Ενα συγκλονιστικό μάθημα αντίστασης κι αγώνα, ενάντια στα κελεύσματα για υποταγή στους κάθε λογής ιμπεριαλιστές, ήταν η χτεσινή επίσκεψη των παιδιών από την Παλαιστίνη, που φιλοξενεί το ΠΑΜΕ, στο 8ο και 17ο Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης. Η επαφή των Ελλήνων μαθητών με τα παιδιά της αβάσταχτης κατοχής δίδαξε ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες δε χαρίζονται, παρά μόνο με αγώνες κατακτιούνται.

«Μοναδική εμπειρία - όπως είπε στον "Ρ" η Χρυσούλα Λαμπούδη - και ανεπανάληπτη η ζεστασιά που νιώθουν αυτά τα παιδιά όταν έρχονται σ' επαφή με τα Ελληνόπουλα. Είναι όμως και ελπιδοφόρα γιατί τα παιδιά της Ελλάδας μαθαίνουν τι γίνεται στην Παλαιστίνη, αλλάζουν στάση. Μαθαίνουν ότι για να λυθεί το Παλαιστινιακό, χρειάζεται να ενεργοποιηθούν, να συστρατευτούν στο αγώνα, όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Σπουδαίο μάθημα για τους μαθητές, γιατί καταλαβαίνουν ότι κανένας λαός δεν πρέπει να μένει αβοήθητος».

Με χειροκροτήματα υποδέχτηκαν στο προαύλιο όλοι οι μαθητές του Δημοτικού τα παιδιά από την Παλαιστίνη. Ετρεξαν κοντά τους, τους έδιναν τα χέρια και τους ρωτούσαν τα ονόματά τους σε μια προσπάθεια να συνεννοηθούν όπως μπορούσαν. «Είναι τιμή για το σχολείο», είπε ο διευθυντής Λάμπρος Παπαδημητρίου.

Η Χρ. Λαμπούδη μίλησε στα παιδιά για την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πίσω στην πατρίδα τους οι μικροί φιλοξενούμενοι, εξαιτίας της ισραηλινής κατοχής. Ο Αμπτάλα, απαντώντας σε ερωτήσεις των παιδιών, μίλησε για την κατοχή: «Δεν μπορούμε να βγούμε έξω εύκολα, να παίξουμε, προσπαθούν να μας φοβίζουν. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μας εμποδίζουν και μερικές φορές μας χτυπάνε. Δεν μπορούμε να πάμε στο σχολείο, μας ταλαιπωρούν με ελέγχους, κατεδαφίζουν τα σπίτια μας, εμποδίζουν τα μαθήματα. Ακόμα και για να έρθουμε εδώ, περάσαμε πολλούς ελέγχους και ήρθαμε μέσω άλλης χώρας».

Λίγο αργότερα, Ελληνες και Παλαιστίνιοι μαθητές «μίλησαν» στην τάξη με τραγούδια. «Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δε θα περάσει ο φασισμός», «Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» τραγούδησαν τα παιδιά του 8ου και 17ου Δημοτικού Σχολείου στους μικρούς Παλαιστίνιους. «Εσάς φωνάζω, σας φωνάζω, σας χαρίζω την καρδιά μου, σας αγαπώ πολύ, σας ευχαριστώ, κι εγώ θα μείνω στην πατρίδα μου, θα μείνω στη γη μου, κι αυτά που περνάω εγώ είναι η τύχη μου, αλλά είναι κομμάτι κι από την τύχη σας», απάντησαν με το δικό τους τραγούδι τα παιδιά της αβάσταχτης κατοχής. «Οταν πάμε στην Παλαιστίνη, θα πούμε ότι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπάνε και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε, ώσπου να έρθει εκείνη η μέρα που θα έχουμε κι εμείς ελεύθερη πατρίδα» ήταν τα λόγια της μικρής Μαζντ, φεύγοντας από το σχολείο.