Σε μια δεύτερη ερώτησή του ο Γιάννης Ζαγγανάς:

- Αναφέρατε ήδη το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ και επειδή ξέρω ότι είχατε πάει στη ΛΑΡΚΟ προχτές, όπου συναντήσατε τους εργαζόμενους, οι οποίοι σας ζητήσανε να μείνει η ΛΑΡΚΟ στο δημόσιο. Από την άλλη όμως η κυβέρνηση θεωρεί τη ΛΑΡΚΟ ως μη ανταγωνιστική, ως ελλειμματική, και υπάρχει ένα πρόβλημα. Εσείς σαν ΚΚΕ τι θα λέγατε ότι μπορεί να γίνει σε σχέση με τη ΛΑΡΚΟ;

- AΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Χρησιμοποίησα το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ, γιατί όταν πήγα εκεί με την αντιπροσωπεία του Κόμματος και συζήτησα με τη Διοίκηση και με τα σωματεία εκεί, σκέφθηκα το εξής πράγμα: Οτι πολύ καλά κάναμε και αναδείξαμε, λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωμένα αυτό θα κριθεί, το θέμα της λαϊκής οικονομίας, της λαϊκής εξουσίας.

Ξέρετε μερικοί μπορεί να πουν, εδώ ο κόσμος καίγεται, εδώ γίνεται χαμός, εδώ ανεργία και εσείς λέτε λαϊκές εξουσίες και λαϊκές οικονομίες. Βρείτε κάτι πιο πρακτικό να πείτε. Αυτό λέει ο κόσμος πολλές φορές. Πήγα εκεί και ένιωσα ότι πραγματικά έξω απ' αυτή τη θέση δεν υπάρχει καμία λύση στο θέμα της ΛΑΡΚΟ. Π.χ. η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες στον κόσμο που έχουμε το νικέλιο και το οποίο αποτελεί βασική ύλη για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης βιομηχανίας. Δε μιλάω με τους όρους που μπορεί να έβλεπε κανείς τη βαριά βιομηχανία πριν 50-60 χρόνια. Μου λένε να μείνει στο κράτος και έκανα και εγώ το δικηγόρο του διαβόλου. Ωραία, να μείνει στο κράτος. Αυτή η βιομηχανία αξιοποιείται μόνο για να παράγει πρώτη ύλη που εξάγεται στο εξωτερικό. Μόλις πέσει η τιμή του νικελίου κάτω με τις χρηματιστηριακές κρίσεις είναι ζημιογόνα η επιχείρηση. Δηλαδή, θα έχουμε τη ΛΑΡΚΟ για να υπάρχουν θέσεις εργασίας και για να επιδοτεί ο κρατικός προϋπολογισμός μια ΛΑΡΚΟ, η οποία άμα δεν πηγαίνει καλά διεθνώς η τιμή του νικελίου δε θα πηγαίνει και αυτή; Η ΛΑΡΚΟ για να έχει μια αξία πρέπει να χρησιμοποιηθεί η πρώτη ύλη με την Α ή τη Β μορφή κατεργασίας στη στήριξη βιομηχανικών μονάδων, κλάδων ολόκληρων.

Δεύτερον, λέει κοστίζει πάρα πολύ, είναι ενεργοβόρα βιομηχανία. Αρα η ΔΕΗ πρέπει να δίνει φθηνό ρεύμα. Μάλιστα, να δίνει φτηνό ρεύμα. Μια ΔΕΗ όμως ιδιωτικοποιημένη δεν μπορεί να δώσει φτηνό ρεύμα, με την έννοια ότι ο ιδιωτικός τομέας ή ο δημόσιος, λειτουργώντας με ιδιωτικοκοινωνικά κριτήρια, πρέπει να δώσει ακριβό ρεύμα. Αρα μπαίνει το ζήτημα φτηνό ρεύμα από τη ΔΕΗ. Ποια ΔΕΗ; Πάει λοιπόν αλυσίδα, αυτός ο τομέας, γι' αυτό στάθηκα στο παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ.

Πάρτε την ΠΕΣΙΝΕ. Η ΠΕΣΙΝΕ, η οποία βεβαίως είναι η γνωστή ΠΕΣΙΝΕ, ζητάει φτηνό ρεύμα. Γιατί, τους λέει, δε με συμφέρει το ακριβό! Απ' τη δική της λογική έχει δίκιο. Μπορεί η ΔΕΗ να δίνει φτηνό ρεύμα στη βιομηχανία; Μια ΔΕΗ όμως ενταγμένη σε ένα τομέα λαϊκής οικονομίας μπορεί, γιατί θα βγάζει τη ζημιά από το συνολικό αποτέλεσμα. Από την παραγωγή προϊόντων εγχώριων, από τη μείωση π.χ. των εισαγωγών, ας το πω και λίγο απλοϊκά. Γι' αυτό πάει αλυσιδωτά το πράγμα.

Με αυτή την έννοια λέμε ότι ο προβληματισμός είναι ποια πολιτική στον τομέα της οικονομίας. Αυτό είναι το ζήτημα και όχι πολιτική κατά επιχείρηση, να μείνει στο κράτος ή να μη μείνει. Να μείνει στο κράτος. Λοιπόν; Λύνεται το πρόβλημα με μια κρατική ΛΑΡΚΟ; Και για να ολοκληρώσω, λέει να μείνει στο κράτος για να μην αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις. Μα οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται. Μια κρατική ΛΑΡΚΟ γιατί δηλαδή θα σου έχει εσένα ξεχωριστές εργασιακές σχέσεις απ' ό,τι έχει σε όλη την ελληνική οικονομία; Δηλαδή υπάρχουν κρίκοι σε μια ενιαία αλυσίδα. Και με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι οι προτάσεις στον τομέα της οικονομίας πρέπει να έχουν και μία λογική. Ξεκινάς από μία αφετηρία «για το λαό ή για το μεγάλο κεφάλαιο» ας το πούμε, αλλά πρέπει να έχουν μία λογική και εδώ που τα λέμε η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα, έχει μία εσωτερική λογική. Είναι πολύ λογική πολιτική, μόνο που συμφέρει τους λίγους. Κατά τα άλλα είναι όντως λογική πολιτική. Δεν μπορεί να κάνουμε αλλιώς. Γι' αυτό, το θέμα είναι ποιος για ποιον.