Αυτά τόνισε ο Στ. Λουκάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, παρουσιάζοντας τις Θέσεις στη συγκέντρωση που οργάνωσε η ΝΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ, την περασμένη Πέμπτη, στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο Καρδίτσας.

Ο ομιλητής ανέλυσε τις Θέσεις, στεκόμενος, ιδιαίτερα, στις εξελίξεις μέσα στις οποίες γίνεται το Συνέδριο - οικονομική κρίση του καπιταλισμού, δυσλειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που αντανακλούν στη λαϊκή συνείδηση κ.α. - και φανερώνουν δυνατότητες ανόδου της αντεπίθεσης, τονίζοντας ότι «σήμερα επιβεβαιώνεται και η ρεαλιστικότητα των στόχων πάλης που θέτει το ΚΚΕ, αλλά και η ανάγκη όχι ν' αλλάξουν τα κόμματα στην κυβέρνηση, αλλά ν' αλλάξει η τάξη που έχει την εξουσία, για να καταργηθούν τα μονοπώλια, δηλαδή η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής».

Και υπογράμμισε ότι «στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες που γίνεται, το Συνέδριο αποτελεί, ταυτόχρονα, μια αποφασιστική πολιτική παρέμβαση, καθώς αναζητά δρόμους επιτάχυνσης των εξελίξεων προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού».

Μετά την ομιλία του Στ. Λουκά, ακολούθησε ανοιχτός, πλούσιος και γόνιμος διάλογος και με τις ερωτήσεις που κατατέθηκαν και τις απαντήσεις που δόθηκαν αναδείχτηκαν πολλές πλευρές των Θέσεων.

Η πρώτη ερώτηση που κατατέθηκε ήταν: Οι Θέσεις αναφέρουν ότι γίνονται βήματα προς την κατεύθυνση αλλαγής των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Πώς τεκμηριώνεται αυτό;

Στην απάντησή του ο Στ. Λουκάς σημείωσε ότι το ΚΚΕ παλεύει για την αλλαγή των συσχετισμών, όχι μόνο σε συνδικαλιστικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Δείχτης σε μια δοσμένη στιγμή, είναι σε συνδικαλιστικό επίπεδο οι αρχαιρεσίες και σε πολιτικό οι εκλογές. Εχουμε άνοδο στις αρχαιρεσίες - αναντίστοιχη των απαιτήσεων - αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στο ΠΑΜΕ έρχονται και νέες δυνάμεις, μεγαλώνει η συσπείρωση στον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος με συμμετοχή περισσότερων δυνάμεων στη δράση του, στις κινητοποιήσεις. Βεβαίως, πρέπει να έχουμε καθαρό ότι η πάλη των δυο γραμμών - της ταξικής και της ρεφορμιστικής - στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι σφοδρή ιδεολογική και πολιτική πάλη και χρειάζεται να την οξύνουμε ακόμα περισσότερο.

Θα πρέπει, επιπλέον, να σημειώσουμε ότι εμφανίζονται και νέα ζητήματα, όπως το γεγονός ότι στην εργατική τάξη μπαίνουν νέες δυνάμεις, νέες σε ηλικία, που έχουν, μεν, δυναμική, καθώς εντάσσονται σε νέους δυναμικούς κλάδους, αλλά δεν έχουν την απαιτούμενη πείρα από ταξικούς αγώνες. Χρειάζεται πιο εντατική δουλειά από μας. Σε κάθε περίπτωση - επισήμανε - μπορούμε να πούμε ότι η πορεία αλλαγής των συνειδήσεων προς την ταξική, αγωνιστική κατεύθυνση, είναι βασανιστική.

Η επόμενη ερώτηση ήταν: Πόσο έχουμε προχωρήσει στη συγκρότηση του Μετώπου και κατά πόσο μπορούν να συμμετέχουν σ' αυτό οι μικρομεσαίοι και ιδιαίτερα όσοι έχουν στη δούλεψή τους εργαζόμενους και τους εκμεταλλεύονται;

Οι Θέσεις - απάντησε ο Στ. Λουκάς - αναφέρουν ότι το Μέτωπο είναι στα σπάργανα. Και είναι καθαρό ότι, αν δε γίνουν διεργασίες από τα κάτω για κοινωνική συμμαχία, δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε έκφραση και οικοδόμηση του Μετώπου σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει κοινή δράση εργαζομένων, μικρομεσαίων αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, που εκφράζεται στο πλαίσιο της κοινής δράσης του ΠΑΜΕ, με την ΠΑΣΥ και τις συνεπείς, αγωνιστικές δυνάμεις των ΕΒΕ. Χρειάζεται, όμως, να κάνουμε μεγαλύτερα βήματα, με τη δουλειά μας πρώτ' απ' όλα στους εργάτες, αλλά και στις άλλες εν δυνάμει σύμμαχες κοινωνικές δυνάμεις.

Οσον αφορά στους ΕΒΕ και τη συμμετοχή τους στο Μέτωπο, επισήμανε ότι το 80% περίπου των ΕΒΕ είναι αυτοαπασχολούμενοι και αυτοί είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγροτιά, που ούτε αυτή είναι ενιαία. Σύμμαχοι της εργατικής τάξης είναι οι μικρομεσαίοι αγρότες, που είναι οι φτωχοί, καταχρεωμένοι και ξεκληρίζονται και όχι, φυσικά, οι μεγαλοαγρότες που καρπώνονται τη «λεόντεια μερίδα» των αγροτικών επιδοτήσεων και στηρίζουν την ΚΑΠ και τις αποφάσεις του ΠΟΕ.

Ενα κομμάτι όμως των μεσαίων στρωμάτων ζουν κοντά στην αστική τάξη, «μασάνε» από τα προγράμματα της ΕΕ, ζουν καλά. Αυτά δεν είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Αποτελούν δε ένα τμήμα της κοινωνικής βάσης του οπορτουνισμού.

Η επόμενη ερώτηση ήταν: Πώς απαντάει το ΚΚΕ στις κατηγορίες ότι τη λύση των καθημερινών προβλημάτων του λαού την παραπέμπει στο σοσιαλισμό; Μπορείς να πεις σε έναν απολυμένο άνεργο περίμενε να λυθεί το πρόβλημά σου όταν έρθει ο σοσιαλισμός;

Δεν είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, απάντησε ο Στ. Λουκάς. Και συνέχισε: Αυτή την προπαγάνδα την κάνουν, ιδιαίτερα, ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ και τη σήκωσαν προεκλογικά και ιδίως μετεκλογικά, στο πλαίσιο άσκησης πιέσεων στο ΚΚΕ «να βάλει νερό στο κρασί του», να αλλάξει τη στρατηγική του και να συμμετάσχει στην προσπάθεια σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Να θυμίσω - σημείωσε - ότι πρόσφατα καταθέσαμε πρόταση νόμου στη Βουλή για την προστασία των ανέργων, με σειρά στόχους πάλης. Εχουμε συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για την επίλυση των καθημερινών λαϊκών προβλημάτων και παλεύουμε για την υλοποίησή τους. Ομως τονίζουμε πως αυτό δε φτάνει. Διότι δεν πρέπει να έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός θέλει και μπορεί να λύσει τα λαϊκά προβλήματα, συγκεκριμένα το πρόβλημα της ανεργίας, ή και της εξασφάλισης των ανέργων για όλο το διάστημα που δεν έχουν δουλειά. Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει καπιταλισμός χωρίς ανέργους.

Αυτό που χρειάζεται - επισήμανε - είναι η αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, να πετάξουμε την εργοδοτική και κυβερνητική συνδικαλιστική πλειοψηφία από την ηγεσία του κινήματος, να εξασφαλίζεται η ταξική ενότητα δράσης και ο ταξικός προσανατολισμός, αλλά και αλλαγή στον πολιτικό συσχετισμό σε βάρος του δικομματισμού, διότι οι κυβερνήσεις του υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Μπαίνει, δηλαδή, το ζήτημα της πάλης κατά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Δεν μπορούμε εμείς να συμφωνούμε με τις θέσεις και τις προτάσεις των δυνάμεων του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού για χρηματοδότηση των κεφαλαιοκρατών, των τραπεζιτών, ώστε να μη χαθούν, τάχα, θέσεις εργασίας. Δε μας ενδιαφέρει πώς θα σωθούν οι καπιταλιστές, αλλά πώς δε θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι για τα καπιταλιστικά κέρδη ή και τις καπιταλιστικές χασούρες και πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός.

Ο αγώνας για την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών των εργαζομένων δεν είναι απλά αμυντικός. Είναι «κουτσός», αν δε βάζει την προοπτική ο λαός να εξαλείψει τη βασική αιτία των δεινών του που είναι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Αλλη ερώτηση ανέφερε: Μπορεί, σήμερα, ο σοσιαλισμός να επικρατήσει σε μία χώρα ή πρέπει να περιμένουμε την ταυτόχρονη επικράτησή του σε πολλές;

Ναι, ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει σε μια χώρα, αυτό λέει ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, απάντησε ο Στ. Λουκάς. Και εξήγησε: Το ζήτημα αφορά την υλική βάση ως προϋπόθεση και αυτό υπάρχει γιατί έφτασε στο μονοπωλιακό του στάδιο. Ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο επίπεδο που κάνει περιττή την αστική τάξη με τις μετοχικές επιχειρήσεις και οι εργάτες είναι ικανοί να δουλέψουν μόνοι τους τις επιχειρήσεις.

Το κίνημα - σημείωσε - όπως και ο καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται ισόμετρα, γι' αυτό και έχουμε, ανά χρονικά διαστήματα, ένταση της ταξικής και λαϊκής πάλης σε διάφορες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί σε κάποιες χώρες, ή και μόνο σε μία, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να αναπτυχθεί τέτοιο κίνημα που να μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Τι θα πούμε τότε; Να μην ανατραπεί;

Δεν υπάρχει περίπτωση - συνέχισε - να αναπτυχθεί τέτοιο κίνημα σε μια μόνο χώρα και σε όλες τις άλλες να είναι πολύ πίσω. Η εμπειρία των κοινωνικών επαναστάσεων όταν εκδηλώθηκαν - είτε νίκησαν, είτε όχι - δείχνει ότι υπήρξε γενικότερη ανάπτυξη του κινήματος σε πολλές χώρες.

Βεβαίως - υπογράμμισε - η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Μπορεί, π.χ., να μη διαθέτει όλες τις πρώτες ύλες που χρειάζεται ή ενέργεια με βάση τις ανάγκες κλπ. Τότε μπορεί να κάνει συμφωνίες με καπιταλιστικά κράτη στα πλαίσια του αμοιβαίου οφέλους. Αυτό δείχνει η εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού που κουβεντιάζουμε. Ξέρουμε, δε, τώρα, μετά την αντεπανάσταση, ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν είναι μη ανατρέψιμη. Ακριβώς γι' αυτό μελετάμε τα εσωτερικά λάθη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που δείχνουν την ανάγκη η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, να τραβούν μπροστά, κόντρα στους καπιταλιστές και τα υπολείμματά τους, για να διαμορφώνουν τις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής.