Η Γάζα συνεχίζει να βυθίζεται σε λουτρό αίματος (μόνο από τις πρόσφατες ισραηλινές επιχειρήσεις, βομβαρδισμούς από αέρα, θάλασσα, έδαφος, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 800, με πάνω από το 40% θύματα μικρά παιδιά). Οι ισραηλινοί μέσα στη βδομάδα χτύπησαν σχολείο του ΟΗΕ, αποστολές με ανθρωπιστική βοήθεια και ασθενοφόρα, αναγκάζοντας την υπηρεσία αρωγής στους πρόσφυγες να αναστείλει τις δραστηριότητές της ενώ οργισμένες δηλώσεις έκανε και Ερυθρός Σταυρός. Ο ισραηλινός στρατός επίσης πολιορκεί από εδάφους και αέρος την Μπέιτ Χανούν, την Μπέιτ Λαχίγια, τον καταυλισμό Τζαμπάλιγια, την πόλη της Γάζας ενώ σφυροκοπείται η Ράφα.

Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές διαγκωνίζονται σε «ανθρωπιστικές ευαισθησίες». Ο διπλωματικός μαραθώνιος κατέληξε σε ένα ακόμη ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με ευχολόγια περί άμεσης κατάπαυσης του πυρός, σταδιακής αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και ελέγχου των συνόρων, χωρίς να περιέχει κανένα ελεγκτικό μηχανισμό εφαρμογής της απόφασης. Ενα ψήφισμα στο ίδιο μήκος κύματος με όλες τις προηγούμενες «διπλωματικές πρωτοβουλίες» που έδωσαν στις ισραηλινές ηγεσίες το ελεύθερο να αιματοκυλούν ανεξέλεγκτα. Το ψήφισμα απορρίφτηκε και από την ισραηλινή κυβέρνηση που αποφάσισε κλιμάκωση των επιχειρήσεων και από τη «Χαμάς» που υποστήριξε ότι δεν εκφράζει τα συμφέροντα του παλαιστινιακού λαού.

Σήμερα, ΗΠΑ και ΕΕ, και στη χώρα μας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (που έχουν ευθύνες ως κυβερνήσεις) οψίμως «ανησυχούντες» για το καλό του παλαιστινιακού λαού αναμασούν ως μοναδική «λύση» την αναθέρμανση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» στην κατεύθυνση του Οσλο. Ποια ειρηνευτική διαδικασία; Αυτή που οδηγεί σε διαπραγμάτευση αναφαίρετων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού; Αυτή που απαιτεί από τον κατεχόμενο, επί δεκαετίες, παλαιστινιακό λαό να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στην αντίσταση, να σκύψει το κεφάλι και ν' αποδεχτεί τα δεδομένα που οι ισραηλινές ηγεσίες και οι ισχυροί τους σύμμαχοι διαμόρφωσαν στο έδαφος και σε διπλωματικό επίπεδο;

Ν' αποδεχτούν, δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι ότι θα διαπραγματευτούν μια διευθέτηση που τους όρους θα θέτει ο κατακτητής, ο οποίος θα παραμείνει επ' αόριστον κυρίαρχος, γιατί πλέον εδώ και χρόνια δε θίγεται καν η έννοια της κατοχής; Ν' αποδεχτεί, δηλαδή, ο παλαιστινιακός λαός ότι τα ποτάμια αίματος που έχυσε, τα χιλιάδες παιδιά που θρήνησε, θα μετατραπούν σε μοχλό προώθησης ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την περιοχή, όπως το όραμα της «ευρείας Μέσης Ανατολής», και ότι ο ίδιος θα βρεθεί διάσπαρτος στα μικρά κλουβιά των κατακερματισμένων προτεκτοράτων του, των οποίων τα σύνορα και την ίδια την επιβίωση θα ελέγχει ο ισραηλινός κατακτητής του;

Ο παλαιστινιακός λαός, συνολικά, και ιδιαίτερα ο δοκιμαζόμενος λαός της Γάζας όντως έχει ανάγκη από ανθρωπιστικούς διαδρόμους και από κατάπαυση του πυρός. Αλλά όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένων των διάφορων ειδών «συνομιλιών» υπό ιμπεριαλιστική αιγίδα, δεν είναι λύση. Λύση στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού είναι ο τερματισμός της κατοχής και ανεξάρτητο, βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που θα έχει κυριαρχία στο έδαφος και στα σύνορά του.