Αμέσως μετά το υπέροχο «Πικρό Αντίδωρο», ο Τάσος Αυγερινός έρχεται να μας ξαφνιάσει με το μυθιστόρημά του «Δυτική Λεωφόρος», που κυκλοφορεί, όπως όλα τα έργα του, από τη «Σύγχρονη Εποχή». Είναι, άραγε, η προσωπική Οδύσσεια ενός νέου, που, παρατημένος από άγνωστους γονείς, ζει και μεγαλώνει μέσα σε άσυλα, ιδρύματα και σωφρονιστήρια, θα γνωρίσει την «ελευθερία» με όλα τα εφόδια που του δίνει η πολιτεία για να παραστρατήσει; Είναι και αυτό, θα λέγαμε. Διότι, αν και, εκ πρώτης, βιαστικής όμως, όψεως, ο αναγνώστης γνωρίζει και συμμετέχει στα πάθη του συγκεκριμένου παιδιού, αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και «ανθίζουν» όλα τα παιδιά σαν κι αυτό, η ουσία είναι άλλη, όπως και ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι άλλος. Είναι ένας ασήμαντος οικοδόμος, που κατοικεί σε ένα φτωχό καμαράκι με νοίκι, ελπίζοντας ότι κάποτε θα γίνει δικό του. Να, που όλο και κάτι συμβαίνει και αναγκάζεται να προσφέρει τις οικονομίες του σε κάποιον που έχει περισσότερη ανάγκη από εκείνον.

Και το περίεργο είναι ότι ο Μιχάλης δεν ξεμένει. Διαθέτει ένα αστείρευτο χρυσωρυχείο, που του επιτρέπει να δίνει συνεχώς. Ο νεαρός μέσα στην ατυχία του έχει και μια τύχη να συναντήσει το θείο Μιχάλη μέσα στο Ιδρυμα και να διασταυρωθεί μαζί του όταν πια έχει ενηλικιωθεί. Οταν πια είναι ένας παραβάτης. Και ο Μιχάλης θα παίξει το ρόλο που όφειλαν να είχαν παίξει οι ανύπαρκτοι γονείς, τα άσυλα, τα ιδρύματα και σωφρονιστήρια. Θα απλώσει το χέρι του στο νεαρό για να εμποδίσει την κατρακύλα. Θα του δώσει στέγη, τροφή, θα του βρει δουλειά, θα τον πείσει να πάει σε νυχτερινό σχολείο και θα προσπαθήσει να τον κάνει έναν τίμιο άνθρωπο που ζει και νοιάζεται για το σύνολο. Και το πετυχαίνει. Το παρελθόν, όμως, εμφανίζεται τη στιγμή που λησμονιέται και ένα παλιό παράπτωμα του νεαρού έρχεται να τον κυνηγήσει. Να τον καταστρέψει. Ο Νόμος Τιμωρός ετοιμάζεται να του επιτεθεί. Ο Μιχάλης επισκέπτεται ο ίδιος τον εκπρόσωπο του Νόμου, τον προσωπικό Ιαβέρη του προστατευόμενού του, τον αστυνόμο Λέρτα.

Και τότε ακολουθεί μια εξαιρετική στιχομυθία, μικρό απόσπασμα της οποίας παραθέτω:

-- Και πώς θα ήθελες, δηλαδή, εσύ το Νόμο, κύριε Καναρίδη;

-- Να μην κρατάει το ρομφαία της τυφλής τιμωρίας, της εκδίκησης ουσιαστικά αυτού που παρανόμησε. Να μη γίνεται ο καταστροφέας του, κλείνοντάς τον σε μια άθλια φυλακή, αλλά να γίνει αναστηλωτής του.

Ο Τάσος Αυγερινός, με την προσωπική, αλλά και δημοσιογραφική πείρα που διαθέτει, δεν είναι κάποιος που ζει σε έναν ωραίο κόσμο, αγγελικά πλασμένο.

Αντίθετα, γνωρίζει την Εξουσία, όπως γνωρίζει και τους ανθρώπους που ζουν βίους ελάσσονες. Γνωρίζει το Νόμο, αλλά και την παρανομία, τους μεγάλους παραβάτες που δεν τους αγγίζει ο Νόμος. Ο συγγραφέας ξέρει πώς λειτουργούν τα προαναφερθέντα, με λίγα λόγια έχει πλήρη γνώση της πραγματικότητας και την καταγγέλλει με το δικό του τρόπο. Την περιγράφει, τις περισσότερες φορές χωρίς χαρακτηρισμούς αλλά σχολιάζοντάς την. Τους ήρωές του, όμως, τους ψάχνει με το μικροσκόπιο, χωρίς να αδιαφορεί για τον περιβάλλοντα χώρο. Αντίθετα, τον καταγράφει λεπτομερώς, για να αποδείξει ότι ένα καθαρό ανθρώπινο κόσμημα μπορεί να βρίσκεται και σ' έναν τενεκέ απορριμμάτων.