Δεν έχει τίποτα να χάσει, δεν του επέτρεψαν να έχει κάτι για να το χάσει. Μεγάλωσε μέσα σε λίγες ώρες, το πρόσωπο του σκλήρυνε, έσφιγγε τόσο τα χέρια του που μάτωσαν. Κοιτάει τα σκονισμένα ρούχα και θυμάται τη μάνα του που τη σκότωσαν. Είναι έτοιμος να πετάξει στα μούτρα των δολοφόνων την «ανθρωπιστική βοήθεια» με την τεράστια ταμπέλα: «Υποτάξου για να φας, υποτάξου για να ζήσεις».

Οι σειρήνες της συνείδησης μας τρυπάνε τ' αυτιά. Τέρμα τα δάκρυα. Εκεί, οι σφαίρες τρυπάνε τα κεφάλια των Παλαιστίνιων. Κι ο μικρός ουρλιάζει: Οι εικόνες φρίκης που φτάνουν στα μάτια σας δεν είναι τίποτα μπροστά στη ζωή μας!

Εισπράττει την αλληλεγγύη, όσο και να θέλουν να του την κρύψουν. Ξέρει πως έχει στο πλευρό του όσους στέκονται απέναντι σε κάθε έγκλημα των κυρίαρχων τούτου του κόσμου. Ξέρει ότι είναι μαζί του η ζωή κι ας του χαρίζουν το θάνατο καθημερινά.

Πάνω στα βλέφαρά του στέκουν οι μελλοντικές γενιές της Παλαιστίνης. Τα αυριανά παιδιά του ζητούν χώρο για να παίξουν χωρίς να κινδυνεύουν, ζητούν σπίτια που δε θα γκρεμίζονται, ζητούν νερό καθαρό. Τους το υπόσχεται. Υπόσχεται πως θα παλέψει με κάθε τρόπο. Ξέρει ότι απαιτεί το αυτονόητο και δε φοβάται. Θυμάται την πρώτη φορά που ξύπνησε από βομβαρδισμούς, δεν τον ήξερε αυτό το θόρυβο. Τον έμαθε για τα καλά, έμαθε να ζει μαζί του.

Το πιο πιθανό είναι όλα τα παραπάνω, μπροστά στη ζωή του, να του έμοιαζαν «αστεία». Το σίγουρο, όμως, είναι ένα: Δε θέλει δάκρυα, απαιτεί ξεκάθαρη αλληλεγγύη μέχρι να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, την πατρίδα που του ανήκει. Ναι, αυτό είναι σίγουρο...