Στο προσκήνιο για άλλη μια φορά επανέρχεται ο μεγάλος κίνδυνος και οι απειλές που προκύπτουν για τους λαούς από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις σχετικά με την ενέργεια.

Οπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, στην αρχή της χρονιάς η Ρωσία και η Ουκρανία δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το ζήτημα τόσο των ουκρανικών οφειλών, όσο και αυτό της τιμής με την οποία η Ουκρανία θα αγοράζει το φυσικό αέριο το 2009, καθώς και το ποσό που θα καταβάλει η Ρωσία για τη διέλευση του φυσικού αερίου από το ουκρανικό έδαφος, με αποτέλεσμα να σταματήσει η ροή φυσικού αερίου για την Ουκρανία, ωστόσο να συνεχιστεί για την Ευρώπη. Στη συνέχεια η Ρωσία κατηγόρησε την Ουκρανία ότι παρακρατεί παράνομα το φυσικό αέριο - κάτι που αρνείται το Κίεβο - με αποτέλεσμα να σταματήσει τη ροή του και στην Ευρώπη. Ολα αυτά προκάλεσαν σημαντικές αναταραχές ανάμεσα σε Ουκρανία, Ρωσία, και Ευρωπαϊκή Ενωση, με αλληλοκατηγορίες και πολύωρες διαβουλεύσεις που έφεραν τελικά τη γενική συμφωνία να υπάρξουν Ευρωπαίοι παρατηρητές - μαζί με Ρώσους - στην Ουκρανία για να ελέγξουν τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου.

Ωστόσο, ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ στη συνέχεια συνέστησε στην «Γκάζπρομ» να ξαναρχίσει την παροχή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μόνο μετά την υπογραφή σχετικών ντοκουμέντων, τονίζοντας ότι «δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη στην ουκρανική πλευρά». Αφησε αιχμές ενάντια στην Ουκρανία ότι χρέωνε σε υψηλότερες τιμές τους καταναλωτές της, συσσωρεύοντας τη χρηματική διαφορά στις τσέπες ορισμένων «για την επίτευξη πολιτικών στόχων ή την επίλυση προσωπικών προβλημάτων». Παράλληλα, υποστήριξε πως η Ουκρανία θα πρέπει να αγοράσει το φυσικό αέριο στις τιμές που το αγοράζει και η Ευρώπη, κάτι εξάλλου που είχε προαναγγείλει και ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν, το περασμένο Δεκέμβρη στο Φόρουμ των Χωρών - Εξαγωγέων Φυσικού Αερίου (GECF) στη Μόσχα, μιλώντας για το τέλος της εποχής του φτηνού φυσικού αερίου...

Η όλη διαμάχη για το φυσικό αέριο δε θα πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο και απομονωμένο γεγονός. Μετά τους πολέμους στον Κόλπο και τη στροφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε άλλες πηγές ενέργειας, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και βλέπουμε τη μεν Ρωσία να διεκδικεί έναν αυτοτελή ρόλο στον τομέα αυτό, τη δε Ευρωπαϊκή Ενωση να αναζητά διόδους σχετικής «ανεξαρτητοποίησής» της από τις ΗΠΑ - για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων - και οι τελευταίες να αναζητούν δίοδο στην αγορά της Ευρώπης και τον παραγκωνισμό του κυρίαρχου τροφοδότη της σε φυσικό αέριο, τη Ρωσία, για να επιβάλλουν ακόμα περισσότερο την κυριαρχία τους. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το φυσικό αέριο οριοθετεί νέα πεδία σύγκρουσης μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαία και η πρόσφατη ολιγοήμερη σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γεωργία, χώρα σημαντική για το πέρασμα των πηγών ενέργειας αλλά και από γεωστρατηγικής άποψης, ούτε το γεγονός ότι η Ουκρανία με τη λεγόμενη «πορτοκαλί» κυβέρνηση συνασπισμού της αναζητά την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, παρά τη θέληση του ουκρανικού λαού.

Είναι φανερό ότι οι αντιπαραθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του για τα ενεργειακά θέματα αυξάνονται αλματωδώς, όπως και ο κίνδυνος για τις χώρες και τους λαούς που εμπλέκονται στους «δρόμους της ενέργειας». Οι όποιες «κραυγές» που ακούγονται από την πλουτοκρατία για τους δύστυχους λαούς που εν μέσω βαρυχειμωνιάς βρίσκονται χωρίς ή και με μειωμένη παροχή ενέργειας, στην ουσία αποτελούν συγκάλυψη για την ανησυχία της για τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων και την απόκτηση παραπάνω κερδών, φυσικά σε βάρος των λαών.