Από τα πρώτα του βήματα το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας αντιμετώπισε την άγρια και λυσσασμένη επίθεση της αστικής εξουσίας. Η επίθεση επικεντρώθηκε στο ΚΚΕ από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του.

Ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα κυριάρχησε στην πολιτική της άρχουσας τάξης μετά το 1920. Εκφράστηκε με συγκεκριμένα κατασταλτικά μέτρα και αντίστοιχη προπαγάνδα. Στα ανοιχτά κατασταλτικά μέτρα ενάντια στον κομμουνισμό περιλαμβάνονται:

-- Η ανοιχτή απαγόρευση της δράσης του ΚΚΕ. Στη δικτατορία Πάγκαλου, στη δικτατορία Μεταξά, στην περίοδο του ΔΣΕ και στο μετεμφυλιακό καθεστώς έως και τη δικτατορία των συνταγματαρχών (1946-1974).

-- Η διαμόρφωση ισχυρού αντικομμουνιστικού νομικού πλαισίου. Η ψήφιση του Ιδιώνυμου το 1929. Ο μεταξικός νόμος περί κατασκοπίας Ν.375/1936, το Γ' ψήφισμα της 18/26 Ιουνίου του 1946 και το Ν.509/1947 με τους οποίους καταδικάστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές.

-- Η οργάνωση και ενίσχυση ένοπλων αντικομμουνιστικών ομάδων την περίοδο της Κατοχής με συνεργασία αστικής τάξης - δυνάμεων κατοχής - Μ. Βρετανίας (ΕΔΕΣ (1), Τάγματα Ασφαλείας (2), «Χ» (3) κλπ.), ομάδες που την περίοδο του Εμφύλιου αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του αστικού καθεστώτος.

-- Η ένοπλη ιμπεριαλιστική επέμβαση της Μ. Βρετανίας στην αρχή και στη συνέχεια των ΗΠΑ ενάντια στο ΚΚΕ και το ελληνικό εργατικό λαϊκό κίνημα.

-- Η λειτουργία και δράση κρατικών - «παρακρατικών» ομάδων με διασυνδέσεις στο στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας.

-- Η ύπαρξη μυστικών στρατιωτικο-πολιτικών σχεδίων στα πλαίσια του NATO και των μυστικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση της ανόδου της ταξικής πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος, όπως το σχέδιο «Περικλής» (4) και η «Κόκκινη Προβιά» (5).

-- Η διείσδυση στις γραμμές του Κόμματος και η δημιουργία χαφιέδικων κέντρων με στόχο το προβοκάρισμα του Κόμματος, με χαρακτηριστική την περίπτωση διαμόρφωσης τέτοιου κέντρου από στελέχη του Κόμματος που συνεργάστηκαν με τη δικτατορία του Μεταξά και της έκδοσης χαφιέδικου «Ριζοσπάστη».

-- Η κατηγοριοποίηση χιλιάδων Ελλήνων και Ελληνίδων ως μιάσματα, με την καθιέρωση του «Πιστοποιητικού Κοινωνικών Φρονημάτων». Οι πολιτικές και κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος τους αποτέλεσαν επίσης σημαντικά «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, στη βία που ασκήθηκε ενάντια στους κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα.

Τα μέτρα άγριας καταστολής του κομμουνιστικού κινήματος από τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα επιβάλλονταν από μια σειρά παράγοντες που σχετίζονταν με την ίδια τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη του καπιταλισμού στη χώρα, τη στρατηγική της θέση στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Η άσκηση βίας ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα επενδυόταν ιδεολογικά με μια σειρά ιδεολογήματα από την αστική προπαγάνδα, η οποία συγκέντρωνε τα πυρά της επίθεσής της σε βασικές θεμελιώδεις αρχές του Κόμματος, όπως είναι ο προλεταριακός διεθνισμός, η ταξική πάλη, η αταλάντευτη υπεράσπιση του υπαρκτού σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ από τις πολύμορφες επεμβάσεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, η αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κλπ., διαστρεβλώνοντας το νόημά τους.

Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα είναι τα εξής:

-- «7ο ΚΚΕ είναι ο υποκινητής των κινητοποιήσεων, ο δημιουργός κοινωνικών αναταραχών».

Ηδη από τη δεκαετία του 1920 κάθε απεργιακή κινητοποίηση, κάθε αγωνιστική δράση του εργατικού κινήματος χαρακτηριζόταν κομμουνιστικός δάκτυλος και οι πρωτεργάτες τους διώκονταν ως κομμουνιστές. Η κατηγορία αυτή αποτελεί βασικό στοιχείο της επίθεσης ενάντια στο Κόμμα μέχρι σήμερα. Στόχος να χτυπήσουν τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών στην οργάνωση του εργατικού κινήματος και των αγώνων του στην προσπάθεια να βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός αυτής της πάλης.

-- «Το ΚΚΕ είναι αντεθνικό κόμμα».

Το ΚΚΕ δε στήριξε ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο όνομα «εθνικών συμφερόντων», γι' αυτό και αντιτάχθηκε, π.χ., στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Πρωτοστάτησε όμως έμπρακτα ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εναντίον της Ελλάδας και ξένη κατοχή. Η αντίθεση του ΚΚΕ στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των σοβινιστικών κύκλων των αστικών τάξεων της περιοχής των Βαλκανίων μπήκε στο στόχαστρο της ελληνικής άρχουσας τάξης που προωθούσε τα τυχοδιωκτικά αυτά σχέδια. Σε αυτό αξιοποιήθηκαν και παραλείψεις, καθυστερήσεις και λάθη στη διατύπωση θέσεων γύρω από ορισμένα ζητήματα, όπως το Μακεδονικό (6).

-- «Το ΚΚΕ είναι κόμμα - πράκτορας της ΕΣΣΔ».

Η κατηγορία αυτή διατυπωνόταν και τη δεκαετία του 1930, αφού το ΚΚΕ ως μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς θεωρήθηκε ως μέρος «διεθνούς κομμουνιστικής συνωμοσίας». Η κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, που πήρε μορφή εμφύλιου πολέμου, παρουσιάστηκε σαν επέμβαση της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών στην Ελλάδα με στόχο την απόσπαση της Μακεδονίας. Η κατηγορία αυτή συνεχίστηκε και τα μετεμφυλιακά χρόνια, αξιοποιώντας το κλίμα του ψυχρού πολέμου. Στόχευε στο χτύπημα της έκφρασης της διεθνούς ενότητας της εργατικής τάξης απέναντι στον κοινό ταξικό της αντίπαλο, τη διεθνή τάξη του κεφαλαίου. Επίσης, όπως ήδη αναφέρθηκε, στην αποδυνάμωση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων με απομόνωση της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από το διεθνές επαναστατικό εργατικό κίνημα, την έμπρακτη έκφραση της αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικής εθνικότητας τμημάτων του. Οι μετέπειτα εξελίξεις στο ΚΚΣΕ και στην ΕΣΣΔ δε δικαιώνουν την αντισοβιετική στάση πολλών ΚΚ της Ευρώπης, του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, που συνέδραμε στα περί εξάρτησης του ΚΚΕ από το ΚΚΣΕ. Η οπορτουνιστική και εκφυλιστική πορεία του ΚΚΣΕ ήταν ίδιας κατεύθυνσης πορεία με αυτή του ευρωκομμουνισμού με τις φανερές πλέον συνέπειές τους για το εργατικό κίνημα.

-- «Ο συμμοριτοπόλεμος», η άποψη δηλαδή ότι το 1946-1949 δεν ήταν Εμφύλιος πόλεμος, αλλά πόλεμος ενάντια σε συμμορίες αποτελούμενες από ληστές που λεηλατούσαν τα χωριά, έκλεβαν τα παιδιά και τα έστελναν στις σοσιαλιστικές χώρες όπου υποβάλλονταν σε πλύση εγκεφάλου κλπ. Η άποψη αυτή αποσκοπούσε να συσκοτίσει το χαρακτήρα της αντιπαράθεσης του Εμφύλιου πολέμου, να θεωρήσει «νόμιμη» άμυνα τη δράση του Εθνικού Στρατού και των ένοπλων φασιστικών συμμοριών, να δικαιολογήσει το μαζικό βίαιο ξερίζωμα αγροτικών πληθυσμών από περιοχές της Β. Ελλάδας, που εξυπηρετούσε και άμεσους στρατιωτικούς στόχους (αποκοπή ΔΣΕ από εφεδρείες), αλλά και τη διαμόρφωση ενός φτηνού εργατικού δυναμικού, αναγκαίου για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη στην Ελλάδα, με το στοίβαγμα εκατοντάδων χιλιάδων ξεριζωμένων αγροτών στα αστικά κέντρα. Οπως αποδείχτηκε με αδιάσειστα στοιχεία τα επόμενα χρόνια το αληθινό «παιδομάζωμα» ήταν αυτό που πραγματοποιούσε ο Εθνικός Στρατός με την ευλογία του Παλατιού και της Εκκλησίας.

-- Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Πρόκειται για βασικό δόγμα της αστικής τάξης, τόσο πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και της μετεμφυλιακής Ελλάδας, με το οποίο δικαιολογούνταν τα αντιδραστικά κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, η επιβολή δικτατοριών. Αποκαλύπτονταν δήθεν συνωμοσίες του ΚΚΕ για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Διάφορες προβοκάτσιες στήθηκαν από αντικομμουνιστικές οργανώσεις μέσα στο στρατό, για να δικαιολογηθεί αυτή η άποψη.

-- Ο «από βορρά κίνδυνος». Αυτό το επιχείρημα ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της άποψης ότι απειλείται η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας από τις σοσιαλιστικές χώρες με τις οποίες γειτόνευε και ιδιαίτερα από Βουλγαρία και Αλβανία. Σε αυτά τα πλαίσια συντηρούνταν ένα ψυχροπολεμικό κλίμα με αυτές τις χώρες, η Ελλάδα διατηρούσε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία (η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στην Αλβανία μετά την ιταλική επίθεση από Αλβανικού εδάφους το 1940) και δικαιολογούσε την ένταξή της στο «αμυντικό δόγμα» του NATO, τη διάταξη των στρατευμάτων της σε γραμμή δήθεν υπεράσπισής της από επίθεση γειτονικών χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα υπήρξε προκεχωρημένο φυλάκιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στη συμμαχία των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) (7).

Πρέπει να τονίσουμε ότι σημαντικά εργαλεία στη διάδοση αυτής της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας αποτέλεσαν τα μαθήματα ιστορίας στα σχολεία, η Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση που γινόταν στο στρατό, καθώς και η Εκκλησία. Η τελευταία πρωτοστάτησε στην αντικομμουνιστική εκστρατεία σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της. «Ευλόγησε» τις πιο βάρβαρες επιθέσεις ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, πέταξε από τις γραμμές της τους ιερωμένους που συντάχτηκαν με το λαϊκό κίνημα. Μετά τον Εμφύλιο πόλεμο δημιούργησε αντικομμουνιστικές παραεκκλησιαστικές οργανώσεις (π.χ., «Ζωή» κλπ.) που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάδοση του αντικομμουνισμού στη νεολαία.

Σημειώσεις:

1. Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος. Αντικομμουνιστική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1941 με στόχο να αποτελέσει αντίβαρο της δράσης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

2. Σκοπός των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν η από κοινού με τους ΝΑΖΙ αντιμετώπιση της δράσης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ

3. «Χ»: Αντικομμουνιστική οργάνωση που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής από φιλομοναρχικούς με επικεφαλής τον Γεώργιο Γρίβα.

4. «Σχέδιο Περικλής». Σχέδιο συντονισμένο από το αστικό κράτος με στόχο την αλλοίωση του αποτελέσματος των εκλογών της 29ης Οκτώβρη 1961.

5. «Κόκκινη Προβιά». Κωδικό όνομα του ελληνικού παρακλαδιού ενός πανευρωπαϊκού αντικομμουνιστικού δικτύου οργανωμένου από το ΝΑΤΟ και τη CIA με τη συμμετοχή των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης με το κωδικό όνομα «stay Behind» στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

6. Το σύνθημα για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» ήταν λανθασμένο γιατί δεν έπαιρνε υπόψη του ότι δεν υπήρχε εθνικά διαμορφωμένο Μακεδονικό έθνος καθώς και το γεγονός ότι η εθνολογική σύνθεση στην περιοχή είχε αλλάξει λόγω της ανταλλαγής των πληθυσμών. Αυτή η θέση, παρ' όλο που διορθώθηκε με απόφαση της 3ης Ολομέλειας της ΚΕ τον Απρίλη του 1935 (απόφαση που επικυρώθηκε στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935), αξιοποιήθηκε για την επίθεση στο ΚΚΕ σαν αντεθνικό κόμμα.

7. Σύμφωνο συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας που υπογράφτηκε στις 14 Μάη 1955 από τις εξής χώρες: Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, ΛΔ Γερμανίας, Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλαβακία, και ΕΣΣΔ

• Τα κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ :«Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Συνεχίζεται