Τον 1992 και πριν την έκθεση των εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δόθηκε στη δημοσιότητα (1.6.1992) το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την Κοινωνική Πολιτική, το περίφημο σχέδιο Τζουμάκα, το οποίο, μεταξύ των άλλων, προβλέπει την κατάργηση των κατώτερων ορίων συνταξιοδότησης, τον υπολογισμό της σύνταξης, με βάση όλο το χρόνο του ασφαλιστικού βίου, αύξηση των ορίων ηλικίας για σύνταξη και σύνδεση των ορίων με το μέσο όρο ζωής, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών.

Μετά την ψήφιση του νόμου 2084/92 και ο Κ. Σημίτης - ως βουλευτής τότε του ΠΑΣΟΚ - έγραψε στα «Νέα» της 19.9.1992 τον επίλογο του Ασφαλιστικού. Και σ' αυτό προτείνει το «σύστημα των τριών επιπέδων»:

Α. Μια ενιαία, «εθνική» σύνταξη, χρηματοδοτούμενη απ' το κράτος.

Β. Μια σύνταξη αναλογική του εισοδήματος, χρηματοδοτούμενη από εισφορές.

Γ Μια «κλαδική σύνταξη», που θα χορηγείται από φορείς, που θα προσομοιάζουν με τα σημερινά επικουρικά ή κλαδικά ταμεία, αλλά τα οποία θα μπορούν να διαμορφώσουν σχήματα που κρίνονται από τα ίδια αναγκαία, ίσως και με τη συνεργασία της ιδιωτικής ασφάλισης.

Το Φλεβάρη του 1996 το ΙΟΒΕ προτείνει την «ανάπτυξη ενός τριαξονικού συστήματος συντάξεων» με μια κατώτατη σύνταξη, πρόσθετη σύνταξη ανάλογα με το κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει ο καθένας στον προσωπικό του λογαριασμό από ασφαλιστικές εισφορές και τις αποδόσεις που έχει επιτύχει το Ταμείο και προαιρετική ιδιωτική ασφάλιση.

Μια παραλλαγή αυτής της πρότασης παρουσίασε ο διοικητής του ΙΚΑ Μ. Νεκτάριος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (30.12.1999).

Α. Το Σύστημα της Κύριας Σύνταξης θα παραμείνει στην ευθύνη του κράτους και θα λειτουργεί με βάση το διανεμητικό τρόπο χρηματοδότησης.

B. Το Σύστημα των Επικουρικών Συντάξεων θα νομοθετηθεί από την αρχή, θα βρίσκεται κάτω από την αυστηρή εποπτεία του κράτους, αλλά θα επιτρέπει τη μεγαλύτερη διαχειριστική ανάμειξη των εργαζομένων και των εργοδοτών, οι οποίοι θα αναλάβουν και τη χρηματοδότηση με πλήρη κεφαλαιοποίηση.

Γ. Την εξασφάλιση της Κατώτερης Σύνταξης σε όσους δεν έχουν καθόλου ή έχουν ανεπαρκές ιστορικό αποδοχών, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δ. Συμπληρωματικές Παροχές Ιδιωτικής Ασφάλισης, με κατάλληλα φορολογικά κίνητρα, για τις μεσαίες και υψηλές εισοδηματικές ομάδες.

Ολες όμως αυτές οι παραλλαγές περιορίζουν την κρατική ευθύνη μόνο για το πρώτο επίπεδο. Τα άλλα δύο είναι υπόθεση όσων έχουν να πληρώσουν.

Το επιβεβαιώνει και η γενική διευθύντρια της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδας Μ. Αντωνάκη, στο περιοδικό «Ασπίδα» στο τεύχος 62 (Ιανουάριος '99).

Η Μ. Αντωνάκη, αφού εκθείασε την έκθεση Σπράου, τόνισε: «Η διεθνής πρακτική, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφοροποιήσεις προσανατολίζεται σε ένα σύστημα "τριών επιπέδων" όπου η κοινωνική ασφάλιση αφορά μόνο το πρώτο επίπεδο. Το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο λειτουργούν συμπληρωματικά με έμφαση στον κεφαλαιοποιητικό χαρακτήρα».

Εξάλλου και ο Μ. Νεκτάριος σε συνέντευξή του στο «Βήμα» (8.10.2000) όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που διαφοροποιεί το σημερινό σύστημα από αυτό που σχεδιάζει το ΠΑΣΟΚ, απάντησε: «Η εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος».