Ηταν όνειρο ή η επαναληπτική συνάντηση με τη γυναίκα μέσα στους αιώνες; Εμοιαζε με όνειρο έτσι καθώς τριγύριζαν, στις διαδρομές της σκέψης, οι εικόνες και οι μορφές που αγκάλιαζαν τη λέξη "γυναίκα". Τη λέξη που "γονάτιζε" για να προσευχηθεί στη ζωή. Τη λέξη που τραγουδούσε τον αγώνα των αιώνων. Τη λέξη που έσφιγγε τη γροθιά σίγουρη για τα "θέλω" της. Τη λέξη που βάδιζε στα χρόνια νικώντας το ψέμα και την αδικία. Τη λέξη που κάποιοι αποφάσισαν να της αφιερώσουν μια μέρα του χρόνου.

Σήμερα είναι η "γιορτή" σου, γυναίκα. Γυναίκα του πόνου και του μόχθου. Γυναίκα της ομορφιάς και της λατρείας. Γυναίκα αγνοημένη και καταπιεσμένη. Γυναίκα λατρεμένη. Γυναίκα της επανάστασης και του αγώνα, της αγάπης και της αγωνίας, της χαράς και της λύπης, του έρωτα και της μητρότητας. Γυναίκα της επαρχίας και των αστικών κέντρων, της πρωτεύουσας, σήμερα σε τιμούν κι ας σε αγνοούν. Κι εσύ αναρωτιέσαι ακόμη για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, που φεύγουν τραγουδώντας και γελώντας σε βάρος σου.

Εσύ, όμως, εξακολουθείς να γιορτάζεις όλες τις μέρες του χρόνου και όλα τα χρόνια, που "καρφώνονται" σαν λουλούδια στα μαλλιά σου, σαν ηλιαχτίδες στα μάτια σου, σαν ρυτίδες στο πρόσωπό σου, σαν φως στα σκοτάδια. Εσύ θα γιορτάζεις πάντα, γιατί ξέρεις να αγαπάς και να πονάς, ξέρεις να ερωτεύεσαι και να γελάς, ξέρεις να δουλεύεις και να ξεχνάς, να αγωνιάς και να ελπίζεις. Να γεννάς και να λατρεύεις. Να εμπνέεις και να εμπνέεσαι. Πόσα δεν ξέρεις να κάνεις κι ας μην το ξέρουν. Πόσα δε δίνεις κι ας μην τα βλέπουν. Ολα όσα είσαι, υπάρχουν μέσα στα μάτια των παιδιών σου. Ο κόσμος όλος υπάρχει μέσα στην αγκαλιά σου. Τον κρατάς από το χέρι, ακόμη κι όταν αυτός σου το αρνείται.

Μια γωνιά του χρόνου στόλισαν για σένα. Δε θα την αρνηθείς κι ας είναι το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν για σένα. Σκάβοντας τη γη που της μοιάζεις, ξενυχτώντας με τα όνειρα που δεν ήρθαν, παίρνοντας το λεωφορείο για το εργοστάσιο ή το γραφείο, πλένοντας και μαγειρεύοντας για τα παιδιά σου και τον άντρα σου, ξεγελώντας τα προβλήματα και τις αγωνίες σου με ένα χαμόγελο των παιδιών σου, είσαι πάντα γυναίκα. Εχεις πάντα γιορτή. Γυναίκα εσύ, πιες τα δάκρυα και τις χαρές σου "στην υγειά" αυτών που σε θυμούνται σήμερα. Χαμογέλα στην "καλοσύνη" τους να σε "τιμήσουν". Κλείσε το μάτι στη δική σου γιορτή και πες της να περιμένει. Αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Στη ζωή. Στην αληθινά δική σου γιορτή. Και μια πρόσκληση ανοιχτή θα τους περιμένει όλους.