιο κάτω: «Οι συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου των προσλαμβανομένων... μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου αυτού, μπορούν να καταγγέλλονται σύμφωνα με τους όρους και προϋποθέσεις της εκάστοτε ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας».

Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι που θα προσλαμβάνονται στο εξής δε θα υπάγονται στους υφιστάμενους Γενικούς Κανονισμούς Προσωπικού που προστατεύουν τη μονιμότητα, και ο εργοδότης θα μπορεί να τους απολύει όποτε θέλει. Ειδικά για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα αφού θα μπορούν να προσλαμβάνουν «με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου ή αορίστου χρόνου, μετά από δοκιμαστική περίοδο ή μη» (άρθρο 17). Πλήρης ασυδοσία, γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας!

Το αντεργατικό τερατούργημα ολοκληρώνεται με το άρθρο 14, που δίνει τη δυνατότητα στις διοικήσεις των πρώην ΔΕΚΟ να επιβάλλουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και για το υφιστάμενο προσωπικό. Συγκεκριμένα, επιχειρήσεις που «εμφανίζουν αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή επιχορηγούνται από το δημόσιο με στόχο την εξυγίανσή τους» μπορούν να καταρτίσουν «νέους κανονισμούς προσωπικού». Η αλλαγή αυτή μπορεί να γίνει ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ της επιχείρησης και των εργαζομένων που, όμως, αν δεν ευοδωθούν μέσα σε συγκεκριμένη χρονική προθεσμία επιβάλλονται: «Οι άνω αλλαγές γίνονται με νόμο».

Αργότερα με εγκύκλιο η κυβέρνηση ζητά την επίσπευση των όσων προβλέπει ο νόμος. Ειδικά για τους νέους κανονισμούς προσωπικού που θα καταρτιστούν με τη μορφή συλλογικών συμβάσεων επισημαίνει ότι αυτοί μεταξύ άλλων πρέπει να προβλέπουν αυξήσεις στους μισθούς όχι πάνω από 3% για το έτος 2006. Και στη συνέχεια προβλέφτηκε αύξηση 4% για το 2007, εντείνοντας έτσι την εισοδηματική πολιτική λιτότητας. Στην πράξη και για την εκτόνωση των αντιδράσεων η εφαρμογή του νόμου «σαλαμοποιήθηκε» και αρχικά επιλέχθηκε η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με τις αυξήσεις που επιθυμούσε η κυβέρνηση.

Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στις Ομοσπονδίες στο χώρο των ΔΕΚΟ αν και επιδόθηκαν για το θεαθήναι σε λεονταρισμούς στο τέλος συμμορφώθηκαν με την πολιτική της κυβέρνησης. Ωστόσο, προσπάθησαν να κάνουν το μαύρο άσπρο ισχυριζόμενες ότι ο νόμος δεν εφαρμόστηκε και ότι υπογράφτηκαν τάχα συλλογικές συμβάσεις που προβλέπουν μεγαλύτερες αυξήσεις. Η ίδια η κυβέρνηση τους διέψευσε θριαμβολογώντας στα τέλη του Μάη 2006 ότι υπογράφτηκαν διετείς συμβάσεις σύμφωνα με το νόμο σε τουλάχιστον 48 από τις 53 συνολικά πρώην ΔΕΚΟ.

Ανάλογη σύμβαση υπέγραψε και η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΑΔ (ΣΥΝ) - στα τέλη Ιούνη. Οι μέσες αυξήσεις που προβλέπονται στη σύμβαση είναι 3,9% για το 2006 και 3,85% για το 2007. Και προχωρά ακόμα παραπέρα προβλέποντας την πρόσληψη των εργαζομένων με βάση το προαναφερόμενο άρθρο 13 του νόμου για τις πρώην ΔΕΚΟ. Επίσης, στην ΕΑΒ η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει συμφωνήσει με την εργοδοσία στη δημιουργία Επιτροπής για την προώθηση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων.

Μόλις πριν μια βδομάδα η συμβιβασμένη πλειοψηφία στην ΟΜΕ ΟΤΕ - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - υπέγραψε διετή σύμβαση εργασίας με μεσοσταθμικές αυξήσεις 4,07% για το 2006 και 4,25% για το 2007. Αφήνοντας ανοιχτή προς συζήτηση την απαίτηση της διοίκησης του ΟΤΕ για ανατροπή του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού που συνδέεται άμεσα με την εξαγγελθείσα από την κυβέρνηση παραπέρα ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ.

Ενα από τα ερωτήματα που τίθεται είναι γιατί η κυβέρνηση προχώρησε στην ψήφιση του νόμου για τις πρώην ΔΕΚΟ ενώ θα μπορούσε να προωθήσει τις αλλαγές αυτές μέσα από το «διάλογο» με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως έκανε και στην περίπτωση του ΟΤΕ.

Η απάντηση βρίσκεται στις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση τόσο η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ όσο και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ για ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων όλων των ΔΕΚΟ εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος. Προκειμένου λοιπόν να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις αυτές και με δεδομένο ότι ο χρόνος έχει περιοριστεί σημαντικά έπρεπε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να «απαλλάξει» τις πρώην ΔΕΚΟ από όσα εμποδίζουν την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησής τους. Δηλαδή, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι Γενικοί Κανονισμοί Προσωπικού, η σταθερή εργασία και οι καθορισμένες αμοιβές, οι περιορισμοί στις απολύσεις, οι υψηλές - για τη λογική του κεφαλαίου - ασφαλιστικές υποχρεώσεις και εισφορές αποτελούν εμπόδιο και η άμεση κατάργησή τους είναι το αδιαπραγμάτευτο αίτημα των λεγόμενων επενδυτών-στρατηγικών συμμάχων.

Οι ταξικές δυνάμεις εξαρχής έχουν κάνει σαφές ότι οι πρώην ΔΕΚΟ μαζί με όλες τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους κλάδους (όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, οι μεταφορές, ο ορυκτός πλούτος, κλπ.) είναι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, και πρέπει να αποτελούν λαϊκή περιουσία. Συνεπώς στον αγώνα που δίνουν σήμερα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων αναδεικνύουν την επιτακτική ανάγκη της λειτουργίας αυτών των επιχειρήσεων ως αποκλειστικά δημόσιων φορέων που θα αναπτύσσουν και θα παρέχουν φθηνές και ποιοτικές υπηρεσίες στο σύνολο του λαού, και όχι με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Ετσι, θα αποτελούν το βασικό μοχλό ανάπτυξης της χώρας στα πλαίσια ενός κεντρικού σχεδιασμού μιας λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου οι ταξικές δυνάμεις καλούν τους εργαζόμενους να εντείνουν την πάλη τους ώστε οι πρώην ΔΕΚΟ να μην περάσουν εξ ολοκλήρου στο ιδιωτικό κεφάλαιο και ταυτόχρονα να μην απογυμνωθούν από τον περιορισμένο έστω σήμερα κοινωνικό τους χαρακτήρα. Στα πλαίσια αυτά οι ταξικές δυνάμεις προβάλλουν τα αιτήματα:

-- Υπεράσπιση της σταθερής και πλήρους εργασίας και των άλλων εργασιακών δικαιωμάτων που θα κατοχυρώνονται μέσα από Γενικούς Κανονισμούς Προσωπικού.

-- Μη εφαρμογή των ελαστικών μορφών απασχόλησης και των νέων εργασιακών σχέσεων.

-- Αποδέσμευση των πρώην ΔΕΚΟ από τις καπιταλιστικές επενδύσεις στο εξωτερικό και χρησιμοποίησή τους για την ανάπτυξη όλων των νέων τεχνολογιών και των υπηρεσιών.

-- Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου της ιδιωτικοποίησης των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

-- Κατάργηση των δεκάδων θυγατρικών, όπου αυτές υπάρχουν. Ενσωμάτωση του έργου τους και των εργαζομένων τους στις μητρικές επιχειρήσεις. Η ένταξη των εργαζομένων να γίνει με εξασφάλιση του δικαιώματος στην πλήρη και σταθερή εργασία.