Στην «Ελευθεροτυπία» της 25.10.1997 δημοσιεύτηκαν οι παρακάτω μαρτυρίες από τη Χιλή:

«Πήρα σύνταξη το 1970, προτού έρθει το στρατιωτικό καθεστώς στην εξουσία και τα αλλάξει όλα. Οσο δούλευα, θα είχα τη δυνατότητα να αγοράσω ένα δικό μου σπίτι, χωρίς προκαταβολή, με ένα χαμηλότοκο δάνειο από την κοινωνική ασφάλιση. Και θα μπορούσα να το ξεπληρώσω σε λίγα χρόνια. Τα δάνεια για σπίτι έχουν σήμερα καταργηθεί. Ετσι, δεν απέκτησα ποτέ σπίτι. Το παλιό σύστημα παρείχε δωρεάν περίθαλψη σε όλους τους εργαζόμενους. Οδοντιατρική, ιατρική, φαρμακευτική και κλινική φροντίδα. Ομως το καθεστώς Πινοσέτ στράγγισε τους πόρους του δημοσίου συστήματος υγείας και στη συνέχεια εισήγαγε ένα ακραία ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας, το ίδιο που είναι σήμερα σε ισχύ. Πριν από δέκα χρόνια έκανα μια σοβαρή εγχείριση καρκίνου. Με το παλιό σύστημα θα είχαν όλα προσφερθεί δωρεάν, όμως τώρα χρειάστηκε να πληρώσω μια περιουσία. Με το ιδιωτικοποιημένο μας σύστημα, αν δεν έχεις χρήματα πεθαίνεις». Μαρία Λουίζα Μοράλ (συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος)

«Εμείς δεν είχαμε δυνατότητα να επιλέξουμε σύστημα, γιατί τότε είχαμε δικτατορία». Πατρίσιο Βιντάλ (εκπρόσωπος του συνδικάτου δημοσίων υπαλλήλων)

«Εσείς (σ.σ. απευθύνεται σε συνδικαλιστές των ΗΠΑ) πρέπει να απορρίψετε αυτή την κομπίνα, που μετατρέπει την ασφάλεια του εργάτη σε μπίζνες. Το σύστημα μάς έχει εξαθλιώσει. Χαμηλές συντάξεις, συνταξιούχοι που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν την ιατρική φροντίδα, τη στιγμή που τη χρειάζονται. Αυτό που μοιάζει καλό σε πολλούς στην αρχή, στο τέλος καταλήγει σε βάρος των εργαζομένων». Ρομπέρτο Αλαρκόν (πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εργατών).