Ο βουλευτής κατήγγειλε ότι με την υποχρηματοδότηση, η κυβέρνηση επιδιώκει να μεταφέρει μεγαλύτερο μέρος του κόστους στις λαϊκές οικογένειες, οι οποίες ήδη δίνουν περίπου 5 δισ. ευρώ για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Επίσης επιδιώκει να εξαναγκάσει όλη την εκπαιδευτική κοινότητα να στραφεί στην αγορά για να εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους από χορηγούς και χρηματοδότες, δίνοντας βέβαια τα απαιτούμενα ανταλλάγματα.

Αυτή η πολιτική της υποχρηματοδότησης - συνέχισε - έχει σοβαρές συνέπειες και στην ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης, αφού τα χρήματα δεν επαρκούν για να διαμορφώσουν νέους ανθρώπους με ολοκληρωμένη γνώση της κοινωνίας. Επαρκούν όμως, είπε, για να λειτουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσφέρει στα παιδιά σκόρπιες και ασύνδετες πληροφορίες που δε συγκροτούν γνώση, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αντικαθιστά τη γνώση με τη δεξιότητα, που περιορίζει τη γνώση σε όρια ακίνδυνα για την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Οι νέοι άνθρωποι - τόνισε ο Κ. Αλυσανδράκης - πρέπει να μάθουν ό,τι είναι χρήσιμο για την εργοδοσία, ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα, γιατί η γνώση βλάπτει αφού διευρύνει τη σκέψη του ανθρώπου και τον εμποδίζει να είναι πειθήνιος υπηρέτης και πηγή κέρδους για το κεφάλαιο. Τον κάνει να διεκδικεί και να αμφισβητεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων και την εξουσία που τη στηρίζει.

Αναφορά έκανε και στις μικρές ονομαστικές μισθολογικές αυξήσεις, που δείχνουν ότι η πολιτική της λιτότητας για τους εκπαιδευτικούς θα συνεχιστεί και έτσι πολλοί εκπαιδευτικοί εξωθούνται, άλλοι μεν στην παραπαιδεία και άλλοι στην επιχειρηματική δράση. Στον προϋπολογισμό, είπε, δε γίνεται καμία πρόβλεψη για πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού, ενώ διατηρούνται και ενισχύονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Ολα τα παραπάνω, είπε ο βουλευτής, δείχνουν ότι πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, ώστε να εξαναγκαστούν τα ιδρύματα να στραφούν στην αγορά για να καλύψουν τα έξοδά τους, να πουλάνε δηλαδή πάσης φύσεως υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας και να προσαρμόσουν τη δομή και τη λειτουργία τους αλλά και το περιεχόμενο της γνώσης στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.