Με λένε Αναστασία και είμαι καθαρίστρια. Απολυμένη πριν από ένα μήνα από τον εργολάβο καθαριότητας, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Γιατί; Επειδή ζήτησα και εγώ και οι συναδέλφισσες τα αυτονόητα και τα ανθρώπινα: Να πληρωνόμαστε όσα «ελάχιστα» προβλέπει η σύμβασή μας και να μη μας κλέβουν 100 και 200 ευρώ κάθε μήνα από το μεροκάματο. Να μη ζούμε με 350 ευρώ το μήνα, αλλά έστω με 500. Που κι αυτό κοροϊδία είναι. Κι ας λέει η ΓΣΕΕ ότι μας φτάνουν, την ώρα που η ίδια ζητά να δοθούν 28 δισ. ευρώ στους τραπεζίτες που μας άρμεξαν. Να μη μας κλέβουν στο ένσημο. Να μη μας κλέβουν στις ώρες της δουλειάς. Να μην είμαστε στα χαρτιά για 4 ώρες και να δουλεύουμε απλήρωτες και 6 και παραπάνω. Να μας φέρονται σαν ανθρώπους και όχι σαν σκλάβους.

Φτάσαμε στο «αμήν». Είπαμε να κάνουμε σωματείο για να διεκδικήσουμε. Οχι πολλά. Το δίκιο μας. Κατά πώς λέει το Σύνταγμά τους και οι νόμοι τους. Και καταλάβαμε ότι άμα είναι για τα κέρδη τους δεν υπάρχει ούτε Σύνταγμα ούτε νόμοι. Μόνο συμφέροντα και κέρδη. Κέρδη και βαρβαρότητα. Είπαμε να κάνουμε σωματείο. Και ξεσηκώθηκαν Θεοί και δαίμονες. Οι εργολάβοι να απειλούν να μας απολύσουν, να μας μεταθέσουν, να μας απελάσουν - τις μετανάστριες - να μας μηνύσουν. Ακόμα και να μας σκοτώσουν. Απειλές και τηλέφωνα στα σπίτια, στους άνδρες μας και τα παιδιά μας. Αρχηγοί στις απειλές και δήθεν συνδικαλιστές. Ξέρετε, απ' αυτούς, στα μέσα και στα έξω με την εργοδοσία. Και οι υπεύθυνοι να παριστάνουν τις «πάπιες».

Ε, λοιπόν, εμείς οι σκλάβες, οι καθαρίστριες, γίναμε άνθρωποι. Σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά. Στήσαμε το σωματείο μας. Δεν κάνουμε πίσω. Οσο και να προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν. Δεν τους περνάει. Τους τρομοκρατήσαμε εμείς. Τους κάναμε να τρέχουν για να κρυφτούν. Γιατί; Μα, γιατί δεν τους ακούσαμε. Δε φοβηθήκαμε. Γιατί δίπλα μας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή το ΠΑΜΕ. Γιατί έδειξε τι σημαίνει εργάτης, συνδικαλισμός, αξιοπρέπεια. Οι εργοδότες, οι συνδικαλιστές της εργοδοσίας, όταν είδαν ότι δεν περνάει η τρομοκρατία τους, το γύρισαν το παραμύθι. Μας είπαν: Τι ζητάτε μ' αυτούς του ΠΑΜΕ; Τι ζητάτε με τους κομμουνιστές;

Λοιπόν, το λέω: Δεν είμαι κομμουνίστρια. Μα είδα το ΠΑΜΕ δίπλα μας, μαζί μας, μπροστά στον εργοδότη, στον δήθεν συνδικαλιστή που μας τρομοκρατεί, στο κράτος. Είδα με ποιον είναι το συμφέρον μου. Είδαμε και γω και οι συναδέλφισσές μου, που είναι εδώ, στη συγκέντρωση, πού είναι η θέση μας. Και το λέμε και το εννοούμε: Δεν το βάζουμε κάτω. Το σωματείο μας στήθηκε. Το σωματείο μας θα μεγαλώσει. Θα πιάσει όλους τους σκλάβους της καθαριότητας. Για ανθρώπινο μεροκάματο, ανθρώπινο ωράριο, ανθρώπινη ζωή. Δεν το βάζουμε πια κάτω. Σας θέλουμε μαζί μας, όλους τους εργαζόμενους. Και ξέρουμε: ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.